.

κι οι γλάροι
τα γοργόφτερα πουλιά
λευκό μπαλέτο στα σκοτάδια...

.

signature

foteini

.

.

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΒΙΟΥ

.

Μέτρησε απόψε, ημέρα πέμπτη, της Τετάρτης, του δύο χιλιάδες έντεκα, μέτρησε απόψε δύο χιλιάδες εννιακόσια είκοσι κύματα ακριβώς και τέσσερα ακόμα.

Κι όταν λέμε κύματα, να μην πάει ο νους σου στον αφρό που σκάει ευεργετικός το καλοκαίρι και δροσίζει την κάψα μας. Όταν λέμε κύματα, εννοούμε κύματα βουνά και σκυλόψαρα και ανοιχτή θάλασσα σε καταιγίδα.

Ακριβώς, δύο χιλιάδες εννιακόσια είκοσι κύματα βουνά και τέσσερα ακόμα.

Κι ένοιωσε μιαν τέτοια κούραση και τέτοια εγκατάλειψη του ίδιου του εαυτού της, τόσο απελπισμένη ξαφνικά και τόσο αποκαμωμένη, που αποφάσισε έτσι, ορθά κοφτά, μέσα σε μια στιγμή, να σταματήσει απόψε το ταξίδι εδώ.

Μάλιστα, εδώ. Επιτόπου. Που πιο επιτόπου, δεν γίνεται !

Τραβάς μια μεγαλόπρεπη κλωτσιά στον εαυτό σου, τον βουτάς απ’ τα δυό πέτα μετά, τον ταρακουνάς, του τραβάς απανωτά μια γροθιά στα μούτρα αν χρειαστεί, (που χρειάζεται), σε παίρνουν τα αίματα (ε, καλά τώρα, πρώτη φορά είναι που ματώνεις ;), τον βγάζεις αιμόφυρτο έξω απ’ το σκάφος, του τραβάς κι άλλη μια κλωτσιά έτσι όπως είναι πεσμένος στην προκυμαία στα γόνατα κι έπειτα του φωνάζεις «ούστ από δω ! να μη σε ξαναβρώ εδωπέρα !». Έπειτα, τινάζεις μηχανικά τα χέρια σου, γυρνάς την πλάτη στο σκάφος, σε καπεταναίους, λοστρόμους, μηχανικούς και ναύτες, γυρνάς την πλάτη στον δαρμένο σου εαυτό κι εξαφανίζεσαι, πέρα στο δρόμο, νύχτα, τα φώτα όλα σβηστά.