.
.

Αύριο Πάλι
.

του Τομάζο Παγώνη

.

σε σκηνοθεσία Αλκυόνης Βαλβάρη

.

.

Σίσυφος : Το ποτάμι γίνεται τρομακτικό. Βαθύ, απειλητικό και απροσπέλαστο. Λίγα μόνο μέτρα πλάτος μα, τα γεμάτα δηλητήριο νερά του αφρίζουν απειλώντας να εξαφανίσουν οτιδήποτε έρθει σ' επαφή μαζί τους. Οι πηγές του είναι ξεχασμένες στο χάος και οι εκβολές του χάνονται στο έρεβος. Καταφέρνει και χωρίζει τις πόλεις σε ανατολή και δύση, και σε αιώνια αντιπαράθεση. Ακόμα και όταν κυλά ήρεμο και ξεχασμένο, μισούν οι ανατολικοί τους δυτικούς, που μισούν τους ανατολικούς. Αιώνες τώρα απειλούν και αντιπαρατίθενται. Κανείς δεν θέλει, δεν τολμά να μιλήσει για ειρήνη. Το ποτάμι τους, είναι χαοτικό. Όμως, οι δυό πλευρές του μικρόκοσμου που διαχωρίζεται απ' το ποτάμι είναι ίδιες κι απαράλλαχτες. Με τον ίδιο τρόπο κλαίνε τους νεκρούς, με τον ίδιο τρόπο ζητιανεύουν, με τον ίδιο τρόπο γιορτάζουν, με την ίδια άγνοια μισούν, με την ίδια ανασφάλεια λατρεύουν.

Λένε οι σοφοί πως κάποτε οι πόλεις ήταν ενωμένες. Λένε πως ξάφνου ήρθαν τα ποτάμια και χώρισαν τους ευσεβείς απ' τους ασεβείς. Έτσι λένε οι σοφοί της ανατολής, έτσι κι οι σοφοί της δύσης.

Κι όμως, όλες οι πόλεις λατρεύουν τα ποτάμια τους.
.
.
.
.

"έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος, σημειώνει ο συγγραφέας, στο πρόγραμμα - θεατρικό κείμενο.

Σίσυφος, Περσεφόνη και Ήλιος του ίδιου του του εαυτού. Και είναι απ' τη φύση προικισμένος με μιά τέταρτη ανάγνωση του μύθου. Την ελπίδα.

Δίχως αυτήν, ουδέ τον λίθο θα σπρωχνε στην κορυφή, μηδέ σταυρό θα κουβαλούσε."

.

.

.

.

.

.

Σίσυφος : (ένας προβολέας τον φωτίζει , βάζει το σημειωματάριό του στην τσέπη).

Εντάξει λοιπόν. Θα σας πω την ιστορία της ιστορίας. (κάθονται όλοι στο πάτωμα και ακούν το Σίσυφο χωρίς να τον κοιτάζουν) Στα παλιά τα χρόνια , τότε που δεν μου επιτρεπόταν να μιλάω, (παύση) στην προσπάθειά μου να βρω την ιστορία της ιστορίας, την ιστορία δηλαδή του πόθου και του πάθους που κρατά για πάντα, θέλησα ν' ακούσω όσο περισσότερες ιστορίες μπορούσα. Τότε ήταν που συνάντησα μιαν ασυνήθιστη γοργόνα. Μα η ιστορία που μου διηγήθηκε ήταν τόσο κοινή, που δεν τη θυμάμαι πιά. Τι κρίμα. Μιαν άλλη φορά έκανα γνωριμία μ' ένα κανονικό , πράσινο, λόγιο βάτραχο. Με είχε βρει κάτω απ' τα φύλλα του αγαπημένου μου πλάτανου . Πρόθυμος και φαφλατάς, μου διηγήθηκε ιστορίες αμέτρητες. Περίτεχνες και γάργαρες ! Μα, ήταν όλες τους διάτρητες. Έμπαζαν. Βούλιαξαν κι αυτές στη λήθη. Θυμάμαι, μάλιστα, πως στην αρχέγονη εποχή μου, είχα φιλίες μ' ένα σοφό βόα. Άπειρος τότε, καθόμουν και τον άκουγα με τις ώρες. Πολυταξιδεμένος ήταν, και εγώ τον άφηνα να βάζει τις λέξεις σε σειρά, να τις μετουσιώνει σε προτάσεις και να μου τις πετάει στα μούτρα. Μάταια, όμως, αναζητούσα μιαν ιστορία, έναν πόθο που θα κρατούσε για πάντα. Οι δικές του ήταν αέρας. Ούτε μιά ρυτίδα δεν άφησαν για να τις θυμάμαι.

Μέχρι και σήμερα, στα βαθιά νερά της λήθης, αρμενίζουν οι λόγιοι που κατά καιρούς συνάντησα. Μου λένε ακόμα και τώρα ιστορίες. Άγκυρες που βυθίζονται στην άβυσσο της λησμονιάς. Αυτό μου λένε ! Μα η επιφάνεια παραμένει παγερά αρυτίδωτη. Σαν άψογα λείος καθρέφτης, στείρος και δίχως τους σπόρους που γεννούν είδωλα. Γι αυτό και αποφάσισα να επαναστατήσω. Έτσι λοιπόν, κλείστηκα σ' ένα σκοτεινό υπόγειο. Έκλεισα τ' αυτιά στους τεχνίτες της προσωρινής πλάνης, παράτησα τους ανίκανους για χαράξεις και πήρα την απόφαση. Την ιστορία που από χρόνια ποθούσα, την ιστορία του πόθου και του πάθους που κρατά για πάντα, εκείνη την τόσο αληθινή ιστορία που δεν σκιάζεται τη λήθη, θα την έκλεβα απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Απ' το βάθος της συνείδησής μου. Δεν μπορεί, κάτι θα είχαν ακούσει οι μουχλιασμένοι τοίχοι απ' την ανάσα της γης.

.

(ο θόρυβος απ' το υπόγειο ποτάμι αυξάνεται)

.

Μόνο αυτό το ποτάμι φοβόμουν πάντα. Μόνο αυτό που έρχεται και ξανάρχεται και δεν αφήνει τον βράχο μου να σταθεί στην κορφή του βουνού.

.

.

.

.

.

.

ο αναγνώστης - θεατής

θεωρεί τα πιό πάνω

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ

πραγμάτων που έχουν σχέση με τον άνθρωπο, φυσικά !

.

τα 2 αποσπάσματα είναι ενδεικτικά

ενός θεατρικού κειμένου

γεμάτου από συμβολισμούς, παραβολές και σημειολογία.

.

εδωδά

ένας απλός θεατής

διατυπώνει

ένα "ΜΠΡΑΒΟ !" για το έργο

.

.

.

.