Με ενδιαφέρει "η Παναγιά της Θάλασσας", 
του Καταλανού Ιλδεφόνσο Φαλκόνες, 
σε ωραία μετάφραση της Αγαθής Δημητρούκα !

Με ενδιαφέρει πολύ, αφ΄ενός λόγω της αγαπημένης μου Καταλονίας - Βαρκελώνης,
αφ' ετέρου γιά την Ιστορία αυτή καθ' εαυτή, που από μαθήτρια την γνώριζα, κατόπιν τη δίδαξα, χωρίς όμως ποτέ να έχω προσλάβει γι αυτά, τέτοια λεπτομερή γνώση...


Μεσα στο μυθ ιστόρημα, αναφέρεται :

Πώς ήταν οχυρωμένες κι οργανωμένες οι πόλεις στον Δυτικό μεσαίωνα.

H Φεουδαρχική ολιγαρχία.

Η ζωή των χωρικών κι ο φεουδάρχης *

Δουλοπάροικοι. Δικαιώματα ζωής και θανάτου των αστών  πάνω στους σκλάβους.

Μέσα από ποια διαδικασία οι χωρικοί είχαν την ευκαιρία να ανακηρυχθούν  ελεύθεροι πολίτες (recognoverunt  proceres).

Η κοινωνική θέση των Εβραίων στην Ισπανία του 1300.

Δημόσια ζωή. Συνοικία χαλκωματάδων, συνοικία αγγειοπλαστών-κεραμοποιών , αργυροχόων, αρτοποιών, καπελάδων, σπαθοποιών, δρόμος των εμπόρων μεταξιού, σιδεράδικα, αργυραμοιβοί, βαμβακέμποροι, κρεατέμποροι, κρασέμποροι, τυρέμποροι, οι αγορές. Εμπορική εξάπλωση. Δημιουργία αστών.

Εργαστήρια, μαστόροι, τεχνίτες και μαθητάδες. Σωματεία.

Η Μεσόγειος της εποχής. Εμπόριο και ισχύς. Γένουα, Βενετία, Πίζα, Μασσαλία, Καταλονία-Βαρκελώνη.

*  Ο αφέντης μπορούσε να απαιτήσει όρκο από το δούλο του, οποιαδήποτε στιγμή.

Είχε δικαίωμα να παίρνει ένα μέρος από το βιός του αν αυτός πέθαινε χωρίς διαθήκη ή, όταν όριζε το παιδί του κληρονόμο, αν ήταν στείρος, αν η γυναίκα του διέπραττε μοιχεία, αν έπιανε φωτιά η αγροικία, αν την υποθήκευε, αν τελούσε γάμο με δούλο άλλου αφέντη και, φυσικά, αν ήθελε να τον εγκαταλείψει.

Ο αφέντη ς μπορούσε να κοιμηθεί με τη γυναίκα του δούλου του την πρώτη νύχτα του γάμου τους.

Μπορούσε να ζητήσει τις γυναίκες  των δούλων του για να θηλάσουν τα παιδιά του ή να πάρει τις κόρες τους για υπηρέτριες στον πύργο του.

Οι δούλοι ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν δωρεάν στα χωράφια του αφέντη, να συμβάλλουν στην άμυνα του κάστρου, να πληρώνουν μέρος από τα προϊόντα των αγρών τους, να φιλοξενούν τον αφέντη ή τους απεσταλμένους του στα σπίτια τους και να τους ταϊζουν κατά τη διάρκεια της παραμονής τους, να πληρώνουν για τη χρήση δασών και βοσκοτόπων, να χρησιμοποιούν, με προκαθορισμένο αντίτιμο, το σιδεράδικο, το φούρνο και το μύλο του αφέντη και να του στέλνουν δώρα τα Χριστούγεννα αλλά και σε κάθε γιορτή.

Και τι να πούμε για την Εκκλησία ;

“Μοναχοί, καλόγεροι, παπάδες, διάκονοι, αρχιδιάκονοι, μητροπολίτες, αβάδες, επίσκοποι, όλοι τους είναι ίδιοι με τον κάθε φεουδάρχη αφέντη, που μας καταπιέζει !  Απαγορεύουν ακόμα και το σχήμα σε μας τους χωρικούς, για να μην ξεφύγουμε από την γη και για να συνεχίσουμε να είμαστε δούλοι!”

Με γοητεύει,

με ενδιαφέρει αυτή η γνώση...