Από τον Οκτώβρη που έφυγε ο Φελούπε, ενάμιση χρόνο τώρα, έχω ισχυρή την ανάγκη να φροντίζω τα σκυλιά.
Τ' αδέσποτα σκυλιά. Εκείνα που τριγυρνάν στους δρόμους, που έρχονται κοντά σου γυρεύοντας μιά καλή κουβέντα, μιά μπουκιά φαϊ , μιά στάλα νερό, ένα χάδι.
Άλλα γέρικα, άλλα μωρά, άλλα έξυπνα, άλλα βασανισμένα, εγκαταλειμμένα, αρρωστημένα, αφρόντιστα, απορημένα, ένας παράλληλος κόσμος, που περνάει δίπλα μας, συχνά απαρατήρητος...
Αν δεν είχα υποχρεώσεις με γερόντους και μωρά, θα μάζευα ένα σκυλάκι απ' το δρόμο, κάθε μέρα τα κοιτάζω και κάθε μέρα είμαι στο τσακ, ν' απλώσω το χέρι μου να περιμαζέψω κάποιο. Σε αυτήν όμως τη φάση, είναι των αδυνάτων αδύνατο να περιμαζέψω, να φροντίσω συστηματικά και σκυλί. Γνωρίζω καλά, πως το σκυλί είναι μεγάλη ευθύνη. Είναι σα να έχεις πάνω σου ακόμα ένα μωρό ή έναν γέροντα, σε καθημερινή βάση... Μένω έτσι με τον καϋμό και με τ' απωθημένο μέσα μου, να χω κοντά μου ένα σκυλάκι. Ίσως  αργότερα... 
Στο μεταξύ δεν μπορώ, γιά παράδειγμα, να παρακολουθώ αξιόλογες σελίδες γιά ζώα, όπως αυτή της I, γιατί στενοχωριέμαι να τα βλέπω ολοένα να ψάχνουνε σπίτι... Με διαλύει αυτό κι η ανημπόρια μου να βοηθήσω...