.
είμαι στ' αλήθεια πολύ κουρασμένη. είναι η δεύτερη απανωτά μέρα που το γράφω αυτό...
δεν έχω προλάβει να ξεκουραστώ...
δεν παραπονιέμαι, όχι. απλά το διαπιστώνω.
απ' τη δουλειά δε μ' αφίνουν ακόμα να φύγω. πήγαιν' έλα, χωρίς να κάνω κάτι καλό , γιατί επί της ουσίας δεν μπορώ και γιατί δεν γίνεται... αυτό όμως με εξουθενώνει.
σήμερα ήρθε ο Κ. γιά κάτι υπογραφές. αποφυλακίζεται. κάνει τα χαρτιά του. μου ήρθε να κλάψω από συγκίνηση, μα κρατήθηκα.
σκέφτομαι απλά, τι καριόλα είναι η ζωή, τι άδικη είναι η κενωνία του Ξανθόπουλου και ολωνών μας δηλαδή...
.
προχώρησα πολύ με τις βιβλιοθήκες. είμαι ευχαριστημένη γι αυτό.
βρήκα σχεδόν όλα μου τα βιβλία που τα έψαχνα, κατέβασα απίστευτους σωρούς που δεν τους χρειάζομαι, ταχτοποίησα όμορφα και χρήσιμα τα ράφια, ανεβασμένη μέρες στη σκάλα, στον καναπέ κ.τ.λ., ότι τακτοποιώ είναι όμορφο, πανέμορφο και χρηστικό.
μεγάλη υπόθεση η τάξη ! να ξέρεις πού είναι το κάθε τι, χωρίς να βασανίζεσαι... γιατί άραγε να μην μπορώ να είμαι συνέχεια τακτική ;
μου μένουν ακόμα μερικοί μπόγοι στο πάτωμα και οι δυό των παιδιών. η μία είναι πολύ δύσκολη. θα την πιάσω μετά τις γιορτές.
.
πήγα το απόγευμα στην Κιωκιώ, πέρασα απ' τον ΜΙΚΕ να πάρω γλυκά, της πήγα και λαμπάδα. της άρεσε κι ευχαριστήθηκε σαν παιδάκι.
ο ΜΙΚΕΣ άλλοτε έφτιαχνε το καλύτερο lemon pie. όχι πιά - κατά τη γνώμη μου...
καθίσαμε στο τραπέζι της και κουβεντιάζαμε από τις εξήμιση ως τις έντεκα. εγώ δηλαδή έγραφα... γράφω τα γενεολογικά δέντρα των οικογενειών. δεν ξέρω γιατί με ενδιαφέρουνε οι ρίζες, με ενδιαφέρουνε όμως.
όσο έχουμε ακόμα τους μεγάλους, παίρνουμε πληροφορίες. μετά, άντε τρέχα γύρευε...