.
μιά ημέρα σαν σήμερα.
η φίλη μου η Αύρα, φοιτήτρια στην Ιατρική της Αθήνας, ο Κώστας Α., φοιτητής στην Ανωτάτη Εμπορική ή στη Νομική Αθηνών - δεν θυμάμαι, ο αδερφός του κι εγώ, κατεβηκαμε τη Στουρνάρη, απόγευμα.
η πλαϊνή αυλόθυρα ήταν κλειστή.
την προηγούμενη μέρα σ' ένα τραπεζάκι μέσα απ' αυτήν την αυλόθηρα, καθόμουν και μ' έναν μαύρο μαρκαδόρο έγραφα συνθήματα, που τάπαιρναν άλλοι και στόλιζαν μ' αυτά τα τρόλλεϋ και τα Ι.Χ., που περνούσαν στην Πατησίων.
.αυτά, την προηγούμενη μέρα.
.
την ημέρα σαν σήμερα, η πλαϊνή αυλόθυρα ήταν κλειστή.
βρήκα απ' έξω το φίλο μου τον Βασίλη Κ. μου έκανε νόημα να πλησιάσω. "θέλεις την αλυσσίδα;" με ρώτησε και μου δειξε μιά μακριά, χοντρή αλυσσίδα που κρατούσε στο χέρι του.
"τι να την κάνω;" ξαφνιάστηκα το κοτόπουλο, εγώ... "να προστατέψεις τον εαυτό σου" !
"όχι!" είπα, κι έφυγα...
.
βαδίζαμε κι εμείς μες σε χιλιάδες ανθρώπους...
"απόψε θα πέσει ο φασισμός !"
σκαρφάλωσα στο ακριανό παράθυρο του κτιρίου, γιά να δω ως πού έφτανε ο κόσμος.
ως εκεί που έφτανε το μάτι...
αργότερα, όταν άρχισαν να ρίχνουν σφαίρες αδέσποτες δεξιά - αριστερά, ο Κώστας μας τράβηξε στο πλάϊ, στα γραφεία γνωστής κινηματογραφικής εταιρείας, όπου εκεί δούλευε ως φοιτητής, και κρατούσε τα κλειδιά.
δεν θυμάμαι αν ανεβήκαμε στον δεύτερο ή στον τρίτον όροφο ή πιό ψηλά. είχαμε πάντως θέα της Πατησίων απ' το πλάϊ.
.
όσο η ώρα περνούσε οι σφαίρες πύκνωναν. σφύριζαν γύρω μας.
"να πέσουμε κάτω ! " είπαν τα παιδιά, κι έτσι ξαπλώσαμε με την κοιλιά στο πάτωμα και τα κεφάλια στη τζαμαρία, γιά να βλέπουμε κάτω.
.
νοσοκομειακά αυτοκίνητα έρχονταν. στέκανε στη γωνία. βλέπαμε λευκές μπλούζες ν' αλλάζουν χέρια, ένας την έβγαζε, άλλος τη φορούσε, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το γιατί...
.
ήταν κρύο το πάτωμα.
αργά, ακούσαμε έναν θόρυβο τόσο τρομακτικό, που είπαμε ρίξαν το κτίριο...
όλη τη νύχτα έπεφταν από παντού πυροβολισμοί.
.
άργησε πολύ να ξημερώσει...
.
μόλις χάραξε βγήκαμε στην Πατησίων.
ήτανε εκεί με τη μάνικα και πλέναν την κεντρική είσοδο.
σαραβαλιασμένα σίδερα κι αυτοκίνητα.
.
ανεβήκαμε την λεωφόρο Αλεξάνδρας.
μήτε άνθρωποι, μήτε αυτοκίνητα, μόνο εδώ κι εκεί τανκς και μικρές ομάδες νεολαίας, σαν τη δική μας.
αίματα στο οδόστρωμα κι απάνω ριγμένος ασβέστης.
πιό πάνω, αίματα στο οδόστρωμα κι απάνω ριγμένα ένα σωρουδάκι ξύλα.
.
ανεβήκαμε σ΄ένα άδειο σπίτι εκεί κοντά, προς το Γκύζι. μήτε ξέρω τίνος ήταν αυτό το σπίτι...
φτιάξαμε ζεστό καφέ.
.
αργά, γυρίσαμε σπίτια μας.
καθίσαμε με τον πατέρα και τη μάνα μου στο σαλόνι, όπου είχαμε ένα καινούργιο έπιπλο, από γυαλιστερό σκούρο ξύλο, πικ άπ - ραδιόφωνο Grundig .
η deutsche welle εκείνο το βράδυ άνοιξε το πρόγραμμά της με το τραγούδι :
"πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες..."
ο πατέρας μου έκλαιγε.
.
.
.
.
.