Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015

βράδυ, πολύ αργά

στο κελί

«Σήμερα το πρωί κάθισα και ξανασκέφτηκα γιατί άραγε τα γράφω όλα αυτά, δεν είναι γράμματα για να σου τα στείλω, ούτε σημειώσεις για βιβλίο που πρόκειται να γράψω…»

«Σου γράφω για την ανάγκη μου να τα διαφυλάξω όλα, πιο πολύ γιατί καμιά συγκίνηση δεν πρέπει να σβήνει και να χάνεται αχαρτογράφητη»

Από την «Αηδονόπιτα», του Ισίδωρου Ζουργού

Δοκιμάζω τον εαυτό μου.

Μου είναι σαφές, απόλυτα συνειδητό, ότι εδώ και μιά εβδομάδα, Σάββατο με Σάββατο ημέρες οκτώ, με δοκιμάζω.

Δοκιμάζω, λέω μέσα μου, την αντοχή, την περηφάνια μου, τον θυμό, την λογική, τα υφάδια νεύρα μου.

Ο καιρός είναι πολύς, κι αυτή η τελευταία εβδομάδα ήταν σκληρή.

Το έργο το χω ξαναδεί… Déjà vu … Πρόκειται για κατάσταση τόσο πνευματική, όσο και, τουλάχιστον άλλο τόσο σωματική. Γιά να μην πω, πρώτα και κύρια σωματική !...

Στη δουλειά !

Εργάσθηκα σα μουλάρι. Πρώτα, καθάρισα το χτήμα. Με βοήθησε ο φίλος μου ο Λευτεράκης και το καθαρίσαμε. Κόψιμο τα ξερόκλαδα, με τις τσουγκράνες μάζεμα σε σωρούς τα πούσια, σενιάρισμα η μουριά για ν’ ανοίξει ομπρέλα τα κλαδιά της, αραίωμα στο πυκνό φύλλωμα των ξυνών, σωριάσαμε στίβες τα ξύλα στην άκρια,  ως να ρθει ο μήνας Νοέμβρης, να τα μαζέψουμε στη μέση στο οικόπεδο και να τα κάψουμε.

Ύστερα, με μακριά ξύλα ραντίσαμε τις αμυγδαλιές. Έσκυψα και σύναξα απ’ το χώμα  τ’ αμύγδαλα ένα – ένα.

Τα καθάρισα, και για ώρες τα έσπαζα ένα – ένα. Πόνεσαν τα χέρια μου.

Έκοψα απ’ τη συκιά λίγα σύκα, όσο ψηλά δηλαδή έφτανα...

Μάζεψα  πράσινες ελιές και τις έβαλα σε νερό να τις ξεπικρίζω για δέκα μέρες. Μιάμιση μέρα δεν πρόλαβα να τις αλλάξω, παραζεστάθηκαν μες στο νερό, σάπισαν απ’ τον καύσωνα κι ύστερα τις πέταξα.

Σε χτήμα άδειο κι έρημο βρήκα και μάζεψα τσαμπιά χοντρή ρόγα φράουλα. Έτσι,  έφτιαξα γλυκό σταφύλι.

Έσιαξα μαρμελάδα από σύκα.

Έβρασα αλατισμένη ντομάτα κι έβαλα σε βάζα, για τον χειμώνα.

Παρακολούθησα τον τρύγο, στο απέναντι αμπέλι .

Πότισα με τις ώρες τα δύστυχα τα φυτά, ξανά και ξανά και ξανά, να ξεδιψάσουν, να χορτάσουν νεράκι.

Έκανα κάθε μέρα μπάνιο στη θάλασσα. Έφευγα με τις ώρες βαθειά, να κουράζομαι, να μη βασανίζω το μυαλό μου.

Μια μέρα, που η αδερφή μου έπαψε να με βλέπει, νόμιζε πως πνίγηκα κι ετοιμάστηκε να καλέσει το λιμενικό...

Διάβασα μονοκοπανιά.

Περπάτησα μερικά χιλιόμετρα πήγαιν έλα ως τον ναό του Ποσειδώνα, γιατί ήθελα να δω μες τις κολώνες την πανσέληνο τ’ Αυγούστου.

Έκανα κι άλλα πράγματα, ένα σωρό, να κουράζεται το σώμα, να μην πέφτει στην πολυτέλεια της σκέψης.

Απόψε Σάββατο, μετά από αρκετόν καιρό, είδα τηλεόραση.

Δευτέρα 7 Σεπτέμβρη 2015

βράδυ, πολύ αργά

Μ’ έσκασε η «Αηδονόπιτα» του Ισίδωρου Ζουργού.

Διαβάζω αδιάκοπα μια βδομάδα τώρα και σωσμό δεν είχε… μ’ έσκασε, λέμε, ως να τελειώσει.

Δεν θέλω με αυτό να πω ότι οι «σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο», του ιδίου, ήταν βιβλίο – μισή κλάση πάρα πάνω, όχι, δεν το λέω, κάθε ένα βιβλίο έχει το δικό του θέμα, την δική του προσωπικότητα, τις δικές του αρετές και τα δικά του ελαττώματα.  Τα βιβλία, όπως ακριβώς και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες…

Ήταν λοιπόν ένα πολύ καλό μυθιστόρημα και αυτό !

«Η αηδονόπιτα» ή αλλιώς, η πίτα γεμισμένη με όνειρα, πίτα  γεμάτη από το άπιαστο, το χιμαιρικό.

Κι εγώ η ανόητη ερασιτέχνης μαγείρισσα, που αγνοούσα την αηδονόπιτα, σου τραγούδησα για να σε σαγηνέψω, εκείνο το παλιό  τραγούδι του Brendan Behan «θα σου φτιάξω μιά πίτα με κρέας…»

Να σε σαγηνέψω !... Πίτα με κρέας !... Αυτό κι αν ήταν χίμαιρα !...

Διαβάζοντας μετά για τ’ αηδόνια (και τον έρωτα) με οδήγησε αναπόφευκτα το μυαλό στον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι και την Αρλέτα «… αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι…»

Έπειτα συλλογιζόμουνα τ’ αηδόνια που «δεν σ’ αφίνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες»

κι έπειτα , όσα  μου έλεγε για τ’ αηδόνια στην Πρίγκηπο, ο φίλος μου ο Γιάννης ο «Πατατούκας»:

«Άκουσες, λέει, στην Πρίγκηπο να λαλεί τ' αηδόνι ; Τ' αηδόνι εδώ είναι τόσο μικρό, σαν το φουντούκι ! Πώς μπορεί ένα φουντουκάκι και βγάνει τέτοια λαλιά το χάραμα ;!»

Η «αηδονόπιτα», που την διάβασα μανιασμένα επί μία βδομάδα και μόλις απόψε την  τελείωσα, σελίδες περίπου εξακόσιες, κινείται ανάμεσα στο μυθ ιστόρημα και στο ιστορικό ντοκουμέντο, και αφορά κυρίως στα χρόνια της Ελληνικής επανάστασης.

Με αυθεντικότητα , εκτός απ’ την ιστορία, ο συγγραφέας περιγράφει και όλο το κλίμα και την ατμόσφαιρα της εποχής στην Ελλάδα, με αναφορές σε Βαλκάνια, Ευρώπη και Αμερική, από το 1821 έως και την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, κατά τον 19^ο αιώνα.

Αλλιώς να το πω, πρόκειται για αφήγηση ιστορικών γεγονότων, που είναι έξυπνα δοσμένα μέσα από ένα εκτενές μυθ ιστόρημα (σε κάποια σημεία είχα την αίσθηση ότι λίγο πλατειάζει…) , μυθιστόρημα που εκτείνεται σε τρεις γενεές...

Η γλώσσα του συγγραφέα μου άρεσε και πάλι, θεωρώ την κατέχει άριστα, είναι εξαιρετικά πλούσια, ζωντανή, με ιδιωματισμούς, ακόμα και ντοπιολαλιές όπου χρειάζεται, επιπλέον η γλώσσα του έχει πολλές και κάποτε εξαιρετικές ποιητικές αιχμές. Θεωρώ ότι κάποιες φράσεις ή παράγραφοι , θα μπορούσαν μεμονωμένα να στέκουν και ως ποιήματα !

Οι διάφορες αναδρομές του στην Δημώδη παράδοση, καθώς επίσης στην κλασική Ελληνική και Λατινική γραμματεία είναι πυκνές και θαρρώ σημαντικές.

Αληθινά συγκλονιστικός ο χρόνος (οι μέρες, οι μήνες, τα έτη) , που αφορούν – εξιστορούν την πολιορκία και την Έξοδο, της ιερής πόλης του Μεσολογγίου.

( Είναι πεποίθησή μου, εδώ και πολλά χρόνια, ότι, όσοι εκπαιδευτικοί-φιλόλογοι διαθέτουν μιάν ευρύτητα πνεύματος, όσοι δεν στέκουν "κολλημένοι" και κακομοιριασμένοι στον τύπο και το γράμμα του νόμου, όσοι έχουν γνώση, όσοι το ψάχνουν και (κυρίως!) όσοι δεν βαριούνται και δεν κάνουν δουλειά αγγαρεία, πρέπει λέω να διδάσκουν την ιστορία στην τάξη και μέσα από τέτοιες πηγές.
Είναι βέβαιο ότι οι μαθητές βρίσκουν απίστευτα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις "πηγές", τους ενδιαφέρουν περισσότερο τα ντοκουμέντα, κατανοούν και μαθαίνουν την ιστορία πολύ πιό ευχάριστα και εύκολα, όταν δεν υποχρεώνονται να παπαγαλίσουν την -συχνά- ξύλινη παράγραφο ενός σχολικού βιβλίου. ) 


βλέπε    ΕΔΩ  σχετικά, τον      Θουκυδίδη  γιά παράδειγμα !

Φιλοσοφικοί στοχασμοί στην "Αηδονόπιτα" και αναφορές που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα της φυλής, πολιτικές αναλύσεις ενταγμένες στο ιστόρημα, που μια χαρά αρμόζουν ακόμα και σήμερα στην Ελληνική πραγματικότητα, όλα δοσμένα με γνώση, με καρδιά, με ευαισθησία και με πάθος , με έχει εντυπωσιάσει ο συγγραφέας, σε αυτά τα δύο βιβλία του, που έχω μέχρι τώρα διαβάσει.

Και φυσικά, κυρίαρχος απ’ την αρχή ως το τέλος στο ιστόρημα, ο έρως, ο απόλυτος, ο αιώνιος, ο πανδαμάτωρ και ζωο ποιός έρως …

«Θες με, ως σφραγίδαν επί την καρδίαν σου

…………………………………………….

Ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη

…………………………………………….»

Πώς, πιο κραταιά ;…