Στην καλύβα ψηλά στο βουνό

λιγοστά κοιμάμαι, να μη χάνω χρόνο από την ομορφιά, που έχει σκορπίσει ο Θεός στον κόσμο...

Κάθε πρωινό ο άρχοντας ήλιος ξαπλώνει πάνω στα νερά του κόλπου, χιμάει μέσα τους και τα ζεσταίνει. Ο επί γης παντοκράτωρ ήλιος !
Τα βράδια, όλοι του σύμπαντος οι αστερισμοί αστράφτουν στο στερέωμα.
Ερωτοτροπώ. Το πρωί με τον ήλιο, με τους αστερισμούς τη νύχτα.
Έχω ήδη, εδώ και χρόνια ξεκινήσει το μέτρημά τους. Τρείς χιλιάδες τετρακόσια είκοσι δύο λαμπερά αστέρια, τρείς χιλιάδες τετρακόσια είκοσι τρία αστέρια, τρείς χιλιάδες τετρακόσια είκοσι τέσσερα αστέρια πάμφωτα, άστρα του Κάντ , φέγγουνε μέσα στον Γαλαξία, εντός μου.

Στα βουνά , η πέτρα ακουμπά πάνω στην πέτρα.
Τα βράδια οι σκιές γίνονται μολυβιές, ανατριχιάζεις όταν φυσάει ο άνεμος μέσα στις καρυδιές, σε ξελογιάζει η σγουρή ευωδιά του βασιλικού, η μωβ ευωδιά της λεβάντας.
Σε ξελογιάζουν στη σέρα οι αγάπανθοι.

Όμως, η θάλασσα πέρα, φέρει της ήττας την αλμυρή γεύση.