αυτό το τόσο ρεαλιστικό και τόσο απελπισμένο 
και τόσο παρακλητικό - σαν προσευχή - ποίημα του Paul FORT
το είχα πρωτοδιαβάσει στο βιβλίο του Παλαμά
"Γράμματα στη Ραχήλ"




Il faut nous aimer sur terre,
il faut nous aimer vivants

Ne crois pas au cimetière
il faut nous aimer avant.

Ta poussière et ma poussière
deviendront le gré des vents


αν θυμάμαι σωστά, στο βιβλίο του Παλαμά, η τελευταία πρόταση ήταν :
"deviendront le jouet des vents", μπορεί όμως να το θυμάμαι και λάθος...

το δημοσιεύω με μιά βδομάδα καθυστέρηση - γιά λόγους τακτ.

άνθισαν οι πασχαλιές.

έκοψα δυό κλαδάκια και μοσχοβόλησε ο τόπος !