κάθε χρόνο τέτοια μέρα,
Μεγάλη Παρασκευή,
μας έπαιρνε ο πατέρας μας απ' το χέρι, από μικρά παιδιά, και μας πήγαινε να ακολουθήσουμε τον επιτάφιο στο πρώτο νεκροταφείο.
η μπάντα να παιανίζει, ο κόσμος, οι παράτες, όλ' αυτά επί πολλά χρόνια στη συνέχεια, είναι μάλλον, που μας έκαναν οικείο αυτόν τον χώρο του κοιμητήριου.
κάπως σα να πηγαίνεις επίσκεψη σε αγαπημένο τόπο
ή σα να πηγαίνεις σε κάποιο μουσείο.
κάπως έτσι...
μετά φεύγαμε από κει, και προλαβαίναμε πάντα να δούμε και τον επιτάφιο της μητρόπολης...
.
να βάλω στο πρόγραμμα,
να πάω στο κοιμητήριο
την ερχόμενη εβδομάδα
.
.
.
.
.