.
.
Πέμπτη 11/8/11
.

vers

Ρούμελη

.


.

τη Φωκίδα την γνωρίζω.

πρωτοδιορίστηκα εδώ και υπηρέτησα μιά χρονιά στο Γαλαξίδι – ναυτικό τόπο, μιά χρονιά στο Λιδορίκι – απάνω στα ψηλά βουνά.

τη γύρισα όλη φυσικά, την περπάτησα πολλές φορές, πολλές, πολλές, και την αγάπησα. είναι ένας από τους τόπους πάνω στη γη, που αγαπώ. κυρίως γιά τα βουνά της.

παλιότερα ο συνήθης τρόπος γιά να προσεγγίσεις από την Αττική τη Φωκίδα ήτανε μέσω Θήβας. έμπαινες στην πεδιάδα της Κωπαϊδας με τα καφέ αφράτα χώματα, έβλεπες τους αγρότες να μαζεύουν πατάτα και ξερά κρεμμύδια, και βάδιζες προς Λεβαδειά, αριστερά σου ο Ελικώνας, μπροστά σου η οροσειρά του Παρνασσού, έκανες στάση γιά ένα κοψίδι σούβλας στον περίφημο Κορακόλιθο ή στο Ζεμενό, συνέχιζες γιά την πανέμορφη Αράχωβα με τα υφαντά της κι έπειτα έκανες στάση διαρκείας στους Δελφούς.

κάθε φορά που βρέθηκα στους Δελφούς, αισθάνθηκα πραγματικά, ότι εδώ είναι ο ομφαλός της γης…

δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, που σου δημιουργεί αυτήν την αίσθηση της πληρότητας !

η ιστορία της περιοχής και οι θρύλοι που την ζώνουν ; το μουσείο με τα ασύγκριτα ευρήματα – εκθέματα ; ο καθαυτό αρχαιολογικός χώρος ; η Κασταλία κρήνη με τους μύθους της ; ο Θόλος της Αθηνάς Προναίας ;

.


.
.

προσωπικά, υπάρχει και κάτι άλλο, που με σαγηνεύει στους Δελφούς. το φως ολόγυρα !

κάποτε, όταν ζούσα εδώ κοντά, πήγαινα διαρκώς άλλοτε πρωί, άλλοτε απόγευμα, γιά να βλέπω πώς διαχέεται το φως ανάμεσα στα βουνά που ζώνουν τον τόπο.

αυτό με το φως στους Δελφούς, είναι φυσικά μιά εντελώς προσωπική ιδεοληψία, που με έχει όμως καθορίσει αρκετά…

ΤΟ ΠΏΣ ΔΙΑΧΕΕΤΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ, ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ, ΤΟ ΦΩΣ !

θαυματουργικό μου φαίνεται !

.

.

.

γιά να συνεχίσω τώρα τον παραδοσιακό τρόπο προσέγγισης της Ρούμελης από την Αττική μέσω Αράχωβας και Δελφών,

συνεχίζεις να κατεβαίνεις προς τον κόλπο της Ιτέας αφήνοντας κάποτε δεξιά σου τη διακλάδωση που οδηγεί στην Άμφισσα, κοιτάζοντας αριστερά σου επάνω το χωριό Χρυσό και κάτω ολούθε τον θαυμάσιο ελαιώνα, ως εκεί που φτάνει το μάτι.

σήμερα, ο πιό γρήγορος τρόπος γιά να προσεγγίσεις το λιμάνι της Ιτέας, είναι από την εθνική οδό μέσω Κάστρου, Ορχομενού, περνάς έξω απ’ τη Λεβάδεια, έξω απ’ το Δίστομο, αφήνεις πίσω σου τον κόλπο της Αντίκυρας, ανεβαίνεις στη Δεσφίνα και κατεβαίνεις σύντομα προς τον κόλπο της Ιτέας.

ωραίος είναι κι ο δρόμος αυτός, μα φυσικά δεν έχει τίποτα, ώστε να συγκριθεί με τον άλλον, εκείνον των Δελφών… είναι απλά ένας δρόμος πιό σύντομος…

θέλω τώρα να πω, πως η Φωκίδα είναι ένας νομός με διπλό πρόσωπο !

όταν τη διασχίσεις παραλιακά από το λιμάνι της Ιτέας με κατεύθυνση προς τη Ναύπακτο, θαρρείς πως ο νομός αυτός είναι τα παράλια !

τολμώ να πω, ότι έχω αντίθετη άποψη.

ο νομός Φωκίδας, έχει φυσικά θαυμάσια παράλια, μα θαρρώ, είναι μιά περιοχή ορεινή, κατά κύριο λόγο.

τα περίχωρά της, οι γύρω νομοί, η ευρύτερη περιοχή, το ίδιο ! είναι θαρρώ, η καρδιά της Ρούμελης !

.

.
από τη Λεβάδεια ως την Άμφισσα, όλη η βορειοανατολική πλευρά του Παρνασσού, με κλασσικούς σταθμούς δροσερούς και βουνίσιους. η Δαύλεια, η Τιθορέα, πιό κει η Ελάτεια, η Αμφίκλεια, το Πολύδροσο, η Γραβιά – βρίσκεσαι ήδη ανάμεσα στο όρος Καλλίδρομο, στον εθνικό δρυμό της Οίτης και τα Βαρδούσια όρη. Λίγο πιό πάνω η Παύλιανη και η Πυρά – πάνω στην πανέμορφη Οίτη,
.


.

τα χωριά του ποταμού Μόρνου που αγγίζουν τα Βαρδούσια - ο Αθανάσιος Διάκος, η Μουσουνίτσα και το Διακόπι,

το στοιχειωμένο χωριό Κάλλιο – βουλιαγμένο μέσα στην τεχνητή λίμνη του Μόρνου και πνιγμένο,

το ιστορικό Λιδορίκι με το περίφημο πετρόχτιστο σχολειό πάνω στο ύψωμα, και γυρίζοντας πάλι προς τα πίσω, προς Άμφισσα δηλαδή και προς τον κόλπο της Ιτέας, τα περίφημα παραδοσιακά χωριά στα όρη του Λιδορικίου, η Βάργιανη, η Βίνιανη, το Προσήλιο, η Αγία Ευθυμία, το Σερνικάκι, η Βουνιχώρα, τα Πεντεόρια, το Μαλανδρίνο, η Σεργούλα και πλήθος άλλα μικρά βουνίσια χωριά, ώσπου φτάνεις στην ορεινή Ναυπακτία.

.


.

πορεύομαι σήμερα προς την πόλη της Ναυπάκτου, ακολουθώντας τη σύντομη διαδρομή, αυτή της Δεσφίνας, γιατί με περιμένουν οι φίλοι, ο Σωτήρης και η Ιωάννα, μετά από πίεση και πολλές διαπραγματεύσεις, μόνο γιά μιά μέρα, γιά την ακρίβεια γιά μιά νύχτα.

μπαμπάκια παντού και εκκοκκιστήρια βάμβακος.

tournesols, ξανθά χωράφια στο χρώμα από ώριμα στάχυα.

αμπέλια ορεινά, ορεινές ελιές, αγριαχλαδιές, άγριες μηλιές, συκές άνυδρες, ξερολιθιές, τσάγια του βουνού, φασκομηλιές.

αστράφτει ως πέρα ο Κορινθιακός κόλπος, κοκκινίζουν τα χώματα, κοκκινίζουν οι βράχοι, μεταλλεία βωξίτη, σιδηρομεταλλευμάτων και βαριτίνης.

πουλιά φτεροκοπάν μέσα στον κόλπο της Ιτέας, περνάμε την Αγία Ευθυμία, βράχια, στεγνοί χείμαρροι, αλισφακιές, χαράδρες, περνάμε τα Πεντεόρια, φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τραγούδι, μοναχικά κυπαρίσσια, σκίνα, αγριελιές, βράχος πάνω στο βράχο, οι Άγιοι Πάντες, η παραλία Τολοφώνα, βατομουριές, η Ερατεινή, ο Πάνορμος, χαμηλοί κάμποι με καλλιεργημένη ελιά, ο Άγιος Νικόλας, σιγαλή βλάστηση, η Γλύφα, η παραλία Σεργούλας, ο Μαραθιάς, το Σκάλωμα, το Μοναστηράκι, η Χιλιαδού, το Καστράκι, καλαμιές, χωράφια με τριφύλλι, καρυδιές, μικρά μποστάνια με ντομάτες,

παραλίες πανέμορφες

ψηλά το κάστρο της Ναυπάκτου.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.