Την αφήγηση του Κολοκοτρώνη την είχα διαβάσει ανάμεσα στα δεκαπέντε και στα τριάντα μου, δεν θυμάμαι πότε...
τότε που ρούφαγα, σαν τρελή, τις βιβλιοθήκες.
" Φύσα, ρούφα, τράβα τονε..."
λίγο η γλώσσα του, λίγο η σύνταξη, λίγο τότε η α πειρία η δική μου, η α γνωσία μου και η α σχετοσύνη μου, λίγο είχα καταλάβει τι έλεγε, γι αυτό και λίγο μου άρεσε...

τώρα τα κάνω λιώμα.
ό, τι συνέβηκε και με τον Όμηρο...
διαβάζω αρκετές φορές την κάθε παράγραφο, κρατάω δίπλα σημειώσεις, συμπεράσματα, κύρια σημεία, ερωτηματικά που είχα μέσα απ' τα χρόνια, μαρκάρω ένα - ένα τα θέματα , ονοματίζω τα ζητήματα που προκύπτουν, είτε έχουν να κάνουν με την ίδια ιστορία, είτε με το  ιστόρημα, π.χ. την γλώσσα, τους ιδιωματισμούς κ.τ.λ.

όχι, πως τώρα τα καταλαβαίνω όλα...
το απολαμβάνω όμως.