.
μου αρέσει που χειμωνιάζει,
αν και, η ζωή μας έχει γίνει ξαφνικά τόσο δύσκολη, που ο χειμώνας την επιβαρύνει δραματικά...
.
σχεδόν ποτέ δηλαδή δεν περίσσευε ρευστό, μα εφέτος δεν μιλάμε γιά "κανονικότητες".
μήτε γιά μεσαία φτώχεια.
μιλάμε γιά φτώχεια πραγματική, να είμαστε ψύχραιμοι λέω, να μη στενοχωριόμαστε, λέω, έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε επιρρεπείς σε ανάγκες faux, μα τα βασικά πράγματα θα έπρεπε να μπορούμε να τα κάνουμε...
.
παρ' όλ' αυτά, βλέπω μιαν αξιοπρέπεια έξω, σηκώνουν το βάρος οι άνθρωποι, δουλεύουν - όσοι έχουν δουλειά -, να δούμε ως πού θα μας πάει αυτό...
θυμό έχω μέσα μου.
θυμό.
πώς άφισαν έτσι ανυπεράσπιστους τους ανθρώπους ;
πώς παίζουν έτσι πάνω στις πλάτες των λαών, της γης οι αλιτήριοι και τα καθάρματα ;
.
.
κάθισα απόψε στον καναπέ αγκαλιά με τους δίδυμους και είδα το "Λανσελότ, ο Πρώτος Ιππότης"
"μονάχα οι ανόητοι
ονειρεύονται
αυτό που δεν μπορούν να έχουν", είπε ο υπέροχος Sean Connery. C’est toi que je voulais, c’est toi qu’il me fallait,
ianoitiego.
.
.

.
.
.
.
.