cabriolet έγινε το σπίτι.
δεν μπορώ απόψε να μαζέψω τα μπάζα... κι αύριο μέρα είναι... θα επιζήσω ως αύριο κι ανάμεσα σε μπάζα...
έφυγε ο τελευταίος μάστορας απόψε στις εννιάμιση, γιά να ξεκινήσουμε αύριο πάλι στις 8 το πρωί.

δεν άντεχα να μείνω το βράδυ μέσα στο σπίτι...
όπως ήμουνα, με το παλιοπαντέλονο της φόρμας, με το παλιορόζ παλιομπλουζάκι, ζαλώθηκα τα  παλιοακουστικά μου και περπάτησα άκρια άκρια στη θάλασσα. έπειτα μπήκα στην πλατεία,  τρύπωσα μες τη χαρά και τις κουβέντες των ανθρώπων που πηγαινοέρχονταν.
δεν θέλω να γίνω "ξυνή"... προσπαθώ να φαίνομαι όπως όλοι οι γύρω.
χώρια που προχτές με έπιασε μιά κράμπα στο μπούτι - η δεύτερη φορά στη ζωή μου -, ήμουνα στη μέση του δρόμου και δεν μπορούσα να κάνω μήτε ένα βήμα... αν περάσει, σκεφτόμουνα, τώρα κανένα αυτοκίνητο, θα το σταματήσω και θα πω : "βοηθείστε με, πονάει το πόδι μου"...
χτες άνοιξε η μύτη μου, σήμερα είχα ευκοίλια...
καλά να πάθω. έτσι μου χρειάζεται.

κάθησα τέλος στο "petite fleur", ζήτησα το ποτό που φτιάχνανε, δεν το φτιάχνουν πιά, ζήτησα ένα άλλο ποτό, που πίνω στο Χαλάντρι, ούτε αυτό υπάρχει... "τι υπάρχει;" ρωτάω, "μαργαρίτα" μου λέει, "ωραία, φέρε μου μιά μαργαρίτα". η margarita ήρθε χωρίς ίχνος αλάτι, και με μιά παράξενη γεύση... "σας παρακαλώ, λέω, τι έχετε βάλει μέσα στο ποτό ;" "ρακί" ! μου λέει, "μα, αν ήθελα, λέω, ρακί, θα ζητούσα μία ρακή!" "εντάξει, μου λέει, να σας φέρω ένα ροζ δροσερό κρασί ;" "φέρε"...
έτσι, με τα ποτά που δεν υπήρχαν, με την μαργαρίτα, που δεν ήταν margarita και με το ροζ κρασί, πήγε η ώρα 11 και 25'.
φεύγοντας απ' το μαγαζί, το κορίτσι θα είπε μέσα του : "τι ξυνή !"

δεν άντεχα να γυρίσω σπίτι πάλι πίσω όλον τον δρόμο... μακριά μου φάνηκε. έκοψα δρόμο μέσα από στενάκια έρμα, σκοτεινά κι απόμερα. φοβόμουνα, αλλά σκεφτόμουνα "αν μου τύχει κάτι, θα βάλω εκείνες τις αγριοφωνάρες μου..."

"Αχ πως μου `γινε
τα αλφάβητο του είναι μου
τραυλό"