Το πολιτικό ζώο παρακολουθεί με αγωνία τα πάντα, μα έχει σταματήσει να πολυ κουβεντιάζει γιά την τρέχουσα πολιτική...
Και τι να πεις ;...
Και τι να πεις, όταν λείπει πιά από τη ζωή μας η αληθινή γνώση, η φιλοπατρία, το Ελληνικό φιλότιμο, η ντροπή,  η ΥΠΕΡΒΑΣΗ, μα κυρίως η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ;

Και πώς να μιλήσεις σήμερα, γιά πολιτικούς ;
Πώς να μιλήσεις εν Ελλάδι, σήμερα, γιά βλαχούδια άσχετα, ανήμπορα, ανόητα, ανίδεα, φασαριόζικα, αναιδή, ιδιοτελή, φανφαρόνικα, ή άλλοτε στρεβλά κι αρρωστημένα...   
- Εξαιρούνται φυσικά από αυτούς τους χαρακτηρισμούς, όλοι οι σπουδαίοι μας, οι ευπατρίδες πολιτικοί μας, όλοι οι ευγενείς και λογικοί, όλοι όσοι δεν βρίζουν και δεν βρίζονται στα τηλεοπτικά παραθύρια, όλοι αυτοί που δεν λένε διαρκώς ανοησίες, μα που βάζουνε το μυαλό και τον κώλο τους κάτω και δουλεύουνε σα ζώα, μήπως και βγάλουνε αυτόν τον υπέροχο τόπο, από το βρωμερό τέλμα όπου μέσα βρίσκεται...(να τους δούμε, παρακαλώ, αυτούς τους "υπεράνω", τους λογικούς, τους σοφούς, τους εργατικούς, τίμιους, ανιδιοτελείς, ευπατρίδες πολιτικούς...) -

Και τι να πεις πιά ;
Και σε ποιόν να τα πεις ;
Αναρωτιόμαστε αν για τον τόπο μας υπάρχει ακόμα ελπίδα , ή άραγε, μετά από πόσες γενεές θα υπάρξει ελπίδα...
Μετά από πόσες γενεές "απόντων και εκπατρισθέντων" Ελληνοπαίδων δηλαδή...




Κι επειδή, και αυτή η στενοχώρια δεν κάνει καλό, ας κουβεντιάζουμε καλύτερα γιά τίποτε άλλο...
"περί άλλα τυρβάζει..."


Δεύτερη φορά, που δοκίμασα να διαβάσω το "κοιμητήριο της Πράγας".
Δεύτερη φορά, που γύρω στη σελ.60 το ξανακλείνω, μάλλον οριστικά.

Καλά το αρχίζει, με αρκετές αναφορές στο Παρίσι του 19ου αιώνα.

Μετά ο αφηγητής,
μας εξηγεί γιατί μισεί τους Εβραίους - ο Εβραίος , πέρα από ματαιόδοξος σαν Ισπανός, αδαής σαν Κροάτης, ερωτύλος σαν Λεβαντίνος, αχάριστος σαν Μαλτέζος, θρασύς σαν τσιγγάνος, βρώμικος σαν Άγγλος, λιγδιάρης σαν Καλμούχος, αυταρχικός σαν Πρώσος, και συκοφάντης σαν αυτούς που είναι από το Άστυ, είναι και μοιχός, εξαιτίας του ασυγκράτητου πόθου του - ο οποίος οφείλεται στην περιτομή, που τους κάνει να έχουν πιό εύκολα στύσεις...  


Κατόπιν ο αφηγητής,
μας εξηγεί γιατί μισεί τους Γερμανούς : το κατώτερο είδος ανθρώπων, που μπορεί να διανοηθεί κανείς. Ο Γερμανός παράγει κατά μέσον όρο τον διπλάσιο όγκο περιττωμάτων από έναν Γάλλο. 
.......................... Ο Γερμανός ζει σε μιά κατάσταση διαρκούς εντερικής αμηχανίας , που οφείλεται στην υπερβολική μπύρα και στα χοιρινά λουκάνικα, που καταβροχθίζει.
.......................... Γεμίζουν το στόμα με το Geist τους, που πάει να πει πνεύμα, αλλά είναι το πνεύμα του ζύθου τους, που τους αποβλακώνει...
.......................... Η κατάχρηση της μπύρας , τους κάνει ανίκανους να σχηματίσουν την παραμικρή ιδέα γιά τη χυδαιότητά τους, αλλά ο υπερθετικός βαθμός της χυδαιότητας αυτής είναι ότι δεν ντρέπονται, που είναι Γερμανοί. Πήραν στα σοβαρά έναν λαίμαργο και λάγνο μοναχό, όπως τον Λούθηρο, μόνο και μόνο επειδή κατέστρεψε την Βίβλο, μεταφράζοντάς την στη γλώσσα τους...
.......................... Με τους Γερμανούς είναι όπως με τις γυναίκες, δεν φτάνεις ποτέ στο βάθος.


Μετά από αυτά,
ο αφηγητής κακολογεί τους Γάλλους : οι συμπατριώτες μου είναι τεμπέληδες, απατεώνες, οξύθυμοι, ζηλιάρηδες, φαντασμένοι, σε σημείο να πιστεύουν ότι όποιος δεν είναι Γάλλος, είναι άγριος...
.......................... Είναι κακοί. Σκοτώνουν από πλήξη. Είναι ο μόνος λαός, που κράτησε επί πολλά χρόνια τους πολίτες του απασχολημένους με το να κόβουν ο ένας το κεφάλι του άλλου...
.......................... Είναι περήφανοι, που έχουν ένα κράτος το οποίο ονομάζουν ισχυρό, αλλά περνούν το χρόνο τους προσπαθώντας να το ρίξουν : κανείς άλλος σαν τους Γάλλους δεν στήνει οδοφράγματα γιά το παραμικρό και, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος...
.......................... Ο Γάλλος δεν ξέρει τι θέλει, απλώς ξέρει πολύ καλά ότι δεν θέλει αυτό που έχει. Και γιά να το πει, δεν κάνει άλλο από το να λέει τραγούδια.
Πιστεύουν ότι όλος ο κόσμος μιλάει γαλλικά.
......................... Οι Γάλλοι λόγιοι δεν έχουν ιδέα ότι οι άλλοι λαοί μιλούν άλλη γλώσσα , πλην της Γαλλικής.
......................... Η φιλαργυρία τους φαίνεται και στα σκονισμένα διαμερίσματά τους, με τις ταπετσαρίες που ποτέ δεν αλλάζονται, τις μπανιέρες που ανήκαν στους προπάππους τους, τις κυκλικές σκάλες με τα ξεχαρβαλωμένα ξύλα...



Κατόπιν ο αφηγητής
παραλαμβάνει τους Ιταλούς : το ότι έγινα Γάλλος οφείλεται στο ότι μου ήταν ανυπόφορο να είμαι Ιταλός. 
............................... Ναπολιτάνοι και Σικελοί, μιγάδες κι αυτοί, μέσα από διασταυρώσεις αναξιόπιστων Λεβαντίνων, ιδρωμένων Αράβων κι έκφυλων Οστρογότθων, κι έτσι έχουν πάρει το χειρότερο από τους προγόνους τους, από τους Σαρακηνούς την τεμπελιά, από τους Σουήβους τη θηριωδία, από τους Έλληνες την έλλειψη αποφασιστικότητας και τη χαρά να χάνονται σε άσκοπες κουβέντες, μέχρι να τριχοτομήσουν την τρίχα.
............................... Ο Ιταλός είναι αναξιόπιστος, ψεύτης, δειλός, προδότης...
............................... Φταίει που οι Ιταλοί είναι πλασμένοι με πρότυπο τους παπάδες...



Μετά, παραλαμβάνει τους παπάδες : Αυτός που γίνεται ιερέας ή μοναχός, το κάνει γιά να ζήσει τεμπέλικα...
............................... Και μεταξύ των πιό ανάξιων ιερέων , η κυβέρνηση διαλέγει τους πιό βλάκες, και τους χρίζει επισκόπους.
............................... Λένε και ξαναλένε ότι η βασιλεία τους δεν είναι του κόσμου τούτου και βάζουν χέρι σε οτιδήποτε μπορούν να αρπάξουν...



Μετά, παραλαμβάνει τους Ιησουίτες και τους Μασόνους : Χειρότεροι απ' όλους είναι βέβαια οι Ιησουίτες. Έχω την εντύπωση ότι τους έριξα μερικές κλωτσιές ... δεν καλοθυμάμαι. Ή, μπορεί να ήταν οι ομοαίματοι αδελφοί τους, οι Μασόνοι, ίδιοι με τους Ιησουίτες, μόνο λίγο πιό μπερδεμένοι...


Μετά, ο αφηγητής παραλαμβάνει τις γυναίκες : Μισώ τις γυναίκες, από τα λίγα που ξέρω γι αυτές κ.τ.λ., κ.τ.λ...


 Καλά τα πήγε ως εδώ...
Διασκέδασα πραγματικά με όλ' αυτά, περίπου ως τη σελίδα 40 του βιβλίου.
Στις 20 επόμενες σελίδες διάβαζα κάνοντας απλά υπομονή.
Γύρω στη σελ. 60 το βιβλίο μου φάνηκε ότι έγινε κουραστικό και αδιάφορο. Εσφραγίσθη. Οριστικώς.