.

signature
foteini
.

μες στα χαλάσματα βρήκα χτες ένα παλιό, ραγισμένο ακροκέραμο.
ένα τρυφερό, εφηβικό σχεδόν κοριτσίστικο πρόσωπο, λίγο φθαρμένα τα μάτια, μισοσπασμένο μπούστο, ακουμπάει σε βάση γερή, καλά δουλεμένη, ποιός ξέρει σχέδιο τίνος λαϊκού τεχνίτη, ποιός ξέρει σε τι καμίνι ψημένο το κεραμίδι, ως ν' αποκτήσει τέτοια βάση στέρεη.
.
χτες, στα χαλάσματα μάζεψα ένα παλιό, ραγισμένο ακροκέραμο.
.
κατόπιν, άνοιξα την κιβωτό.
.
στης κιβωτού τον πάτο βαθειά ανασκαλεύοντας,
ανάμεσα σε τακτοποιημένους σωρούς επιστολές αναπάντητες,
κοντά σε βαλμένα από χρόνους στη σειρά μπουκάλια, με κείνο το γλυκόπιοτο, μυρωδάτο κρασί,
-εκείνο που όσο παλιώνει ακριβαίνει-,
κάτω από στίβες πάλι και πάλι ξεθωριασμένες ελπίδες,
ανάμεσα σε χειμάρρους αγιασμό
-αυτόν που φτιάχνουν τα δάκρυα-,
ανάμεσα σε σμίλες ατσάλινες,
σε ουγγιές χρυσό εκτυφλωτικής χαράς,
σε αργυρά ρινίσματα φεγγαριών,
σε υπομονές χαραγμένες σε παλιά βιβλία,
ανάμεσα σε στοργικές παιδικές ιστορίες, σε αναμονές, σε στίχους αδέξιους, σε ξηραμένα ροδοπέταλα, σε φυλλομετρημένες μαργαρίτες,
ανάμεσα σε φυλαγμένες βλαστήμιες, σε προσευχές, σε λιγοψυχιές, σε θεϊκές τελειότητες -αφού ο άνθρωπος είναι μέρος του θείου-
σε ελεεινές ατέλειες -αφού ο άνθρωπος είναι άνθρωπος-
ανάμεσα σε μυστικά νοήματα και σε σπασμένους κώδικες
εκεί, στον πάτο της κιβωτού
ξετρύπωσα μιά μικρή μαυριδερή σμυριγλόπετρα.
.
σιγά - σιγά, με το σμυρίγλι στο χέρι αρχίνισα να χαράζω - με κόπο στον κόκκινο πηλό - στο μπούστο ακροκέραμο, ένα γράμμα .
ένα ελληνικό γράμμα
σαν Πι.
Πι, όπως λέν οι άνθρωποι τη λέξη Παντοχή
Πι, όπως λέμε τη λέξη Παλληκάρι
Πι, όπως τη λέξη Πίστη.
Πι, του Προσέρχομαι
και της Προσευχής.
.
.
.
.
.
.