Είχα, ίσως από πάντοτε, τον Βασίλη τον Αρβανίτη, του Στρατή Μυριβήλη (βιβλ. Της ΕΣΤΙΑΣ) ανάμεσα σε άλλα βιβλία διάφορα, δεν έτυχε όμως κάποτε να τον έχω διαβάσει. Έφτασε τώρα η ώρα του.

Βρίσκομαι μονάχα στη σελίδα 17 μα η γραφή αυτή με γοήτευσε, άρχισε το κείμενο να με ξεμυαλίζει ήδη από την πρώτη του σελίδα.

Δεν φανταζόμουνα τη λαϊκή σοφία, απλά πράγματα, καθημερινά, αληθινά, και σκέψεις φιλοσοφικές, εκφρασμένα έτσι, σε ένα ποιητικό κείμενο ! Σε κάθε σχεδόν παράγραφο –ως τώρα- έχει κάτι να μου πει…

Σελ.9

«Κάθε καρπός θέλει τη γης και το κλίμα του για να μελώσει, θέλει κ’ ένα στόμα να τον βυζάξει. Κάθε καράβι θέλει τα νερά του για να πλέψει, όμως η μοίρα του, εκεί σ’ ένα μακρινό λιμάνι στέκεται και το καρτερεί. Έτσ’ είναι.»

Στην σελ.11, ο συγγραφέας εκφράζει κάτι πολύ τολμηρό . Ο Θεός, λέει, έχει φλογερή καρδιά ! Κι έχει  χαρούμενη παρουσία ! Μάλλον ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι…

«Στοχάζουμαι κάτι νερομάνες, που αναβρύζουν ολομόναχες στην ερημιά κάτ’ από τον ουρανό. Τινάζουν τη δροσιά τους μέσα από τη πυρωμένη πέτρα και κανένας δεν είν’ εκεί ν’ απλώσει τη φούχτα στο χόχλο, ν’ ανεστηθεί η καρδιά του. Μήτε άνθρωπος, ούτε θεριό, ουδέ πουλί, μηδέ χορτάρι. Τα νερά τάχατες τραγουδούν για τον εαυτό τους ; Η χαρά τους βουίζει μάταια , δίχως να ξεδιψάσει ψυχή ;

Ας μην αμαρτάνουμε. Τίποτε δεν πάει στα χαμένα , αφού είναι ο Θεός γυροπερίγυρα και ανασαίνει γαληνά την ειρήνη του. Αυτός τα χαίρεται, πίνει τα νερά κι ανεγαλλιάζει από τη δροσιά η φλογερή καρδιά Του. Είναι απλωμένη η χαρούμενη Παρουσία Του ως και στην πιο απόμερην ερημιά, εκεί που τρίζει η άμμος μες στη μοναξιά και δε βρίσκει μια χαραμίδα για τη ρίζα της η πιο ταπεινή κάπαρη.»

Είναι ίσως κάπως παράτολμο αυτό που σκέφτομαι, μα φυσικά θα το πω :

Οι πιο πάνω σκέψεις, μου θυμίζουν τον τρόπο που βλέπει τον Θεό και ο Νίκος Καζαντζάκης.

κι ύστερα, σελ. 14

«Τ’ αγαπούσε ο μακαρίτης ο πατέρας τα δέντρα.

………………………………………………….

Ώσπου πέθανε , φύτευε δέντρα, κλήματα και λουλούδια , παντού όπου λάχαινε. Όχι να πεις για συμφέρο, μόνο έτσι, από μεράκι. Καρπερά θέλεις, στολιστικά θέλεις…»

Ύστερα, έχουμε μιάν όμορφη περιγραφή , με κάθε λεπτομέρεια, του πατρικού σπιτιού.

Αχ, τα πατρικά σπίτια…

Αυτά που πρώτα μας χαμογελούν, κι ύστερα, γυμνωμένα, πώς πεισμώνουν…

 αυτά ως τώρα