.
τα τζιτζίκια φωνάζουν αδιάκοπα. μέρα - νύχτα, χωρίς σταματημό.
στην Αφρικανική έρημο, δεν έχει τζιτζίκια. μονάχα τριζόνια τραγουδούν το βράδυ.
.
το μεσημέρι ήρθαν τα παιδιά. αυτός, μου έφερε μιά τεράστια αγκαλιά λευκά κρίνα. δεν ξέρω πώς τα λένε... τα έβαλα στο νερό, πάνω στο μοναστηριακό τραπέζι. μυρίζει τώρα όλο το σπίτι. γλυκειά μυρωδιά, λίγο σαν νάρκισσοι.
.
από πριν, θεώρησα ότι ήθελε να μου κουβεντιάσει αυτός, μα είδα ότι ίσως μεγαλύτερη ανάγκη για κουβέντα είχε η Ελένη.
η Ελένη μικρή, ήταν το ομορφότερο από όλα μας τα μωρά . ξανθή και γαλανή σαν στρουμπουλός άγγελος.
ένας - ένας χωριστά, φεύγοντας, μου είπαν "θα σε πάρω τηλέφωνο, να πάμε μόνοι μας για καφέ, να μιλήσουμε ξανά"
μου αρέσει, που τα παιδιά με εμπιστεύονται . τι παιδιά δηλαδή, η Ελένη εικοσιπέντε, κι αυτός έφτασε τα τριάντα !
τριάντα ! μου φαίνεται απίστευτο...
.
τους έψησα στο φούρνο γεμιστά, έφτιαξα για μεζέ ένα γεμιστό φιλέτο, σαλάτα, τυριά, ποτά, παγωτό.
καλά ήταν... είχα καιρό να τα δω...
.
το πρωί έπεσα κι όλα ! χάμω.
τσακίστηκα ! έφυγα πάνω στα ξύλα , με τα δυό πατάκια που σούρνω στα πόδια μου.
έβαλα το αριστερό χέρι να κρατηθώ, και το τράνταξα γερά.
τώρα, με πονάει απ' τον ώμο. πονάει και το δεξί μου γόνατο.
ο.κ., θα περάσει.
.
τίποτα άλλο, να πω.
rien à dire, τι θα μπορούσα άλλωστε ; !
.
θέλω να έχω θάρρος
θέλω να έχω αξιοπρέπεια
.
θέλω να έχω όλην την ανθρώπινή μου περηφάνεια.
θέλω, αν μπορέσω, να μιλάω όσο γίνεται λιγότερο.
.
θα την παλέψουμε τη ζωή...
.
(ίσως...)
.
.
.
.
.
.