.
ολονυχτίς άκουγα δυνατό τον αέρα.
τα δέντρα έξω τρίζανε, βούιζε ο τόπος.
.
.
μου πήρε ακριβώς ένα χρόνο γιά ν' αρχίσω κάπως... ν' ανασυγκροτούμαι.
Γενάρη με Γενάρη, ένα χρόνο...
μου πήρε έναν ολόκληρο χρόνο, ίσαμε να καταλάβω πως είμαι πιά (?) λεύτερη.
πως έχω πάψει να είμαι γκαζωμένη και στην τσίτα όλο το εικοσιτετράωρο...
πως δεν κινδυνεύει το μυαλό μου να "καεί" απ' το φόρτωμα,
πως δεν δοκιμάζεται διαρκώς το νευρικό μου σύστημα χτυπώντας μπουνιές στα μαχαίρια,
παλεύοντας ολημέρα με το θηρίο την λερναία ύδρα - την κακότητα και τον παραλογισμό,
πως έπαψα να κελαηδάω "εκεί μέσα" σαν τον κούκο, που μονάχος τραγουδάει την άνοιξη...
μου πήρε ένα χρόνο, κι ακόμα φυσικά δεν είμαι σίγουρη γιά το πώς βαδίζω...
βαδίζω πάντως, σιγά - σιγά...
ίσως και να ξαναμαθαίνω να περπατάω...
.
.
.
χτες και σήμερα διάβασα τον "ευτυχισμένο πρίγκηπα", "το αηδόνι και το τριαντάφυλλο", τον "εγωιστή γίγαντα", τον "αφοσιωμένο φίλο" και την "τρομερή ρουκέτα".
κλασσικά, διαχρονικά, αριστουργήματα !
.
κι έπιασα σήμερα πάλι τον αγαπημένο μου Pierre l' Ermite.
μέσα στα χρόνια τον έχω διαβάσει αρκετές φορές. με ξεκουράζει. μιλάει γιά πράγματα που μ' αρέσουν... ξεχασμένα... γιά αγνότητα της καρδιάς, γιά την αγάπη της γης, την αγάπη των ανθρώπων, γιά ζωή άλλου είδους... γράφει πολλά και γιά τα ψηλά βουνά...
.
μόλις τον τελειώσω, λέω να ξαναπιάσω το "Μαράν Αθά"
"ο πάθος είναι να αγαπάς, χωρίς να φυλακώνεις"
.
τι κρίμα, που δεν βρήκες κάτι, κάτι μικρό, το οτιδήποτε,
κάτι τις, που θα μπορούσες ν' αγαπήσεις σε μένα...
.
.
.
.
.