.
σήμερα είδα μιά σαύρα. μεγάλη και καφετιά. σκαρφάλωνε τρεχάλα στο δέντρο, ίσα που πρόλαβα και την τράβηξα δυό φωτογραφίες, ως που τρύπωσε στην κουφάλα.
.
ήλιος, κι η θάλασσα όλη μέρα έλαμπε.
τα θαλασσοπούλια χαλάν τον κόσμο με τις φωνές τους.
" Μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια,
τσαλαπετεινοί και παγόνια, από μακριά μας χαιρετάνε"
.
δεν είναι άγρια όπως το χειμώνα, δεν σε παρασύρει κατά μέσα, κατά το πέλαγο η βροχή κι ο αέρας, όχι, είναι γλυκύτερα γύρω η φύση, γλυκύ μου έαρ, η πλατεία το μεσημέρι ήταν γεμάτη παιδιά, όμως το βράδυ, αχ το βράδυ, συνεχίζει να είναι έρμο. ερμιά, και όχι του Ο' Νήλ...
.
διαβάζω "το σακκάκι που βελάζει". Έξοχο ! μου σιάχνει το κέφι.
* αναρωτιέμαι, γιατί αυτό δεν το ονοματίζουμε "θέατρο του παραλόγου", παρά μόνο "σάτυρα κατά της γραφειοκρατίας ;"
τι δηλαδή ; η γραφειοκρατία είναι λογική ;
.
.
.
.
.
.
.