οι κότσυφες ξυπνάν στις 6 το πρωί κι αρχινάν τα τραγούδια. οι λαρυγγισμοί τους είναι κάπως κατώτεροι από αυτούς των αηδονιών, παρ' όλ' αυτά είναι εξαιρετικοί ! εξ άλλου, πού να τα βρούμε εδωπέρα τ' αηδόνια ; !
αυτόν τον καιρό, την περισσότερη νύχτα την περνάω καθιστή, κουτουλώντας απ' τη νύστα, μα καθιστή. δεν τον αντέχω τον βήχα, μόλις κάνω να ξαπλώσω το κεφάλι μου, μου κόβεται η ανάσα απ' τον βήχα, έτσι καλύτερα να στέκομαι καθιστή.
αυτός ο χειμώνας με τσάκισε. αντιβίωση και εισπνοές συνέχεια από τις 20 του Φλεβάρη, κι ακόμα δεν μπορώ να γειάνω. πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί.
το στήθος μου, ο λαιμός μου, το μάτι μου, τ' αυτί μου, μιά πυρετός, μιά βήχας και πάει λέγοντας...
φυσικά σχεδόν κάθε μέρα κατεβαίνω στο κέντρο. το χρειάζομαι το κέντρο. προσπαθώ πάντα ν' ανακαλύπτω "τα σημεία" της Αθήνας, πολλά και άφθαστα σημεία, τούτης της υπέροχης πόλης , που στενάζει πάντα κάτω απ' την αδιαφορία ή την ανημπόρια ή την ξεδιαντροπιά των ιθυνόντων...
περπατάω χιλιόμετρα, μετράω τις γειτονιές, τους δρόμους, τα κτίσματα, τα μαγαζιά, τους ανθρώπους.
συναντώ φίλους, τριγυρίζω, παρατηρώ, κάθομαι κάπου διαβάζοντας...
αν μπορούσα τώρα να μείνω κάπου αλλού, θα διάλεγα να μείνω στο κέντρο της πόλης. στο πιό κέντρο από τα κέντρα της.

είδα χτες βράδυ στην τηλεόραση ανθρώπους και καλλιτέχνες αγαπημένους. η Αρλέτα, ο Λάκης ψ. ρ., ο αγαπημένος Μουζουράκης, πολλοί καλοί καλλιτέχνες και κάπου εκεί ανάμεσα η αγαπημένη Μ. 
εσύ δεν ξέρεις, και ίσως μήτε εκείνη το ξέρει, το πόσο πολύ μου συμπαραστάθηκε κάποτε...

τέλος,
λιακάδα είναι σήμερα έξω, να ντυθώ και να βγώ.
πάραυτα !