.
πώς ξέπεσε απόψε κατά δω, ανάμεσα στις πολυκατοικίες, τούτος ο γκιώνης ;!
από παιδί,
μ' άρεσε ένα γύρω να παρατηρώ,
πώς φτιάχνουν φωλιές στα δέντρα τα νεαρά κοτσύφια,
την κουκουβάγια, πώς στέκει ακίνητη σαν κοιμισμένη πάνω στο κλαδί, γραπωμένη γερά στα δυό χοντρούτσικα ποδαράκια της,
μ' άρεσε ν' ακούω το φιλικό κρώξικο του γκιώνη τις νύχτες,
τα τριζόνια, μέσα στους φράχτες με την αγράμπελη,
μ' άρεσε να παίζω με τις κωλοφωτιές που πετάν στο σκοτάδι απ' τα δεντρολίβανα ανάμεσα,
να βάζω σε σπιρτόκουτα με ζάχαρη πασχαλίτσες κόκκινες και πορτοκαλιές, κι έπειτα να τις απολάω στον αέρα,
μ' άρεσε να παρατηρώ τα νεογέννητα μολυντήρια που τρέχουν να κρυφτούν στις γωνιές,
οι υπέροχες χρυσόμυγες μ' άρεσαν,
τα ζουζουνίσματα
και τ' αλογάκια της Παναγίτσας.
.
μ' έκανε και τα σκέφτηκα αυτά,
ένας ξέμπαρκος γκιώνης που θάρρεψε απόψε να ξεφωνίζει ανάμεσα στις κατοικίες των ανθρώπων,
γκιών, γκιών,
πετώντας μέσα στο έρημο πευκοδάσος μου,
τρυφερά να με συντροφεύει, περίλυπα,
γκιών, γκιών.
.
.
.
.
.