Πέμπτη 3 του Σεπτέμβρη  2015

στο κελί

Ο τρύγος εμάγεψε το παιδί της πόλης...

Ώρα πολλή μέσα στον ύπνο μου, ανάμεσα ύπνο και ξύπνιο, άκουγα έξω απ’ το παράθυρο δυνατές φωνές, να συνδιαλέγονται σε γλώσσα Βαλκάνια.

Προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει, ν’ ακούσω τι γίνεται…

Κατάλαβα και πετάχτηκα έξω. Μες στο απέναντι αμπέλι, άνθρωποι σκυμμένοι στον ήλιο τρυγάνε.

Αμπέλι μου πλατύφυλλο
και κοντοκλαδεμένο
για δεν ανθείς , για δεν καρπείς
σταφύλια για δεν κάνεις ;

Με χρέωσες παλιάμπελο
κι εγώ θα σε πουλήσω

Μη με πουλάς αφέντη μου
κι εγώ σε ξεχρεώνω
Για βάλε νιούς και σκάψε με
γέρους και κλάδεψέ με
βάλε γριές μεσόκοπες
να με βλαστολογήσουν
βάλε κορίτσια ανύπαντρα να
με κορφολογήσουν.

                                 Δημοτικό

Είναι ένα πλήθος πολύχρωμο. Οι περισσότεροι φοράνε μακριά πουκάμισα, λευκά ή ανοιχτόχρωμα κι όλοι φοράνε καπέλα. Ένα – δυό καπέλα είναι πλατύγυρα, με μεγάλο bord, να τους κρατάει το πρόσωπο στη σκιά. Υπάρχει ένας άντρας μελαμψός ανάμεσά τους. Αυτός φοράει στο κεφάλι του ένα πανί πράσινο, μακρύ ίσαμε τους ώμους και το καπέλο από πάνω. Οι άνθρωποι, έτσι καθώς είναι σκυμμένοι ανάμεσα στ’ αμπέλια  κουβεντιάζουν διαρκώς μεταξύ τους, με δυνατές φωνές. Τα χέρια τους δουλεύουν διαρκώς, κόβουν ένα – ένα τσαμπί και τ’ αποθέτουν στα καφάσια που είναι πλάϊ τους, ακουμπισμένα στο χώμα. Κάθε που μερικά καφάσια γεμίζουν, ο πιο χειροδύναμος Βαλκάνιος, κι o μαλαμψός με το πράσινο ύφασμα στο κεφάλι τα κουβαλάν και τα στιβάζουν πάνω σ’ ένα μικρό φορτηγό με ανοιχτή καρότσα.

Διακρίνω απ’ εδώ το σταφύλι, ρόγα μεγάλη, λευκόξανθη.

Στις 9 η ώρα το πρωί οι άνθρωποι σταματάν να εργάζονται.

Πέρα, μετά τον αμπελώνα, εκεί που αρχίζει ο ίσκιος απ’ τις μυγδαλιές , τους έχουν στρώσει έναν μακρύ ξύλινο πάγκο, όπου κάθονται να πάρουν ανάσα και να φαν κολατσιό.

Κοιτάζω το ρολόϊ. Ίσα είκοσι λεπτά κρατά η ξεκούραση. Εννιά και είκοσι κινάν πάλι για τη δουλειά, σκυφτοί μες στ’ αμπέλι, πριν σηκωθεί για τα καλά ο ήλιος.

Γιορτή του τρύγου, 3 του Σεπτέμβρη σήμερα. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ, πως σαν είμασταν παιδιά, 3 του Σεπτέμβρη στην Αθήνα μας, άλλη γιορτή συνηθίζαμε να γιορτάζουμε…

Ζαχαρία Παπαντωνίου


" Σε μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι
τσίρι-τίρι, τσιριτρό
τσιριτρί, τσιριτρό!

Εχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και χαρές
τσίρι-τίρι, τσιριτρό
τσιριτρί, τσιριτρό!

Πώ πω πω
σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
Την αφήσαν αδειανή.
Τσίρι-τίρι, τσιριτρό
τσιριτρί,τσιριτρό!

Και μεθύσαν κι όλη μέρα
πάνε δώθε πάνε πέρα
τραγουδώντας στον αέρα!
Τσίρι-τίρι,τσιριτρό
τσιριτρί,τσιριτρό!"

photos

foteini

 ο τρύγος