Το Σάββατο ανέβηκα στο βουνό. Μιάμιση ώρα γερή προσπάθεια. Οργιάζει η φύση γύρω. Άνοιξη ανοιξένια, ανοιξάτη, ανοιξωτάτη...

Δεν ξέρω πώς είμαι. Αγνοώ παντελώς... Μιά καλά, μιά κακά...

Αναμένεται στον ορίζοντα τραχύ ελληνικό χούι... τώρα που η μπόρα σιγά σιγά καταλαγιάζει, θ' αρχίσουν... περιμένω να σκαρφιστούν ό, τι κακό... ήδη κυκλοφορούν στα πέριξ ένα σωρό συνωμοσιολογικές ιστορίες. η επιπολαιότητα, η λησμονιά, παλιά τέχνη κόσκινο. κι η ελληνική αχαριστία. ΔΕΝ θα γίνουμε άνθρωποι... ποτέ !