.
έτυχε !
έτυχε ;
δεν ξέρω.
στ' αλήθεια, δεν γνωρίζω...
και τι λοιπόν είναι αυτό, που ονομάζουμε "τύχη" ;
λες και ξέρουμε οι καϋμένοι οι άνθρωποι, τι λογιώ παράγοντας είναι αυτή η "τύχη",
πόθεν πορεύεται,
μέσα από ποιές μυστικές διεργασίες και συνδυασμούς ταιριάζουν, μόρια, άτομα, νετρόνια, πρωτόνια , ηλεκτρόνια, όλα αυτά που συνθέτουν τον πυρήνα της σκέψης, της ανάγκης ή της ανθρώπινης θέλησής μας,
μέσα από ποιές χημικές του ονείρου και της επιθυμίας μας επεξεργασίες, έρχεται αυτό το λεγόμενον "τύχη" και επικάθεται στις μέρες της ζωής μας και στις νύχτες μας.
ποιά πυρηνική σύντηξη ή ποιά πυρηνική σχάση, ποιά αντίδραση, ποιό ταίριασμα ανάμεσα σε πάνω, σε κάτω quarks, σε quarks παράδοξα, μαγικά, πυθμενικά και κορυφαία,έρχεται να επηρεάσει με τον ένα ή άλλο τρόπο τη ζωή μας...

έτυχε, και τις δύο φορές μέσα σ' αυτούς τους μήνες, που αυτήν την κάλεσαν να απαγγείλει σε δημόσιο χώρο, έτυχε λέμε και τις δύο φορές, να έχεις κάνει εσύ μάθημα, mikremoumozart, την αμέσως προηγούμενη μέρα, για το πώς πρέπει να εκφέρεται, πώς πρέπει να αποδίδεται ο προφορικός λόγος...

αυτό, το να συμπέσει η διδακτική σου με την αγωνία της, είναι από τα ασυνήθιστα πράγματα που μπορούν να συμβούν, αλλά όμως συνέβη.

κάθε φορά !

αυτή μες στήν άγνοια και το άγχος της, εσύ δίχως να το γνωρίζεις ή καλύτερα, δίχως καν να ασχολείσαι μαζί της και με τις αγωνίες της, κι όμως, την ώρα που πρέπει, να δίνεις το κατάλληλο μάθημα.

τι να πει κανείς ;

έτυχε...
μόνον έτυχε...

απόψε αυτή, κάθε φορά που σηκωνόταν στο βήμα, διέσχιζε την απόσταση, γνωρίζοντας πως δεν διασχίζει χώρο ή χρόνο, μα κάποιο άλλο σκοτεινό κενό, συγκεντρωνόταν προς τα μέσα της, έσφιγγε τα σωθικά της μέσα, σε μιά γροθιά, κοίταζε μέσα της, διάβαζε μιλώντας πρώτα προς τα μέσα, κι έπειτα στους ακροατές έξω.
.
πρώτα, μέσα της διέτασσε :
.
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
.
.
.
.