.
.

Νικηφόρος Βρεττάκος
.

.
.

Αν ήταν να σου

προσφέρω ένα κρίνο

θάβαζα έναν

μίσχο

στον έσπερο.

.

.

.

.

.

.

Κλείσε μου μια φωνή σ’ ένα φάκελο

να την έχω μαζί μου –

Η φωνή σου

είναι ένα δέντρο από τίμιο ξύλο.

Δεν την άκουσα χτες ούτε σήμερα κι’ είναι

γλυκύτερη ακόμη κι’ απ’ τη φλόγα που άνθιζε

του τζακιού μας το κούτσουρο το χειμώνα.

Ξημερώνει η φωνή σου.

Ανάβει

το φάρο στη θάλασσα, τον έσπερο πάνω

στον ουρανό.

Αύριο είναι

Κυριακή δεν ξέρω πώς να κάμω γιατ’ είναι

τα καλά μου η φωνή σου.

.

.

.

.

.

.

.

Δεν είμαστε οι δυό μας αλλιώς θα γνωρίζαμε

τι λόγια να ειπούμε, τι προσευχή.

Έτσι, δεν μίλησαν τα χέρια μας ούτε

τα μάτια μας.

Ο άλλος,

ούτε υποψιάζονταν κάν πως εγώ

σκάφτω ένα φύλλο χλόης να θάψω

μέσα μιάν άβυσσο.

.

.

.

.

.

.

.

Το ποτάμι στο βάθος, ψηλά το βουνό

κι’ ο ουρανός από πάνω από μια θαλασσιά

πολιτεία καμπάνες. Θυμάμαι πως είχα

κ’ εγώ μια φωνή, μιλούσα και μ’ άκουες, ενώ-

Δεν μ’ ακούς που φωνάζω; Ένας ήλιος μικρός

σαν μια μέλισσα, κάπου, βομβύζει η καρδιά σου.

Μα πες μου:

Που είσαι;

Μ’ ακούς;

Δεν μ’ ακούς; Εγώ σε φωνάζω,

εγώ που σιωπώ.

.
.
.
.
.
.
.
.
.

.

η ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου :

http://img.pathfinder.gr/clubs/files_3/106359/2.pdf

.
.
.
.
.
.
.