.
Τετάρτη πρωί
.
.
πίνοντας τον καφέ μου στου Ζήσιμου αποφάσισα οριστικά ότι αυτός ο τόπος μου αρέσει καλύτερα τον χειμώνα.
το αποφάσισα, πάει και τελείωσε.
όταν βγήκα απ' το σπίτι, πάνω στη θάλασσα στέκονταν ένα σύννεφο. μιά γάζα διάφανη έκρυβε απ' τη μιά τον Άη Γιώργη κι απ' την άλλη το μύλο, έκρυβε και τον ήλιο κι ήταν το φως σα δύση πιό πολύ, παρά σαν ξημέρωμα.
τέτοιαν ώρα μου αρέσει να διασχίζω την πλατεία και να βλέπω κατακίτρινα τα πλατάνια και τις καρυδιές. λίγο ακόμα και θα ρίξουν χάμω όλο τους το φύλλωμα.
σπουργίτια πολλά και κοτσύφια ένα γύρω τσιμπολογάν σπόρους.
ψυχή ανθρώπου καμιά. που και που μονάχα εμφανίζεται κάποιος, όπως εγώ τώρα και διασχίζει την πλατεία προς τα καφενεία, στη σχολή, στη δουλειά ή όπου...
.
.
.
.

.
.
.
.
.
Τετάρτη βράδυ αργά
.

μόνη, λίγο τρομαγμένη.
φυσάει δυνατά κι όλα τρίζουν, πόρτες, παράθυρα.
ακούω τη βοή απ' τη θάλασσα.
δε θέλω να τρομάζω. προσπαθώ όσο γίνεται, να μην τρομάζω. στήνω αυτί και παρηγοριέμαι με τα αυτοκίνητα που περνάν έξω, μα είναι κι αυτά λιγοστά.
το ζώο είναι άρρωστο, δυό μέρες τώρα με σαράντα πυρετό. το πήγα στο γιατρό εχτές και σήμερα. του έκανε από δυό ενέσεις. αντιπυρετική και αντιβίωση. είναι πολύ στωϊκό ζωάκι. δε βγάζει μιλιά, μόνο σε κοιτάει βαθειά στα μάτια. έτσι κι εγώ τον άφισα απόψε να κάνει τα δικά του, ν' ανέβει στον καναπέ, ν' ανεβαίνει, να ξαπλώνει διάπλατα και να κοιμάται όπου θέλει. το ξέρω πως τον κακομαθαίνω, μα δεν πειράζει, ας τον κακομαθαίνω.
όποιος σ' αγαπάει, σε κακομαθαίνει κι όλα...

στο μεταξύ φυσάει. σε ξεκουφαίνει το βουητό της θάλασσας και του αέρα μαζί.
πού πήγε το κουράγιο σου, κορίτσι μου ;
σε λίγες ώρες θα ξημερώσει...
.
.
.
.
.
.
.