Δευτέρα 11 Ιουλίου 2016

Ω, τι σόϊ, μαμά !

Ι.


Ένα σόϊ σαν όλα τ' άλλα σόγια δηλαδή, με τα πάνω του και με τα κάτω του, με τις ευτυχίες του και με τις δυστυχίες του, με τα καλά του και με τα κακά του, με τους συνήθεις ανθρώπους του και με τους ιδιαίτερους ανθρώπους του.

ίσως στα σόγια, δεν είμαι σίγουρη, το σκέφτομαι γι αυτό λέω ίσως, ίσως να παίζει μέσα στα σόγια κάποιον ρόλο και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν, αναπτύσσονται κι εξελίσσονται τελικά τα παιδιά.

ίσως πάλι, μέσα στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον να αρκεί ένας, μόνο ένας, κάποιος άνθρωπος, που θα τροφοδοτήσει, θα εμπνεύσει ή θα καθοδηγήσει ας πούμε στη ζωή, ένα παιδί.

δεν είναι το θέμα μου τώρα αυτό.
όλα μου τα χρόνια με το μεγάλωμα παιδιών ασχολήθηκα. καθημερινά, συνειδητά κι ευσυνείδητα.
με λάθη και με ατέλειες, μα ευσυνείδητα.
ψάχνοντας, όπου χρειαζόταν, τις οικογένειες πίσω από κάθε έναν άνθρωπο ξεχωριστά.
σκύβεις το κεφάλι και δουλεύεις ασταμάτητα με τους ανθρώπους. με το μυαλό τους, με το χαρακτήρα, με τις δυσκολίες τους, με τα γιατί και τα διότι τους.
ούτε όμως αυτό είναι το θέμα μου τώρα.
Άλλο θέλω να πω εγώ…
Τότε αφού θες να πεις άλλο, γιατί λες αυτό που λες και δε λες το άλλο κατ’ ευθείαν να ησυχάσουμε;! (κατά Ορέστην Μακρήν...)


θέλω να πω αρχικά, 
ότι με εντυπωσίασε η αφιέρωση που έκανε ο Δημήτρης, πάνω στην πρώτη του ποιητική συλλογή.
την αφιέρωσε : "στον παππού Παναγιώτη και στον παππού Δημήτρη".
κι όταν τον ρώτησα "γιατί ;" - μόνο με τα μάτια τον ρώτησα κι όχι με το στόμα -, κατάλαβε και μου είπε, "γιατί αυτοί είναι οι δύο άνθρωποι που με έχουν επηρεάσει πιό πολύ !"




συνεχίζει...










Δεν υπάρχουν σχόλια: