.

signature

Foteini

σημειώσεις της πεζούλας...

.

φυσάει ένας αέρας σιγανός

μέσα στα σπάρτα και τις φασκομηλιές

χαμηλά, μες στις ελιές και τα χαμόμηλα.

φυσάει ένας αέρας στις ρηχές χαράδρες, συντροφικός,

στεγνώνει τα δάκρυα,

ανακατώνει τη ρίγανη και τις λευκές μαργαρίτες

ύστερα, πέφτει σύριζα στο κύμα

και πλέει στον Κορινθιακό

καβάλα στις ράχες των γλάρων

και των δελφινιών.

.

.

.

.

.

.
Γιώργος Σεφέρης
.
Από το μέρος του ήλιου ένας μακρύς γιαλός ολάνοιχτος
και το φως τρίβοντας διαμαντικά στα μεγάλα τείχη.
Kανένα πλάσμα ζωντανό
τ' αγριοπερίστερα φευγάτα
κι ο βασιλιάς της Ασίνης που τον γυρεύουμε δυό χρόνια τώρα
άγνωστος λησμονημένος απ' όλους κι από τον Όμηρο μόνο μιά λέξη στην Ιλιάδα
κι εκείνη αβέβαιη ριγμένη εδώ σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα.
Την άγγιξες, θυμάσαι τον ήχο της;
κούφιο μέσα στο φως σαν το στεγνό πιθάρι στο σκαμμένο χώμα,
κι ο ίδιος ήχος μές στη θάλασσα με τα κουπιά μας.
Ο βασιλιάς της Ασίνης
ένα κενό κάτω απ' την προσωπίδα παντού μαζί μας παντού μαζί μας, κάτω από ένα όνομα: "Ασίνην τε... Ασίνην τε..."
και τα παιδιά του αγάλματα
κι οι πόθοι του φτερουγίσματα πουλιών
κι ο αγέρας στα διαστήματα των στοχασμών του
και τα καράβια του αραγμένα σ' άφαντο λιμάνι,
κάτω απ' την προσωπίδα ένα κενό.
Πίσω από τα μεγάλα μάτια τα καμπύλα χείλια τους βοστρύχους
ανάγλυφα στο μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξής μας ένα σημείο σκοτεινό
που ταξιδεύει σαν το ψάρι μέσα στην αυγινή γαλήνη του πελάγου και το βλέπεις:
ένα κενό παντού μαζί μας.
Και το πουλί που πέταξε τον άλλο χειμώνα με σπασμένη φτερούγα σκήνωμα ζωής,
κι η νέα γυναίκα που έφυγε να παίξη με τα σκυλόδοντα του καλοκαιριού
κι η ψυχή πού γύρεψε τσιρίζοντας τον κάτω κόσμο
κι ο τόπος σάν το μεγάλο πλατανόφυλλο που παρασέρνει ο χείμαρρος του ήλιου
με τ' αρχαία μνημεία και τη σύγχρονη θλίψη.
.
Κι ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες
κι' αναρωτιέται
υπάρχουν άραγε
ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες υπάρχουν άραγε
εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς υπάρχουν,
η κίνηση του προσώπου
το σχήμα της στοργής
εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί με την απεραντοσύνη του πελάγου
ή μήπως όχι
δεν απομένει τίποτα
παρά μόνο το βάρος
η νοσταλγία του βάρους μιάς ύπαρξης ζωντανής
εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι
λυγίζοντας σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισίας
ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μές στο βούρκο
είκόνα μορφής που μαρμάρωσε με την απόφαση μιάς πίκρας παντοτινής.
Ο ποιητής ένα κενό
.
Ασπιδοφόρος ο ήλιος ανέβαινε πολεμώντας
κι από το βάθος της σπηλιάς μιά νυχτερίδα τρομαγμένη χτύπησε πάνω στο φώς
σάν τη σαϊτα πάνω στο σκουτάρι:
"Ασίνην τε Ασίνην τε...".
Νά' ταν ο βασιλιάς της Ασίνης που τον γυρεύουμε τόσο προσεχτικά σε τούτη την ακρόπολη αγγίζοντας κάποτε με τα δάκτυλά μας την αφή του πάνω στις πέτρες.
.
Ασίνη, καλοκαίρι '38
.
- Αθήνα, Ιαν. '40
.
.
.

στώμεν καλώς εμείς,

mikremoumozart...

στώμεν καλώς,

ακίνητοι

μέσα στις καταιγίδες

.

.

.

.

.

.

.
με αφορμή
ό, τι η triantafyllia
ανάρτησε...
.
.

Hieronymus Bosch

.

.

από το Hertogenbosch της Ολλανδίας

.

:

«Ο Χριστός με τον ακάνθινο στέφανο»

.

τέσσερις αλλόκοτες μορφές

περιβάλλουν τον πάσχοντα Χριστό με τα ξανθοκόκκινα μαλλιά

.

ωραία χρωματική αρμονία...

.
:

.

«Ο Χριστός φέρει το Σταυρό»

.

σκληρός πίνακας...

άνθρωποι αποκτηνωμένοι

κραυγάζουν γύρω από τρεις σιωπηλές μορφές

τοποθετημένες σε μια διαγώνιο :

την Αγία Βερονίκη, το Χριστό και τον καλό ληστή

.

Η Αγία Βερονίκη απεικονίζεται

σε μια στάση σχεδόν επιτηδευμένη

.

Ο Χριστός, στο κέντρο, είναι στη σκιά

.

Ο καλός ληστής, υποφέροντας με τα μάτια σβησμένα,

.

ο άλλος ληστής, κάτω δεξιά,

δείχνει τα δόντια του στους φρουρούς

.

Πρόστυχες εκφράσεις, φοβερές παραμορφώσεις και αλλοιώσεις ...

.

.

.

.

.
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα
που
ο Hieronymus Bosch
ζωγράφισε !
 
.

Οκνηρία (acedia)

Αλαζονεία (superbia)

Λαιμαργία (gula)

Λαγνεία (luxuria)

Απληστία (avaritia)

Οργή (ira)

Ζηλοφθονία (invidia)

.

.

.

.

.

Dante Alighieri

.

Καθαρτήριο

.

Στο δεύτερο μέρος της Θείας Κωμωδίας, ο Δάντης και ο Βιργίλιος, μεταφέρονται στο νότιο ημισφαίριο της Γης, μπροστά στο υψηλότερο βουνό της, το Καθαρτήριο, το οποίο φρουρείται από τον Κάτωνα.

Στα πρώτα εννέα τραγούδια του Καθαρτηρίου, περιγράφεται η δομή του και έτσι πληροφορούμαστε πως το σχήμα του είναι κωνικό ενώ συγχρόνως αποτελείται από εφτά κύκλους, που συμβολίζουν τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα.

Σε κάθε κύκλο οι αμαρτωλοί αγωνίζονται να εξαγνιστούν αφού υπόκεινται σε μία ορισμένη τιμωρία:
Α' κύκλος: Εγωισμός, κουβαλώντας διαρκώς ένα βάρος γύρω από το λαιμό

Β' κύκλος: Φθόνος, έχοντας μάτια ραμμένα με κλωστή

Γ' κύκλος: Οργή, εγκλωβισμένοι σε πυκνό καπνό

Δ' κύκλος: Οκνηρία, τρέχοντας ασταμάτητα
Ε' κύκλος: Φιλαργυρία, ξαπλωμένοι με το κεφάλι στο χώμα

Στ' κύκλος:Λαιμαργία, τιμωρημένοι με πείνα και δίψα

Ζ' κύκλος: Λαγνεία, καιγόμενοι μέσα σε φλόγες

pieter bruegel
:
gula
.
.
.
.
.

.
Γιώργος Σεφέρης
.
Θερινό Ηλιοστάσι, Θ΄
.
.
Mιλούσες για πράγματα που δεν τά 'βλεπαν
κι αυτοί γελούσαν.
Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
πάνω νερά·
να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
στα τυφλά, πεισματάρης
και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σαν το πολύροζο λιόδεντρο
-άφησε κι ας γελούν
.
Kαι να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
στ' αφανισμένο τούτο παρόν
-άφησέ τους
.
O θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας
.
.
.
.

.
απόψε,
φόρεσε στον ύπνο μάλλινο μπλουζάκι. το θαλασσί.
λεπτό είναι, αλλά πάντως μάλλινο.
ίσως και να κάνει λίγο κρύο...
μετά, ονειρεύτηκε πως έχωσε τα δάχτυλά της στο λακάκι του λαιμού σου, όπως όταν ήταν παιδί, και βασάνιζε το λακάκι στο λαιμό της μάνας της.
μετά γύρισε στο πλάϊ, άφισε στο σκοτάδι ελεύθερα να τρέξουν τα δάκρυα που εσύ έκρινες για ενοχλητικά, ησύχασε για λίγο τον θυμό που κυβερνάει τα μέσα της, έκλεισε σφιχτά τα βλέφαρα κι αποκοιμήθηκε.
κλάμα, αριθμός δύο χιλιάδες εξακόσια τριάντα πέντε.
στάση εμβρύου.
.
.
.
.

Foteini

το χάραμα,
μην αφίνεις τα κοτσύφια
να με ξυπνάνε...

να τυλίγεις το μπράτσο
σφιχτά γύρω στους λαγόνες μου
και να μην αφίνεις, αχάραγα
να σηκωθώ

...τόσες νύχτες
τόσα πρωϊνά μέσα στα χρόνια
πέρασα ξάγρυπνη
νανουρίζοντάς Σε...

.

.

.

.
καλησπέρα, mikremoumozart !
.
πώς το θυμήθηκα απόψε το παιδικό ποιήμα μας ....
.
Rudyard Kipling.
.
Αν...
.
.
.
Αν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν' αποκάμεις ποτέ καρτερώντας
.
.
Κι αν της ζωής σου το έργο, μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια,
και να σκύβεις ξανά, να το χτίζεις ξανά, με φθαρμένα εργαλεία
.
Αν μπορείς ν' αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά σου,να δουλεύουν ακόμα για σε
κι αφού σπάσουν, κι αφού παραλύσουν,κι έτσι μπορείς να κρατήσεις ακόμα,
σα μέσα σου πια δεν υπάρχει τίποτα εξον απ' τη θέληση
που τους προστάζει: «Βαστάτε!»
.
Αν με τα πλήθη μιλώντας, φιλάξεις την πάσα αρετή σου.
Κι αν με Ρηγάδες παρέα, δεν χάσεις το νου σου.
.
τότε πια γένηκες άντρας, παιδί μου!
.
.
.
.
.

εννιά - δέκα χρονώ

στο σπίτι του Βόη,

στη Λέσβου

τότε ακόμα,

που κοντά στην Πατησίων, μέναν οικογένειες αστές

.

γραμμένο καλλιγραφικά

απ' το νομικό του, το καλλιγράφο χέρι,

ουρίτσες στα γράμματα,

στρογγυλάδες , υπογεγραμμένες...

σε κορνίζα επί τοίχου όλόκληρο το ποίημα

κι εσύ

εννιά - δέκα χρονώ

καθισμένη στο τραπέζι να το αντιγράφεις...

τόσα χρόνια μετά,

αιχμαλωτίσαμε τη στιγμή !

ξαναθυμόμαστε τον θείο Βόη

και τη στιγμή της αντιγραφής,

mikremoumozart !

.

.

.

.

.
SERVE IN SILENCE
.
.
.
.

.

γιατί, μικρέμουμότσαρτ,

γιατί να έχουμε τόσο άγχος ; !

δεν τα βροντάμε όλα εσύ κι εγώ, να πάμε λέω, να αράξουμε με τη λιακάδα σε καμιά θάλασσα, παρέα μ' ένα ωραίο πακέτο μυρωδάτα benson κι ένα μπουκαλάκι ούζο ; !

.

είσαι, μικρέμουμότσαρτ ; !

.

όχι, ε ;

.

:(

.

.

.

.
ω, οι ευτυχισμένες μέρες !
ήσυχα εσύ, mikremoumozart.
ήσυχα εσύ...
θάρθει καλύτερος καιρός, ψυχή μου.
ως τότε, εσύ κι εγώ, mikremoumozart, ως τότε, θα δουλεύουμε σαν τρελοί,
δεκαπέντε ώρες θα χτυπάμε κάθε μέρα
κι ύστερα ύπνο.
ω, οι ευτυχισμένες μέρες !
καφέδες, δουλειά σαν μουλάρια και ύπνος.
ήσυχα, δίχως παράπονα, δίχως διαμαρτυρίες, με περηφάνεια, με αξιοπρέπεια, δίχως στάλα ανόητα δάκρυα - τώρα το έμαθες, ενοχλούν ακόμα και τα δάκρυα που καταπίνεις μέσα σου ! -
δίχως τίποτα,
ήσυχα εσύ, σιωπηλά
ήσυχα εσύ
ήσυχα, παιδί μου...
.
.
.

.
στον ζωγράφο
.

Γιάννη Τσαρούχη

.
.
VI

signature
Foteini

.

.
* Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν
και ολοκαυτώματα
.
Ρετσίνι, λιβάνι , λάβδανο, αλόη, μαστίχα και σμύρνα
.
σε ένα μαγκάλι
.
Θυσίαν δικαιοσύνης
.
Έρως αθέατος, πτερωτός έρως, Βορέας, και Σκίρων και Απιλιώτης
Έρως Καικίας και έρως Ζέφυρος
Και Νότος και Εύρος και ο μελαμψός Λίψ
.
Αναφοράν
.
Πεπόνια, καρπούζια, μαύρα σταφύλια, ροζακιά, ροδάκινα, καρύδια, πορτοκάλια, στάχια, μανούσια, ρόδα, πασχαλιές, πανσέδες
.
Τότε ευδοκήσεις
.
Βιολέτες, παπαρούνες, ένα δρεπάνι θεριστή
.
Ολοκαυτώματα
.
Ο Άγιος Σεβαστιανός φοράει στα πόδια
στρατιωτικά άρβυλα
με κορδόνια λυμένα
.
Θυσίαν
.
Ο Άγιος Σεβαστιανός φοράει στα πόδια ελβιέλες
. .

Ολοκαυτώματα...
.
.
.

* (ψαλμ. 50,

αποδίδεται στον προφητάνακτα Δαυίδ)
..
.
.
.
.
.
λ

.
.
.
.

.

.

στον ζωγράφο
.
Γιάννη Τσαρούχη
.

.

V

.

.

signature

Foteini

Ετούτος δω ο τσολιάς
που τρέχει ξέφρενος απάνω στο ποδήλατο
δεν είναι ό, τι φαίνεται!
δεν είναι ένας τσολιάς που τρέχει ξέφρενος
απάνω στο ποδήλατο...
.

όχι!
ετούτος δω ο τσολιάς,
είναι μόνο ένας μικρός, ξετρελαμένος έρωτας
που μασκαρεύτηκε τσολιάς,
έκλεψε ένα ποδήλατο
και χύθηκε στο σκοτάδι

πατώντας γκάζια

.

.

.

.

.

.

signature

Foteini

:

στον ζωγράφο

.

Γιάννη Τσαρούχη

.

IV

.

.

Hommage à Tériade,
Τιμή στις λαϊκές γειτονιές
Στους αργαλειούς, στις φορεσιές, στα ελληνικά τοπία
Στης Αθήνας τα γκρεμισμένα νεοκλασικά και σε όσα με κόπο και με τριγμό οδόντων διασώθηκαν
Τιμή στις πήλινες, μισοσπασμένες, των παιδικών μας χρόνων Καρυάτιδες,
Στον καραγκιόζη, στα ακροκέραμα, στη ζωή των φτωχών ανθρώπων
Τιμή στις παλιές πόρτες τις ξύλινες, τις βαμμένες δυνατή ώχρα, στις τάβλες, ζωγραφισμένες γυμνά κορμιά αγοριών και φτερωτούς άγιους έρωτες,
Τιμή στο μπλέ, το άσπρο, το κεραμιδί, το βιολετί, το δυνατό καφέ,
Τιμή στα «μη με λησμόνει», στα φύγε ! πήγαινε ! έλα ! τέλος !
Έρως εσταυρωμένος
Έρως εσταυρωμένος
Έρως εσταυρωμένος
Τρις
Ο έρως , ο θάνατος και η γωνιά που βολτάραμε τον Ιανουάριο
sτα χέρια, τους μενεξέδες και τους διπλούς υάκινθους
Σπουδή στα χέρια
Σπουδή σε χέρια φορτωμένα αμπελόφυλλα, ελιές και δάφνη
Σπουδή σε χέρια αδειανά
Σπουδή σε πορτρέτα profile, σε en face πορτρέτα, σε χακί πορτρέτα και σε κρεβάτια.
Σπουδή ερώτων, με πινέλα και νερομπογιές
Σπουδή ερώτων, με μολύβια που σβύνουν, τυρκουάζ που σβύνουν, ελπίδες μπλέ που σβύνουν, τίποτε ανεξίτηλο, τίποτε, τίποτε,
Δυό μάσκες μονάχα για τον χορό των Περσών, διασχίζουν τον χρόνο άθραυστες
Και ξανά θύρες ξύλινες βαμμένες λουλακί, θύρες ερμητικά κλειστές
Mικρό χαρτόνι σέπια στο πόμολο και λιωμένο σκοινάκι πέτσινο
«επιστρέφω αμέσως»
.
.
.
.
.

.

ο σκεπτόμενος - le penseur

.

ζωγραφική Γιάννης Τσαρούχης

.

le penseur - ο σκεπτόμενος

.

γλυπτική Rodin

.

.

.

.

.

στον ζωγράφο

Γιάννη Τσαρούχη

.

IIΙ.

signature
Foteini

.

Στην κωμόπολη Villeneuve-les-Sablons
μέσα σε ροδώνες πολύχρωμους,παρέα με την «αγία» σου Lila de Nobili περπάτησες.
Lila de Nobili , avec “de”...
Εκείνη είχε περασμένο ψάθινο καλαθάκι στο μπράτσο της, για να ρίχνετε μέσα les roses de Picardie. Αυτά τα λεπτά, αέρινα, ολιγόφυλλα, τα θροϊζοντα στις νότες γάλλου ακκορντεονίστα.
Για αγίους επίσης συζητούσατε. Τον Φώτη Κόντογλου, τον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ.
Από καιρό, είχες στο νου, να σχεδίαζες μιάν εικόνα . Βυζαντινή..

.

.
στον ζωγράφο
.
Γιάννη Τσαρούχη
.
II.
.

signature

Foteini

.

.

Εσύ ,
παρεδέχθης τον έρωτα ως συνεργάτη
«εβάδισες προς τον γκρεμνό
υπό μορφήν στρειδιού,

αδιαφορώντας για την σκόνη του δρόμου που επέρασες»

εμείς,
τον έρωτα απλά καμωθήκαμε
ότι δεν είδαμε !
φοβηθήκαμε μάλλον τον θάνατο
ή
την βάσανο του σταυρού...

μπογιατίσαμε την ελπίδα μας μπλε Αττικού ουρανού
την έννοια του χρόνου όλωσδιόλου καταργήσαμε
και περιμένουμε

η σκόνη στο δρόμο να καταλαγιάσει
για να δηλώσουμε ύστερα
το ευτελές πέρασμά μας.

.

.

.

.

.
ζωγράφος
.
Ιωάννης Τσαρούχης
.
I.

.

signature

Foteini

.

φανταστικό ιστόρημα - μύθος -

που στηρίχθηκε στο γεγονός :

"Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης

ζωγράφισε πάνω στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγγας

την Παναγία της Νίκης"

.

.

.

.

Ο ευγενέστατος Ιωάννης Τσαρούχης, ζωγράφος,
μιά μέρα όπου συριανούσε κοντά στο σπίτι του, στο Μαρούσι, εθάμαζε πάνωθέ του το γαλανό χρώμα του ουρανού και μυστικά , μέσα στην καρδιά του, με σέβας συνομιλούσε με τον Κύριον.
«Κύριε, τί επληθύνθησαν οι θλίβοντες με ; πολλοί επανίστανται επ΄ εμέ. Πολλοί λέγουσι τη ψυχή μου· ούκ έστι σωτηρία αυτώ εν τω Θεώ αυτού.
Συ δε, Κύριε, αντιλήπτωρ μου εί, δόξα μου, και υψών την κεφαλήν μου.»
.

Τότε, ο ευγενέστατος Ιωάννης Τσαρούχης, ο ζωγράφος,
πατώντας τα βήματά του μέσα στον δρόμο τον χωμάτινο, στη γειτονιά με τα χαμηλά σπίτια και τις κεραμιδένιες στέγες, μπήκε στο παλαιό παντοπωλείο, όπου ο παντοπώλης ήτο φίλος του, παιδιόθεν.
Ο παντοπώλης, την πρωίαν εκείνην είχε μόλις παραλάβει ένα κυτίον με ρέγγας αλατισμένας , καλά διατηρημένας, εξ Ηνωμένου Βασιλείου, και εν όσω ο ζωγράφος διέσχιζε την θύραν του παντοπωλείου, εκείνος ήδη κατεγίνετο με την αποσφράγισιν του κιβωτίου.
Τέλος, αφού το κιβώτιον ηνοίχθη, και ο ζωγράφος είχε μόλις διασχίσει το κατώφλι, παρετήρησε ότι το ξύλινο καπάκι του ψαρο κιβωτίου είχε με επιμέλειαν τοποθετηθεί όρθιο, κόντρα στον πάγκο του παντοπώλου.
Ο ζωγράφος, από επαγγελματική συνήθεια, ζύγωσε ευθύς και πήρε στο χέρι του το ξύλο, που ήτο ανοιχτόχρωμο, λείο, επίπεδο και σε μέγεθος ικανό να χρησιμοποιηθεί δια ζωγραφικήν.
Λίγο αργότερα, εις το εργαστήριον του, ο ζωγράφος περιεργάσθη με προσοχήν το καπάκι, το πλάνισε και από τα δύο πλάγια, το ροκάνισε και το άφησε περί την μίαν εβδομάδα , ώστε αν χρειασθεί, να «τραβήξει» λίγο το ξύλο.
Κατόπιν, το έτριψε ελαφρά με υαλόχαρτο, βρήκε δύο ανάλογα πηχάκια, τα πέρασε εις την ράχιν του ξύλου, έσφιξε με σφυκτηράκια, το άφησε επί 24 ώρας να δέσει, κατόπιν το ξέσφιξε.
Στη συνέχεια, το ξύλινο καπάκι του ψαροκιβωτίου περάσθηκε με αστάρι και αφέθηκε να τραβήξει και να στεγνώσει εντελώς.

Κατόπιν,
ο ευσεβέστατος Ιωάννης Τσαρούχης, ζωγράφος,
έλαβε τα πινέλα της τέχνης του και χρώματα ζωηρά,
και σε απόλυτον συγκέντρωσιν σχεδίασε και ζωγράφισε επάνω στο καπάκι

του κιβωτίου της ρέγγας ένα ωραίο εικόνισμα της Παναγίας, το οποίο ονομάσθη «η Παναγία της Νίκης».

Το εν λόγω εικόνισμα, σχεδιασθέν υπό συνθήκας μεγίστης εσωτερικής θεοσέβειας του καλλιτέχνη,

εις βοήθειαν των ανθρώπων,

απέβη θαυματουργόν.

.

.

.

.

.

.
“ΩΣ ΣΤΡΟΥΘΙΟΝ
ΜΟΝΑΖΟΝ
ΕΠΙ ΔΩΜΑΤΟΣ”
.
* Τσαρούχης Ι
. και
* Τσαρούχης ΙΙ

.

.
. .
σήμερα,
ένας φίλος
μου έκοψε την πρώτη
του χρόνου παπαρούνα.
γελώντας την έφερε...
την έβαλα στο νερό
μαζί με τ' άλλα λουλούδια.
τις φρέζιες, τον υάκινθο,
τις άγριες ανεμώνες
που αγαπάς.
έπειτα,
ένα παιδί
σκαρφάλωσε στη λεμονιά,
έκοψε ένα λεμόνι και μου το πρόσφερε.
μετά, έκοψε και τη ροζ καμέλια.
μου γέλαγε...
κράτησα το λεμόνι κοντά μου,
κάθε που ήθελα κάτι να με τονώσει, έξυνα τη φλύδα του λίγο με το νύχι και το μύριζα.
έτσι, ζήσαμε ίσαμε το βράδυ μες στο δωμάτιο
ο υάκινθος, οι φρέζιες , οι άγριες ανεμώνες, η καμέλια, το λεμόνι, οι άνθρωποι κι εγώ.
τι απίστευτο πράγμα, ένα, μονάχα ένα
φρέσκο λεμόνι,
ως πού μπορεί να υποστηρίξει τη μέρα σου !
.
.
.

mikretriantafylleniemoumozart,

.

.

.

.

.

.

.

.

prin ligo gyrisa.

i mera itan dyskoli.

dodeka ores syneheia douleia, allote pio halara, allote skliri.

apogevma fovero.

fones sti douleia.

syghisi.

sfiggoun oi meres...

to vrady, molis gyrisa spiti, irthe i S.

me pire kai kaname me ta podia mia megali volta.

mou elege ta dika tis...

epistrepsame tora.

kryono.

nistiki.

mikremoumozart, ego, eho esena na milao.

pao gia ypno noris.

avrio, mporei ola na einai kalytera...

kalynyhta

.

.

.

.

Pavlova

.
γυναίκα
διάφανο κρύσταλλο !

.

.
.
.
.
.

.

* οι φωτογραφίες
είναι της Foteinis
.

Παρασκευή 5 του Μάρτη, 2010
.
.

απογευματινός περίπατος

στην Ακρόπολη

.
.

.

.

.

΄.

στα Αναφιώτικα

μιά ανθισμένη γαζία στον ήλιο,

μπορεί να σε λωλάνει...

.

.

τα ακροκέραμα

να υψώνονται...

.

.

.

.

το παλιό κουδούνι

μεράκι παλιού τεχνίτη

στην αυλόπορτα

.

.

σφραγίδα

στον Αττικό ουρανό

.

.

.

.

ο Βράχος !

.

.

διαβάζω

από τον Gustave Flaubert

.

"ταξίδι στην Ελλάδα"

.

Δεκέμβριος 1850 - Φεβρουάριος 1851

μετάφραση Π. Ζάννα,

εκδ. Ολκός

.

.

.

.

Σήμερα 23 Ιανουαρίου, Πέμπτη,

πήγα να αποχαιρετήσω την Ακρόπολη.

Μέσα στον Παρθενώνα, στη βάση μιάς πλάκας, ένας μηρός φαγωμένος, εντελώς γκρίζος.

Φυσούσε δυνατά, ο ήλιος βασίλευε, ο ουρανός ήταν κατακόκκινος πάνω από την Αίγινα.

Πίσω από τους κίονες των Προπυλαίων, ο ουρανός απλωνόταν με χρώμα κίτρινο, κροκάτο.

Καθώς επέστρεφα από το ναό του Ποσειδώνα, δύο μεγάλα πουλιά ξεπετάχτηκαν πάνω από το αέτωμα και έφυγαν ανατολικά, κατά τη μεριά της Σμύρνης, της Ασίας.

Σπρώχνοντας την πόρτα της Ακρόπολης, παρατήρησα πως έτριζε πονεμένα , σαν πόρτα σιταποθήκης.Βγήκα και κοίταζα το θέατρο του Ηρώδη, όταν ένας στρατιώτης ήρθε να μου πουλήσει για δύο δραχμές, μιά μικρή, γυναικεία φιγούρα με τα μαλλιά της ανασηκωμένα στην κορυφή του κεφαλιού.

.

Πηγαίνοντας στον Παρθενώνα και επιστρέφοντας εκεί, κοίταξα για πολλήν ώρα εκείνο το στήθος με τους ολοστρόγγυλους μαστούς, που είναι φτιαγμένοι για να σε τρελλάνουν από έρωτα

.

Χαίρε Αθήνα ! Αλλού τώρα !

Ώρα 10 και 1/2 το βράδυ

.

.

.

.

.

.

.

διαβάζω

από τον Κωστή Παλαμά

.

"Γράμματα στη Ραχήλ"

.

εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1960

.

.

Ένα από τα σχέδιά μας που έμειναν ανεκτέλεστα, είναι ένα ανέβασμα στην Ακρόπολη, μιά επίσκεψη στο θείο το Βράχο.

Έχω πολύν καιρό να βρεθώ κατά τα μέρη εκείνα.

Σε θυμήθηκα σήμερα το πρωί (όχι εσένα, γιατί βέβαια η θύμηση προϋποθέτει διαλείμματα ξεχασιάς, και η Chère Clarté πάντα στέκεται εμπρός μου), θυμήθηκα το σχέδιο.

Το θυμήθηκα διαβάζοντας σήμερα το πρωί στο περιβόλι, το πρώτο κεφάλαιο από τους "Etérnels compagnons" του ρώσσου Merezkovsky

.....................

.

Το πρώτο αυτό κεφάλαιο επιγράφεται "Ακρόπολις" και διηγείται σ' αυτό, την επίσκεψή του στα ιερά λείψανα, γυρίζοντας από τη Φλωρεντία, τη "merveilleuse Cité", καθώς την ονομάζει

......................

.

Περιμένω να ξαναβρεθούμε στο κελλί ήσυχοι για να ιδής ή για ν' ακούσης τις σελίδες που αφιερώνει στην αττική ολόγυμνη γεμάτη από πνευματικότητα φύση, στο θέαμα του κόσμου και στην ομορφιά του, ξανοίγοντάς το ανάμεσ' από τις κολώνες του Παρθενώνα !

"Mon ame...........

η ψυχή μου πλημμύρισε από τη χαρά που δίνει το κάλλος.

Σαν χαμένος, σαν τρελός, επαναλάμβανα : Κύριε, τι αριστουργήματα είναι αυτά !

...................

Αντί για φυτά , στη βραχώδη γη, κάτω από τον φλογερό ήλιο της Αττικής, φύτρωσαν αυτές οι κολόνες, άσπρες σαν το χιόνι και στεφάνωσαν τους κοκκινωπούς όγκους της Ακροπόλεως.

Γύρω τριγύρω ούτε ένα δέντρο. Αλλά, τι να τα κάνουμε τα δέντρα ;"

.

Πού την ηύρεν όλην αυτήν την αττικολατρεία ο βάρβαρος αυτός Σκυθοσλαύος, ο Δοστογιεφσκιστής, ο μεσσιανιστής, ο μοσχοβιτικώτατα μυστικιστής ;

.

.

στολίδια

στα γύρω σπίτια

.

.

.

διαβάζω

από τον Le Corbusier

"Κείμενα για την Ελλάδα. Φωτογραφίες και σχέδια."

.

εκδ. 'Αγρα, Αθήνα 1992

.

.

Το να δεις την Ακρόπολη είναι ένας ευσεβής πόθος που τρέφεις χωρίς καν να διανοείσαι ότι θα τον πραγματοποιήσεις.

Δεν ξέρω γιατί αυτός ο λόφος κλείνει μέσα του την ουσία της καλλιτεχνικής σκέψης.

Ξέρω να εκτιμώ την τελειότητα αυτών των ναών και να αναγνωρίζω τον απαράμιλλο χαρακτήρα τους.

Έχω προ πολλού αποδεχθεί, ότι εδώ βρίσκεται ο χρυσός κανόνας, βάση κάθε καλλιτεχνικής μέτρησης.

Γιατί αυτή η αρχιτεκτονική κι όχι κάποια άλλη ;

Θα ήθελα να εξηγήσω με τη λογική ότι εδώ όλα βρίσκουν τη λύση τους κατά τον πλέον ασυναγώνιστο τρόπο. Ωστόσο, γιατί η διάθεση, ή μάλλον το συναίσθημα που καθοδηγεί τους λαούς και υπαγορεύει το πιστεύω τους, γιατί, παρά την επιθυμία τους κάποτε να ξεφύγουν, επαναφέρεται εδώ, το επαναφέρουμε εδώ, στην Ακρόπολη, στους πρόποδες των ναών ;

Αυτό είναι για μένα ένα πρόβλημα ανεξήγητο. Πόσο συναρπάζεται όλο μου το είναι από έναν απόλυτο ήδη ενθουσιασμό για τα έργα άλλων φυλών, άλλων περιόδων, άλλων γεωγραφικών πλατών !

Όμως γιατί, ύστερα από τόσους άλλους, πρέπει να ορίζω τον Παρθενώνα - έτσι καθώς ξεπροβάλλει από το πέτρινο πιάτο του - ως τον αδιαμφισβήτητο Άρχοντα και, έστω και οργισμένος, να υποκλίνομαι μπροστά στην υπεροχή του ;

.

.

.

.

Signature

a.k.

.
.

... δεν είναι ήσυχος άνθρωπος. Ποτέ δεν ήταν...
Τα διαβάσματα από παιδί, είναι ίσως που την ξεσήκωναν.
Ο Καζαντζάκης, οι Γραφές, οι Ποιητές.
Ούτε φαντάζεται κανείς, πόσο μπορούν να ξεσηκώσουν ένα ήσυχο παιδί οι ποιητές ... Αντάρτη μπορούν να το κάνουν !
Οι ψαλμοί, ο Ιώβ, το άσμα ασμάτων, η Αντιγόνη, η Αντιγόνη, η Αντιγόνη, η Αντιγόνη.
Η Αντιγόνη με το μοναχικό της θάρρος.
Κολλάς εκεί για μια ζωή
Και στο μοναχικό
Και στο θάρρος
.
Χρόνια παιδιάτικα, γραμμένο στο προσκέφαλό της :
«πατρός τε και μητρός τε και των άλλων προγόνων
απάντων τιμιότερον εστί η πατρίς
και σεμνότερον και αγιότερον...»
ώσπου, τον στίχο τον κατέκτησε.
Πέρασε μέσα της και την κατέκτησε κι αυτός.
Αυτή είναι η σειρά.
.
Κατόπιν,την παίδεψε πολύ η Ακρόπολη.
Την Ακρόπολη, την έβλεπε πλάϊ της τους χειμώνες, μες στο παράθυρό της!
Ούτε φαντάζεται κανείς, πόσο μπορεί να ξεσηκώσει ένα ήσυχο παιδί η Ακρόπολη!
Η ελληνική, λιτή γραμμή. Η λευκή.
Φουρτούνα μπορεί να κάνει την ψυχή του...
.
Κάθε καλοκαίρι πάλι, ερωτευόταν τον Υμηττό.Ίσως κι αυτός την ερωτεύονταν κάποτε...
Ο Υμηττός, με τα μωβ, μυρωδάτα θυμάρια, τις αλεπότρυπες, τη μυρωδιά απ’ τις ξερές πευκοβελόνες και τους σκατζόχοιρους.
Ο Υμηττός την έφτιαξε βουνίσια.
Χωριάτικες βουνοκορφές, τραχιές, ολοένα που υψώνονται μέσα της. Δύσβατα...
.
Και πέρασε παιδί, γερά μυστικά μονοπάτια. Ψαξίματα εσωτερικά, όπου κανείς δεν είχε πρόσβαση. Απολύτως κανείς.
Μικρό κορίτσι, ήθελε να πάει στην Αφρική, να δουλέψει κοντά στον Ραούλ Φολλερώ.
Θαύμαζε πάντα τον Δον Κιχώτη, μα σίγουρα, εμπιστεύονταν περσότερο τον Σάντσο.
Πάταγε πάντα σταθερά στα δυό ποδάρια της.
.

.

.

Signature

Foteini
.
.
.
Στο Λούξορ,

σιμά στο ναό, που μετράει τρισήμιση χιλιάδες χρόνια πίσω,

στέκεις εσύ νύχτα με αστροφεγγιά .

Αρχαίος μύθος σ’ έφερε εδώ.

Κι εγώ που σ’ αγαπώ, βαδίζω σιωπηλά στα χνάρια της μοίρας σου

.

Στου Νείλου τις όχθες παρέκει , κοντά σου γυναίκα αιχμάλωτη,

της εικοστής έκτης δυναστείας μαγεμένη ,

ή , από μύθο ίσα βγαλμένη του Σικελιώτη Διόδωρου,

να σ’ αγαπώ και να βαδίζω στα χνάρια της μοίρας σου, εγώ

.

Στη Θήβα την εκατοντάπυλη, ανάμεσα σε τραγούδια ιερά,

σε ανατολίτικους χορούς, σε jongleurs, σε ιαχές και σε πολεμικά εμβατήρια,

κρατώντας στα χέρια το άγιο ξίφος του Ήφαιστου,

τη ζωή παίζω, τη μοίρα υπερασπίζομαι εγώ

.

Στην Arena , κοντά στο ναό της Αθήνας,

μπρος στις οκτώ σάλπιγγες,

σε τόνους «λα» και σε «σι» ύφεση μείζονα,

ευμετάβλητο ρόδο Δωριέων εγώ,

μιά κοιτάζω τα πέτρινα φύλλα και τους βλαστούς της ακάνθου,

μιά κοιτάζω την ατίθαση χαίτη, λιοντάρι μου,

να σ’ αγαπώ, εγώ

.

οι κάκτοι της Αττικής
και
του Κώστα Παρθένη
οι κάκτοι






























.

.

δεν υπάρχουν λόγια !

.

.

.

.

κουμαριές στα πόδια σου
λευκά γιασεμιά
και δεντρολίβανο
πικρό








.
.
.
.
.
.