.

του παραλόγου...

.
εγώ (κουρασμένα) : είμαι πολύ κουρασμένη
φωνή της λογικής (επιθετικά) : είσαι πολύ βουρλισμένη!
εγώ (απηυδισμένα) : εντάξει. στήσε με στον τοίχο τώρα.
φωνή της λογικής (δυνατά, καυγατζίδικα) : φυσικά και θα σε στήσω!
εγώ (κουρασμένα) : πρώτη φορά βλέπεις άνθρωπο να κάνει λάθος ;
φωνή της λογικής (με ύφος δασκαλίστικο, τονίζοντας τη συλλαβή "τρέ") : δεν σου επιτρέπονται τέτοια λάθη !
εγώ (περιπαιχτικά, σχεδόν τραγουδιστά) : άσε με να κάνω λάθος...
φωνή της λογικής (κι αυτή τραγουδιστά) : κι έλα μετά να μαζεύεις τα κομμάτια μου...
εγώ : ας μη μεγαλοποιούμε τα πράγματα, δεν τα βγάζω πέρα μαζί σου, λογική μου...
φωνή της λογικής (σπάει την οξύτητα και μαλακώνει τον τόνο της) : εσύ η ακριβολόγος, η προσεκτική, η υπεύθυνη, γαμώτο, πώς το παθες αυτό ;
εγώ (απολογητικά) : μπέρδεψα τις μέρες.
φωνή της λογικής (μην πιστεύοντας σ' αυτό που ακούει) : τιιι ;
εγώ (σύντομα) : μπέρδεψα τις μέρες.
φωνή της λογικής (σιγανά) : απίστευτο !
εγώ : ..............
φωνή της λογικής (πιό σιγανά σα να μονολογεί, τονίζοντας όμως το "πί") : είσαι απίστευτη !
εγώ : ..............
φωνή της λογικής : πώς δηλαδή ;
εγώ : χτες νόμιζα πως ήταν Τρίτη, σήμερα νόμιζα πως ήταν Τετάρτη !
φωνή της λογικής (αργά, σαν αποκαμωμένα) : απίστευτο ...
εγώ (λίγο εκνευρισμένα) : πρώτη φορά βλέπεις άνθρωπο να μπερδεύει τις μέρες ;
φωνή της λογικής : τις Τρίτες με τις Τετάρτες ;!
εγώ (σαν γλωσσού) : και τις Πέμπτες, και τις Έκτες και τις Έβδομες ! πρώτη φορά βλέπεις άνθρωπο να μπερδεύει μέρες ;
φωνή της λογικής : και πότε κατάλαβες το λάθος σου ;
εγώ (στην αρχή πεισμωμένα, έπειτα αργά, παίζοντας με τις λέξεις) : σιγά το λάθος δηλαδή ! το κατάλαβα μόλις σήμερα το μεσημέρι. την ώρα που ήμουνα μες στη μπανιέρα και λουζόμουνα.
φωνή της λογικής (απορημένα) : πώς έγινε δηλαδή ;
εγώ : απλούστατα ! ήμουνα με τις σαπουνάδες στα μαλλιά και σκέφτηκα "βρε, σήμερα είναι Πέμπτη, όχι Τετάρτη ! κι εχτές ήταν Τετάρτη, όχι Τρίτη !"
φωνή της λογικής (ειρωνικά, περιπαιχτικά) : απλούστατα ! και μετά που το κατάλαβες, τι έγινε ;
εγώ : μετά, μου ήρθε να ξαπλώσω στον πάτο της μπανιέρας και να πνιγώ.
.
.
.
.
.
.
.