όταν το τσαντσαμίνι ήταν μικρό παιδί, ο πατέρας του το έπαιρνε τ' απογεύματα απ' το χέρι και πηγαίνανε οι δυό τους στο χτήμα.
εκεί, σαν δυό μαστοράκια, ανοίγανε το λάστιχο με το νερό και τα καναν όλα λούτσα !
"ποτίζουμε τα μπετά !" έλεγε στο τσαντσαμίνι ο πατέρας, που εκείνα τα χρόνια έφτιαχνε το σπίτι τους

"το τσιμέντο γιά να δέσει καλά και γιά να μην σκάσει χρειάζεται πότισμα". κι εκείνο, πολύ διασκέδαζε, που αντί να ποτίζουνε δέντρα ποτίζανε τα τσιμέντα. θυμάται πως κάποτε κιόλας αναρωτιότανε μέσα στο παιδικό μυαλό του, μήπως φυτρώσει και το τσιμέντο.

σήμερα, που οι μαστόροι είπανε στο τσαντσαμίνι να ποτίζει ολημερίς τα τσιμέντα, εκείνο ήξερε ακριβώς τι πρέπει να κάνει και γιατί το κάνει.




κάθισα το βράδυ στον συμπαθή μου Vesuvio, άκρη στο καντούνι και παρήγγειλα μιά πίτσα
Bella Napoli.
vera Ναπολιτάνικη, με ρόκα από πάνω, έφαγα 1 κομμάτι και "βάλτε μου, λέω, την υπόλοιπη για το σπίτι". ο μάγειρας βγήκε έξω στενοχωρημένος "γιατί ; δεν σου άρεσε η πίτσα μου ;" "φυσικά και μου άρεσε ! όταν παρήγγειλα ήξερα πως θα φάω 1 κομμάτι... την υπόλοιπη αύριο, κρύα"




το σκυλί, μου λένε, έχει πέσει σε κατάθλιψη ' νομίζει πως το έχω εγκαταλείψει.
σκέφτομαι τη θλιμμένη μουρίτσα του. τι αφοσίωση έχουν τα ζωάκια !