.
είναι σαν ένα φως αυτορυθμιζόμενο. ανάβει μόνο του και δίνει ένταση σιγά σιγά, σταθερά, σπάει πρώτα το απόλυτο σκοτάδι, σταθερά δυναμώνει, δυναμώνει κι άλλο, κι άλλο, σταθερά πάντα, δίνει συνέχεια λευκό φως, ωσότου γίνεται επτά και επτάμιση και το φως έχει γίνει πιά, είναι μέρα και οι λάμπες της πόλης εκεί κάτω, έσβυσαν.
.
μιά θάλασσα βαθειά γκρί - γαλάζια στα πόδια της Πάρνηθας και της Πεντέλης, όπου λες : εκεί δεν υπάρχει θάλασσα ! ομίχλη είναι, σύννεφο γκρί - γαλάζιο, που μοιάζει θάλασσα, θάλασσά μου.
.
μαθαίνω να ξεχωρίζω τις φωνές των πουλιών, το κοτσύφι κελαηδεί λίγο σαν τ' αηδόνι, μα εδώ αηδόνια δεν έχει, η καρακάξα και το κοράκι κρώζουν στον ίδιο τόνο, μα η καρακάξα τραβάει πολύ το συριγμό, η φωνή της σούρνεται στριγγιά και αυθάδικη πάνω στα δέντρα, το κοράκι βγάζει φωνή δυνατή, σοβαρή και σύντομη, κοφτή σα να βάζει τελεία.
.
τα μάτια μου ασκήθηκαν λίγο να ξεχωρίζουν κι άλλα λαγούμια.
.
τελείωσαν τα κυκλάμινα. του χρόνου πάλι.
.
χάρηκα τις σταγόνες που κρέμονταν καθαρές, λαμπερές και κρυστάλλινες, στις πευκοβελόνες. αν μπορούσες να τις έβλεπες ! μοιάζουν τα δάκρυά μου.
.
συνάντησα πάλι αρκετό κόσμο... "θα ξεκουραστείς, γλυκούλα μου", είπε μιά παρέα...
το σωστό θα ταν να λεγαν "θα ξεκουραστείς, πικρούλα μου"
.
αυτά είναι τα τελευταία νέα του βουνού,
έξι το πρωί αξημέρωτα,
του αγίου της καρδιάς μας Πολυτεχνείου,
δεκαεπτά Νοέμβρη, σήμερα.
.
.
.
.
.
.
.