Ω, τι σόϊ, μαμά !


ΙΙ.

"στον παππού Παναγιώτη και στον παππού Δημήτρη"

Ο πατέρας της Βάντας, ο Παναγιώτης Λ., έχει φύγει αρκετά χρόνια τώρα...
Ήταν σε ήθος ένας λεβέντης άνθρωπος. Μεσσήνιος. Πολέμησε και τραυματίστηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Άνθρωπος του πνεύματος και μαχητής της ζωής. Κρατάω σεβαστικά τη μνήμη του κι έχω στη βιβλιοθήκη μου τα βιβλία του :

"Επιστροφή στις ρίζες" 
( το κάστρο της Είρας, ο Ναός της Μελαίνης Δήμητρας και η Πύλη του Άδη, Μεσσηνιακοί Πόλεμοι - Η ζωή και τα έθιμα του χωριού και το γενεαλογικό δέντρο των ομοχωρίων μου)
εκδ. 1990

κι ακόμα το βιβλίο του :

"Οι Ντρέδες, τα παλληκάρια του Μωρηά"
εκδ. 1980
με ιδιόχειρη αφιέρωση, που είχε την ευγένεια να μου κάνει στην πρώτη σελίδα :

"Δίδα Α. Κ.
εις ένδειξιν τιμής και αγάπης
διά την πολύτιμον συνεργασίαν της."

Αυτός ο στακάτος, ντόμπρος παππούς είναι που "επηρέασε" τον Δημήτρη μας.
Αυτός είναι ο ένας του παππούς, εκ μητρός, στον οποίο το παιδί αφιερώνει την ποιητική του συλλογή.




Ο άλλος παππούς που "επηρέασε" τον Δημήτρη μας είναι ο παππούς Δημήτρης, ο Μίμης.
Νονός μου. Παντρεμένος την αδερφή της μάνας μου. Πατέρας του Γιώργου και της Διώνης.

Έχω μπροστά μου το βιβλίο του :

"1940-1945
Ένα κομμάτι της ζωής μου"

Ανοίγω κι αντιγράφω εδώ κάτι τις γι αυτόν, από τον πρόλογο του βιβλίου:

"...ήταν τρισέγγονος του αγωνιστή της Εξόδου του Μεσολογγίου, Χρήστου Καψάλη.

Έλαβε μέρος στη Μάχη της Κρήτης , όπου τραυματίστηκε και αιχμαλωτίστηκε από τους Γερμανούς.

Στη διάρκεια της δικτατορίας (χούντας) διώχθηκε, έμεινε σε διαθεσιμότητα γιά επτά χρόνια, και αποκαταστάθηκε με την επάνοδο της Δημοκρατίας, το 1974"



Εγώ έχω από αυτόν τον νονό, την ανάμνηση βρέφους δυό χρονών (πώς γίνεται;! κι όμως, το θυμάμαι !) να μ' έχει αγκαλιά όρθιος στο ΣΙΝΕΑΚ, εγώ να σκάω στο κλάμα ουρλιάζοντας τρομαγμένη μες τα σκοτάδια και να φεύγουμε άρον άρον...
Τέτοιο κέρατο και στραβόξυλο ήμουνα, από πάντα.
Ύστερα, μου έφερνε πάντα τα παιχνίδια που μ΄άρεσαν, δίχως ποτέ μου να ζητήσω, μ΄έπαιρνε διακοπές μαζί όπου πήγαιναν, μαζί του ήταν που είδαμε παιδιά την πρώτη μας όπερα, Lucia di Lammermoor.
Ο νονός μου  ποτέ δεν μας είπε "ακούστε κλασική μουσική !" , τον βλέπαμε όμως ν΄ακούει εκείνος κι ακούγαμε κι εμείς.
Δεν είπε ποτέ "διαβάστε !" , τον βλέπαμε όμως πάντα με το βιβλίο στο χέρι κι έτσι έρχονταν φυσικά κι αβίαστα τα διαβάσματα.

Και δεν μπορώ φυσικά να ξεχάσω, ότι στην ελεεινή και τρισάθλια δική μου εφηβεία, στην σκληρή και πανδύσκολη εφηβεία που πέρασα, στην εφηβεία την εξοντωτική γιά μένα και γιά τους γύρω μου, πάντα με υποστήριζε και μάλλωνε τον πατέρα μου, που ανησυχούσε ο άνθρωπος με τα καμώματά μου, κι οργιζόταν κι αγρίευε. 
Στήριγμα ήταν ο νονός μου, κι έτσι μπορώ πολύ καλά τώρα να καταλάβω, το γιατί ο Δημήτρης αφιερώνει στον παππού Δημήτρη, τον εκ πατρός,  ετούτη την ποιητική συλλογή.

συνεχίζει...