.

.

η ασημένια λήκυθος

κι ο χρόνος που πορεύεται

άχρονος

.

.
και σιγά, μη σκιάχτηκε αυτή τις στάχτες !...
ακουμπάς τα χείλη στη γκρίζα στάχτη απ' τα καμένα ξερόκλαδα και πίνεις διψασμένα, σαν που πίνεις τούτο το ζεστό ρακόμελο, οδό Aγγελικής Χατζημιχάλη κι Αγγέλου Γέροντα ανάμεσα, ετούτο το ζεστό ρακόμελο που σε κάνει απόψε να κελαηδείς, γλυκειά και μυρωδάτη ήταν η στάχτη, σεβαστικά την ήπιες, με λαχτάρα την ήπιες, όπως σεβαστικά και με τι αγάπη πίνουν οι μάνες κι οι αδερφές κι οι γυναίκες που τις όρισε ο άγγελος να συντροφεύουν αίφνης ολάκερη τη ζωή...
και σιγά, μη σκιάζονταν αυτή, τις στάχτες από τη λήκυθο

την πολύτιμη

τις στάχτες από την ασημένια λήκυθο !
.
.
.
.
.
.
.