Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι κρέμεται στην κορφή του Πάνειου όρους, πάνω στους αττικούς σχιστόλιθους και τις ρεματιές ανάμεσα .

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι κρέμεται πάνω στη βόρεια κορφή του Υμηττού, μες σε φρυγανοτόπια και σε θυμάρια, 
ρίχνοντας φως στου χίλια εκατό μετά Χριστόν τα λίθινα κελιά, 
όπου παιδιά, πετάγαμε τον χαρταητό μας.

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι φωτίζει τ' αμπέλια και τις ελιές του κάμπου, 
φωτίζει ακόμα τις κοίτες των ρυακιών που φράζονται, 
τους πόρους, που η αλόγιστη χρήση τους 
μειώνει τον καρπό γιά τις γενιές που θά ρθουν...

Μιά σουρεαλιστική, μεγάλη φέτα πεπόνι, αναρωτιέται 
τι άραγε δουλειά έχει ένα αεροδρόμιο μες τους αρχαίους οικισμούς του Λιόπεσι, της Ερχιάς, του Σφηττού, του Αγνούντος, του Μυρρινούντος, 
ένα σουρεαλιστικό αεροδρόμιο ανάμεσα σε άγριες ορχιδέες και κρόκους ριγμένο , 
μέσα σε μάρμαρα ελαφρά ερυθρίζοντα, στου Ιουρασικού αιώνα των ερπετών, τα ανώτερα ερυθρίζοντα μάρμαρα... 


Κυλά η ζωή...