στην πεζούλα...

Τετάρτη 12 το βράδυ.

Κουράστηκα πολύ σήμερα. Δεν γκρινιάζω, περιγράφω...
Πρωί πρωί γκρεμίσαμε ένα κολωνάκι μες στην κουζίνα' ψιλοχαμός...

Περπάτησα έπειτα στην πόλη, με διαδρομή εκ διαμέτρου αντίθετη με ό, τι είχα σκεφτεί : ανέβηκα Αλεξάνδρας, Σαρόκκο (San Rocco) , κέντρο, παραλία, σπίτι το μεσημέρι, όπου στις 1 έφερα ξυλουργό και πέρασε κλειδαριά ασφαλείας (τι να κάνω, έχω πάντα τις ανασφάλειές μου...).
Απ' τις δυόμιση που τέλειωσε ο μάστορας ως τις 6 καθάριζα τα χτεσινά και σημερινά μπάζα, πέτρες και χώματα κι επιπλέον ροκανίδια' δεν είμαι εγώ γιά τέτοια... αδυνατώ εντελώς να καθαρίσω ένα σπίτι , αν και μόνο μες την καθαριότητα μπορώ να ζήσω...
τέλειωσα στις 6 κι ύστερα πείνασα, πρώτη φορά μετά την Κυριακή.
τηγάνισα πατάτες, που μου φερε απ' το χωριό η Λόλα, δικές τους πατάτες, φρέσκες και τρυφερές.
Ξάπλωσα -γιά μεσημέρι - στις 7, ως τις οκτώμιση.
Ξύπνησα, μπανιαρίστηκα, παρφουμαρίστηκα, βγήκα στην πεζούλα.
Κάθισα καβάλα στην πεζούλα ως τις 11, κοίταζα τα νερά τα μαύρα που γυάλιζαν, τα φώτα τα μεσιανά ψηλά στα κατάρτια , που κουνιόνταν αργά, κοίταζα την περατζάδα του κόσμου, πάνω κάτω οι άνθρωποι, συζητάνε, αγκαλιάζονται, περνάν, περνάν...
η ερημία των τόπων
των ανθρώπων η ερημία

Γύρισα σπίτι, άνοιξα μιά μπουκάλα cidre κι είδα τις συζητήσεις στη βουλή, ώσπου τέλειωσαν.