Ανείπωτα VII

signature

foteini

-          Εκείνος : Όχι ! (κάνοντας ένα βήμα πίσω…)

-          Εκείνη : Πόσο πολύ έχω νοσταλγήσει την παλίρροια, στη θάλασσα της Μάγχης !

-          Εκείνος : ...

-          Εκείνη : Αχ το ξέρω, θα σου άρεσε εκεί ! Πόσο πολύ θα σου άρεσε ! Αυτή η σκοτεινή, η συννεφιασμένη θάλασσα σαν πάει κι έρχεται, τα βράχια όρθια που διαπερνάν την ομίχλη, τα στενά περάσματα στην αμμουδέρα, ως πέρα ατελείωτη απλώνεται η αμμουδέρα, σπαρμένη με αχιβάδες και τα κοχύλια του Άγιου  Ιάκωβου! Ο τόπος θα σε ξετρέλαινε !

-          Εκείνος : … Μη με φιλήσεις !

-          Εκείνη : Κάνει τόσο κρύο, μήνα Γενάρη, στη Μάγχη ! Τόσο κρύο ! Brouillard, γκρίζος αέρας, γλάροι που κρώζουν, έπειτα ο στέρεος δρόμος χάνεται, φύκια, αφροί πάνω στο κύμα κι ο θόρυβος του σκοτεινού νερού που κατακλύζει τη γη.

-          Εκείνος : Μη !

-          Εκείνη : Το ξέρω, θα σε γοήτευε να δεις το βαθύ αποτύπωμα του νερού πάνω στη γη !

-          Εκείνος : … Μη με φιλήσεις ! Τα μαλλιά μου έχουνε πάνω στάχτη…

-          Εκείνη : Το ασήμι μες τα μαλλιά σου, μου θυμίζει το γελαστό φεγγάρι, καθώς φωτίζει τις στέγες, τις καμωμένες με σκοτεινή πέτρα ! Έχεις ποτέ δει τις σκεπές, τις καμωμένες από μαυριδερή ardoise, πώς γίνονται σαν πέφτει πάνω τους ολόγιομο το φεγγάρι ; Έτσι ασημένιες λάμπουν οι στέγες, γκρι του καθαρού ασημιού, σαν τα δικά σου τα μαλλιά…

-          Εκείνος : … Μη με φιλήσεις, έριξα στάχτες στα μαλλιά μου… και στο πρόσωπο…

-          Εκείνη : Δε θέλω να λουστείς. Μη λούσεις τα μαλλιά. Μήτε να πλύνεις το πρόσωπό σου ! Έχω φυλάξει τα δάκρυα, απ’ όλα τα χρόνια που σε περίμενα... κι απ’ όλα τα χρόνια που σε περιμένω… Άσε με να σε πλύνω εγώ μ’ αυτά. Δροσιστικά, σταγόνα τη σταγόνα θα καθαρίσω το πρόσωπό σου. Ευλαβικά, χαϊδευτικά τα χέρια μου, λατρευτικά… μη φοβηθείς, μη διστάσεις.

            Συνεσταλμένα κόντρα μπάσα και πίπιζες, με συντροφεύουν σιγανά τις νύχτες.

            Στέλνω στον ύπνο σου, να ευφρανθείς, γκάϊντες, βιέλλες και μπομπάρντες .