Λάμπρος Πορφύρας

 

Τὸ στερνὸ παραμύθι

.

Πῆραν στρατὶ στρατὶ τὸ μονοπάτι
βασιλοποῦλες καὶ καλοκυράδες,
ἀπό τὶς ξένες χῶρες βασιλιᾶδες
καὶ καβαλλάρηδες ἀπάνω στ᾿ ἄτι.
.
Καὶ γύρω στῆς γιαγιᾶς μου τὸ κρεβάτι,
ἀνάμεσα ἀπὸ δυὸ χλωμὲς λαμπάδες,
περνούσανε καὶ σὰν τραγουδιστάδες
τῆς τραγουδοῦσαν - τι, ποιὸς ξέρει ;- κάτι.
.
Κανεὶς γιὰ τῆς γιαγιᾶς μου τὴν ἀγάπη,
δὲ σκότωσε τὸ Δράκο ἢ τὸν Ἀράπη
γιά νὰ τῆς φέρει ἀθάνατο νερό.
.
Ἡ μάννα μου εἶχε γονατίσει κάτου
 κι ἀπάνω, μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ-
ὁ Ἀρχάγγελος χτυποῦσε τὰ φτερά του.

ένας δικός άνθρωπος έφυγε απόψε.

γονάτισα χάμω, στα πόδια του κρεββατιού.

το φοβερό μυστήριο του θανάτου πάλι...

ενω, πρωί πρωί
κολύμπησα σε νερά δροσερά - μετά τη βροχή -
και κάτω από βαρειά, μολυβιά σύννεφα.

photo foteini