Σάββατο 26 του Σεπτέμβρη , βράδυ η ώρα 11.

στο κελί

Τίποτα άλλο δεν ακούγεται ένα γύρο. Μόνο μακριά κάτι αλυχτίσματα σκυλιών, μια κουκουβάγια που πάει κι έρχεται από δέντρο σε δέντρο, το τριζόνι αδιάκοπα κι ένα δυό τζιτζίκια, που αναρωτιέμαι πώς έχουν ξεμείνει ακόμα εν ζωή, τέλος Σεπτέμβρη.

Κοιτάζω πέρα στον ορίζοντα τις αστραπές. Για δευτερόλεπτα το βαθύ σκοτάδι της νύχτας γίνεται ξαφνικά μέρα. Από τη μεριά Καλύβια ή ίσως Μαρκόπουλο. Αραιά και που, ακούγεται κι ένας μακρινός βρόντος σα βραχνή κανονιά, ο κεραυνός.

Το πρωί, στο δρόμο τα χρειάστηκα για κάμποσα λεπτά, οδόστρωμα με ορατότητα μηδέν, πορεία μέσα σε χοντρή κουρτίνα βροχής. Σαν αστραπή πέρασαν στο μυαλό μου οι σκηνές που έχουμε δει, δρόμοι να γίνονται ποτάμια και να παίρνουν αυτοκίνητα.

Αργότερα, όταν η καταιγίδα κόπασε κι η καρδιά μου ήρθε στον τόπο της, χάρηκα την ήρεμη βροχή να πέφτει μέσα στ’ αμπέλια, στα φορτωμένα με καρπό λιόδεντρα, και στις συστάδες απ’ τ’ άγρια κυκλάμινα.

5 η ώρα το απόγευμα βγήκε ένας ήλιος χλωμός. Κατέβηκα στη θάλασσα. Ήταν ζεστή, μα ανταριασμένη. Έκανε κι ένα αντιμάμαλο, μιά απλωτή προς τα μπρος εσύ, δυό απλωτές προς τα πίσω η θάλασσα. Σκιάχτηκα έτσι και στο μισάωρο βγήκα. Καλό όμως ήταν κι αυτό…

Κοιμήθηκα με τα αλάτια πάνω μου.

Κυριακή 27 του Σεπτέμβρη, βράδυ…

Η γη έχει κραδασμούς. Αυτό το χω μαθει από παιδί.  Όσο πιο κοντά στα χώματα ζεις, τόσο πιο άμεσα αισθάνεσαι τους κραδασμούς. Η γη έχει μιά δικιά της ζωή…

Σήμερα είδα νεογέννητα σαλιγκάρια. Είναι τώρα η εποχή που τα σαλιγκάρια γεννάνε. Μωρά σαλιγκάρια, μικρά σαν ψείρες.

Τα μυρμήγκια μαζεύτηκαν. Κάνουν οχυρωματικά έργα στις φωλιές. Υψώνουν τοιχαλάκια (η μυρμηγκολόγος και σαλιγκαρολόγος, εγώ…)

Στην υγρασία, βγήκαν και οι μύκητες, τα μανιτάρια.

photo foteini

Υγρασία , υγρασία στάλαζε από παντού. Έτσι, δε χρειάστηκε και να ποτίσω.

Το βιβλίο που διαβάζω μ’ ευχαριστεί πάρα πολύ.

Κολύμπησα δυό χιλιόμετρα. Παραπάνω μάλλον κουράζομαι, αν δεν ξεκουραστώ πρώτα, γιά λίγο.