να πας σε τόπο χλοερό, προσευχήθηκε το πρωί ο παπάς,
κι εγώ οληώρα μες στην εκκλησιά είχα μπροστά στα μάτια μου, Δάφνη, τα λευκά παγκάκια, τους θαλάμους, τις νοσοκόμες, τους γιατρούς, τα εργαστήρια, τις εξετάσεις,
οληώρα μες στην εκκλησιά συλλογιζόμουν το κουράγιο, τον φόβο, την ελπίδα, τον πόνο, ξανά την ελπίδα, ξανά τον φόβο, ξανά τον πόνο, το κουράγιο ξανά
κι ύστερα, με συντριβή συλλογιζόμουν μες στην εκκλησιά, Δάφνη, πόση πουτανιά κρύβει αυτή η ζωή μες στην ψυχή της, όχι, όχι το ευλογημένο σώμα της ζωής, μα η πρόστυχη, η ξεκατινιασμένη ψυχή αυτής της ζωής, της πουτάνας.