.
εμένα ο νους μου τριγυρνά στις μικρές, κοκκινωπές αλεπούδες,στα σκοτεινά λαγούμια,
στις τρυφερές ακίδες των νεαρών σκατζόχοιρων,
στους τρελαμένους γλάρους και στις χελώνες.
στις χελώνες,
που εβάδισαν σταθερά επί εκατό χρόνια,
έως ότου έπεσαν στη φωτιά.
.
.
.
.
4 σχόλια:
άκρα του μαύρου σιωπή....
Πότε θα σταματήσει να μαυρίζει έτσι η καρδιά; Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Άκουγα τον αέρα και θλιβόμουν.
Ότι αγαπάμε, καίγεται. Θλίψη. :(
@
ξωτικό,
οι γλάροι έκαναν κοπάδια και πετουσαν ΤΡΕΛΑΜΕΝΟΙ λίγο πιό κει απ' τις φωτιές...
@
σαυρούλα,
κοίταζα ως το χάραμα σχεδόν τα βουνά να καίγονται.
το πρωί πήρα το δρόμο απ' τη Φώκαια ως τις καβοκολόνες.
κρανίου τόπος.
ΕΥΤΥΧΩΣ,
νομίζω σώθηκε ο εθνικός δρυμός...
Δημοσίευση σχολίου