.

Θα φύγω κάποτε. Κάποτε θα μπορέσω να φύγω.
Κάποτε, θα πάρω παραμάσχαλα την πραμάτεια μου, θα ζαλωθώ όσα, τόσον καιρό, με τόσο πάθος υπερασπίζομαι, στοργικά θα τ’ αμπαλάρω, δικά μου είναι, όλα θα τα πάρω, μου ανήκουν, θα κλείσω ερμητικά την πόρτα πίσω μου, λέγοντας «έχε γειά».
Ή ίσως, μη λέγοντας κουβέντα...
Φεύγοντας, πρώτα θα αμπαλάρω εκείνην την λησμονημένη διαδραστικότητα, που σ’ έκανε άλλοτε ευτυχισμένα να γελάς.
Κατόπιν, θα χώσω στην τσέπη του παλτού, την απαίσια κάμπια μου, το σκισμένο, μεταξωτό κουκούλι της και την ωραία πεταλούδα μαζί.
Μετά, θα πάρω κοντά μου εκείνα τα πρώτα σου «εφτά» τραγούδια, μαζί και τα μπουζούκια του Παραδείσου.
Τον μικρό μου Ιεζεκιήλ.
Όλα σου τα δάκρυα. Δικά μου είναι.
Θα πάρω προσεκτικά κοντά μου, όλα τα σκληρά και τα άδικα. Κατά απόλυτη προτεραιότητα τα άδικα.
Ένα παλιό, ξεχασμένο, κοφτό «over !», μαχαιρωμένη μιά κοριτσίστικη φωνή, την πορνογραφία τραγουδισμένη στη Ρωμαϊκή αγορά, τον κλέφτη κι αρματωλό γέρο Δήμο που πέθανε και πάει, ένα φίδι, οχιά δηλητηριώδη θα πάρω, ένα "ούστ!", που λεν σ' ένα παλιόσκυλο του δρόμου, σε βινύλιο το que sera sera με την Doris Day τραγουδισμένο, κι ένα μικρό μου γαλάζιο κομμάτι, με μενεξέδες μέσα, που ψάχνω και δεν το βρίσκω πιά...
Θα πάρω φεύγοντας, τις άδικες κραυγές των παιδιών της γειτονιάς σου.

Παγωμένες χειραψίες.

Παγωμένα βλέμματα.

Σιωπές παγωμένες.
Τις σημειώσεις μου για τον εγωϊστή γίγαντα θα πάρω.

Το παραμύθι της παλιάς ταράτσας, όπου κάπου θυμάσαι ; έγραφε : «το κορίτσι, τώρα που μεγάλωσε, σκέφτεται ότι μάλλον από εκείνα τα χρόνια άρχισε ν` αγαπάει τον Μικρό Πρίγκηπα.
τι σημασία είχε που δεν τον ήξερε ακόμα ; η ζωή, από πολύ μικρούς, μας προετοιμάζει για τα κατοπινά...»

Αυτά έγραφε...
Θα αμπαλάρω έπειτα, την ιστορία του αγοριού που τριγύρναγε τον κόσμο, με ένα μαγεμένο όστρακο στην τσέπη του.
Θα πάρω το παραμύθι του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, που τραβήχτηκε μελαγχολικό και στολισμένο στη σκιά, θα πάρω κοντά μου το παραμύθι για το άρρωστο πριγκηπόπουλο, που έγειανε με την αγάπη των ανθρώπων, και τέλος θα αμπαλάρω στα μπαγκάζια μου, την ιστορία του μολυβένιου στρατιωτάκου μου και της χορεύτριας.
Α, ακόμα, τους κοκκινολαίμηδες φτερωτούς ταχυδρόμους μου, τους σταυραετούς, τις δεκαοχτούρες, τα κουκουβαγιόπουλα και τα πρωϊνά κοτσύφια...
Θα τυλίξω προσεκτικά τους στίχους.
Ό, τιδήποτε καθημερινά ειπώθηκε, την πιό μικρή, παραμικρή λέξη, επί δύο χιλιάδες πεντακόσιες πενήντα πέντε ημέρες.
Ίσως επί δύο χιλιάδες πεντακόσιες πενήντα έξι, γιατί ένα έτος ήταν δίσεκτο.
Επί δύο χιλιάδες πεντακόσιες πενήντα πέντε λυγμούς.
Επί δύο χιλιάδες πεντακόσιες πενήντα πέντε ήλιους.
Επί δύο χιλιάδες πεντακόσιες πενήντα πέντε φεγγάρια.
Θα μαζέψω στις αποσκευές μου, σελήνες χάρτινες και φεγγάρια ολόγιομα.
Θα μαζέψω στις βαλίτσες, τα παράπονα απ' τις παπαρούνες, όλες τις φυτείες με τα τριαντάφυλλα, μα κυρίως εκείνες με τα σινάπια. Πολύ ταπεινά είναι τα σινάπια μου για να σε κερδίσουν...

Οι φυτείες με τα σινάπια, που εξέπεσαν...

Το σκάφος, που με γύρισες στις θάλασσες...
Θα πάρω κοντά τη σταχτοπούτα μου, εκείνη που τα παράταγε όλα σύξυλα, μιας και ποτέ δεν ξέχασε στα σκαλιά, το χτύπο του ρολογιού.
Τι άλλο ;
Δεν θέλω να ξεχάσω πίσω τίποτα...

Μήτε την πίστη, μήτε την ελπίδα...

Δεν θέλω να ξεχάσω πίσω πράγματα...
Πολύ περήφανη, για να σε επιβαρύνω με ο,τιδήποτε μου ανήκει...

Πολύ μονάχη, για να παρατήσω τη ζωή μου πίσω...

.

.

.

.

.