Joseph Rudyard Kipling
(30 December 1865 – 18 January 1936)
.
Αν...
.
.
Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος, σαν όλοι τριγύρω τα 'χουν χαμένα
και φταίχτη σε κράζουν για τούτο.
Αν μπορείς να πιστεύεις σε σένα, σαν όλοι για σένα αμφιβάλλουν,
μα και ν' ανέχεσαι εσύ ν' αμφιβάλλουν για σένα.
Αν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν' αποκάνεις ποτέ καρτερώντας.
Κι αν, σα σε μπλέξουνε ψεύτες, εσύ σε ψευτιές δεν ξεπέσεις.
Κι αν μισημένος, κρατείς την ψυχή σου κλεισμένη στο μίσος,
μα χωρίς και να δείχνεις ποτέ περισσή καλωσύνη
κι ουδέ πάρα πολύ συνετός στις κουβέντες σου να 'σαι.
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι, δίχως ωστόσο να γίνεις των ονείρων σου σκλάβος ποτέ.
Κι αν στοχάζεσαι πάντα, μα χωρίς και να κάνεις τη Σκέψη σκοπό σου.
Αν μπορείς ν' ανταμώνεις τον Θρίαμβο κ' είτε την Ήττα
και να φέρνεσαι πάντα στους δυο κατεργάρους αυτούς ολοΐδια
Αν μπορείς να υποστείς μίαν αλήθεια που λες,
να τη βλέπεις, διαστρεμμένη απ' αχρείους, να γίνει για βλάκες παγίδα.
Κι αν της ζωής σου το έργο, μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια,
και να σκύβεις ξανά, να το χτίζεις ξανά, με φθαρμένα εργαλεία.
Αν μπορείς να σωριάζεις μια στίβα τα κέρδη, το βιός σου,
και σε μια ζαριά να ρισκάρεις τα πάντα, μια κ' έξω, και να χάνεις,
και πάλιν ν' αρχίζεις απ' τ' άλφα,δίχως ποτέ μια κουβέντα να πεις για τα κέρδη που πάνε.
Αν μπορείς ν' αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά σου,να δουλεύουν ακόμα για σε
κι αφού σπάσουν, κι αφού παραλύσουν,κι έτσι μπορείς να κρατήσεις ακόμα,
σα μέσα σου πια δεν υπάρχει τίποτα εξον απ' τη θέληση που τους προστάζει: «Βαστάτε!».
Αν με τα πλήθη μιλώντας, φιλάξεις την πάσα αρετή σου.
Κι αν με Ρηγάδες παρέα, δεν χάσεις το νου σου.
Κι αν ούτε εχτροί, μα ούτε φίλοι ακριβοί, να σε πλήξουν μπορούνε.
Κι αν λογαριάζεις τους πάντες, αλλά και κανέναν περίσσια.
Και αν μπορείς να διατρέχεις στο κάθε λεφτό, που αδυσώπητο φεύγει, όλο τον δρόμο που
πρέπει να γίνεται μες στους εξήντα τους χτύπους,
τότε δική σου θα' ναι όλη η Γη, κι ό,τι μέσα της κλείνει,
και - τρανότερο! - τότε πια γένηκες άντρας, παιδί μου!
.
.
.
αυτό, Έμελυ,
είναι το σπουδαίο ποιημα !
το αντέγραψα θυμάμαι κι εγώ τότε,
με μικρά, παιδιάστικα, στρογγυλά γράμματα
και το φυλάω μέχρι σήμερα
στην καρδιά μου...
.
.
.
.
.
.
7 σχόλια:
αχ τι μου θύμισες τώρα...
το ποίημα του παλιομασόνου, του αγαπημένου κίπλινγκ, μα κι΄η παραλαγή του βάρναλη που στην αφιερώνω, στοίχειωσαν τις σκέψεις της εφηβείας....
Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι
σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη,
αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν,
αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων,
κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις,
κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις,
κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε
κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.
Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις
κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο,
το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις
το νικητή, μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις,
αν ό,τι γράφεις κι ό,τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι
γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη,
αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας
τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον.
Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα
και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις,
κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι
και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις,
αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις
γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν,
αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος
κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!
Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου
κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς τη μέση
κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις
και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν,
αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις
και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,
δικιά σου θα 'ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει
κ' έξοχος θα 'σαι Κύριος, αλλ' Άνθρωπος δε θα 'σαι
κ. βαρναλης
...κι΄ άλλη φορά, την "παραλλαγή" με δύο λάμδα κύριε απαράδεχτε που θα πεις παλιομασόνο τον κίπλινγκ μόνο και μόνο επειδή έγραψε τον "άνθρωπο που ήθελε να γίνει βασιλιάς....
@
Παραδεκτέ μας,
είναι αληθινά σπουδαίος ο Kipling !
απ' αυτούς που ζύμωσαν
τον "αρχαιολογικό" μας χαρακτήρα... :)
κι ο αγαπημένος Βάρναλης !
"Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις
..........................
κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!"
χαζό ερώτημα :
υπάρχουν σήμερα τέτοιοι άνθρωποι,
ώστε να εμπνέουν παιδιά ;
καλημερίζω.
... χμ! δεν ξέρω αν υπάρχουν.
μέχρι όμως να βρούμε μπορούμε να μείνουμε σ΄ αυτούς.
και να κάνουμε τον απολογισμό μας με ένα άλλο στίχο
"αχ πού σαι νιοτη που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος"
@
τιι;;;
απολογισμόο ;;;
έχουμε άλλη μισή ζωή μπροστά μας
(ελπίζω !)
μένει να γίνουν άπειρα πράγματα
(μερικά απ' τα καλύτερα δεν έχουν ακόμα γίνει...)
κι έπειτα ο απολογισμός !
:)
Απ όλα τούτα Φωτεινή μου, κρατάω δύο σημεία : "ΑΝ...συντριμμένα να θωρείς
όσα σου έχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς
να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.."
και:"Αν νεύρα και καρδιά μπορείς
και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής,
κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός,
όταν δε σούχει τίποτε απομείνει
παρά μονάχα η θέληση..."
@
άκου αυτά, βασίλισσα :
Αν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν' αποκάνεις ποτέ καρτερώντας.
Αν μπορείς ν' ανταμώνεις τον Θρίαμβο κ' είτε την Ήττα
και να φέρνεσαι πάντα στους δυο κατεργάρους αυτούς ολοΐδια
Αν με τα πλήθη μιλώντας, φιλάξεις την πάσα αρετή σου.
Κι αν με Ρηγάδες παρέα, δεν χάσεις το νου σου.
ΤΈΛΕΙΟ !
Δημοσίευση σχολίου