.

Όταν είσαι υγιής, δεν σκέφτεσαι ότι μπορεί να σε βρει το κακό.

Δε λες «αυτό, μπορεί να συμβεί και σε μένα».

Δεν πάει ο νους σου στο κακό και είναι φυσιολογικό το να μην πηγαίνει...

Όταν είσαι υγιής, απλώς ζεις. Αυτό είναι το φυσιολογικό της ζωής, το να ζεις.

Να κοιμάσαι όταν νυστάζεις, να ξυπνάς όταν δεν χρειάζεσαι άλλον ύπνο,

να εργάζεσαι για να κερδίσεις το ψωμί της κάθε ημέρας,

να οργώνεις τη γη, να φυτεύεις το σπόρο,

να διαχειρίζεσαι τη θάλασσα με τους καρπούς της,

να φροντίζεις στα νοσοκομεία την υγεία των ανθρώπων με τα βάσανά της,

να υπηρετείς με στέρηση κι αφοσιωμένα τις τέχνες,

να δείχνεις στους ανθρώπους τη γραφή και την ανάγνωση,

να φροντίζεις τα ζώα,

να διοικείς με συνείδηση όπου χρειάζεται,

να εφευρίσκεις,

να ενημερώνεις τον κόσμο,

να συναναστρέφεσαι άλλους ανθρώπους,

να τους αγαπάς, να δουλεύεις γι αυτούς,

να σκέφτεσαι το Θεό,

να σκέφτεσαι ποιό είναι το καλό και ποιό είναι το κακό,

να διαβάζεις ή απλά να ακούς αυτό που άλλοι άνθρωποι σκέφτηκαν ή έζησαν,

να γεννάς με ωδίνες,

να μεγαλώνεις παιδιά,

να ερωτεύεσαι, να έχεις ανάγκη την ψυχή του άλλου και το άλλο σώμα,

να χαίρεσαι,

να θλίβεσαι,

να ελπίζεις,

να προσπαθείς,

να μάχεσαι,

τέτοιο θεϊκό πράγμα είναι η ζωή, που σε παίρνει και σε συνεπαίρνει και δε σ’ αφήνει να σκεφτείς το κακό, την αρρώστια και το θάνατο.

Όταν είσαι υγιής,

σου αρέσει να παίζεις, να τρέχεις, να βαδίζεις, να μιλάς, να γελάς, να κολυμπάς, να σκαρφαλώνεις, να φιλάς, να δίνεσαι, σου αρέσει να κλαις, να παραπονιέσαι, να προκαλείς, να θυμώνεις, να ερωτεύεσαι, να χαϊδεύεις, να μαλώνεις, να αγωνίζεσαι, να ζεις, να αναπνέεις, να ζεις, να εκπνέεις, να ζεις, να ακούς, να κοιτάζεις, να νιώθεις. Να σκέπτεσαι. Να νοιώθεις.

Όταν είσαι υγιής, δεν πάει ο νους σου στο κακό.

Ακούς το κακό που βρίσκει τον διπλανό σου και τον συμπονάς. Αληθινά λυπάσαι.

Μα εσύ, νοιώθεις δυνατός και άτρωτος. Εσύ, νοιώθεις τυχερός κι ωραίος. Νοιώθεις μάχιμος. Υγιής. Δυό χέρια, δυό πόδια, στέρνο γερό, καρδιά γερή, ανθεκτική νεφραμιά, μάτια, ακοή, αίμα που τρέχει σε δυνατές φλέβες.

Το βάσανο που βρίσκει τον διπλανό σου, σε αγγίζει για λίγες στιγμές, για λίγες ώρες ή για μέρες.

Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς… Θα ήταν αφύσικο να είναι αλλιώς.

Σε συνεπαίρνει η ζωή, τη βάζεις κάτω και την ξεζουμάς. Τέλος. Ζεις. Τη βάζεις κάτω και την ξεζουμάς. Αυτό είναι «ζω».

Κι έτσι, είμαστε ανίκανοι οι άνθρωποι, να συλλογιστούμε τον παράγοντα «τύχη», που μπορεί από μια στιγμή σε άλλη να ανατρέψει τη δύναμή μας. Την κανονικότητά μας. Τη ζωή μας.

Λογικά ανίκανοι. Εντελώς φυσικά και φυσιολογικά ανίκανοι να φανταστούμε, να υπολογίσουμε ή να γνωρίσουμε εκ των προτέρων, τον παράγοντα «αρνητική τύχη».

H γνώση αυτή, θα ήταν αβάσταχτα επώδυνη.

.

.

.

.

.

.