.

όμορφα Φθινοπώριασε...

.
φωτίζει σιγά - σιγά...


.
ο ήλιος βγαίνει στον Υμηττό
.
.
θα φέξει σε λίγο κι ο ευλογημένος βράχος...
.

.
σε λίγο θα φέξει κι η θάλασσα
.

.
δεν είν' εύκολη η πορεία...
.

.
βαδίζω αδιάκοπα όμως...
.

.
κυκλαμιές παντού
.

.
πρέπει να χω σταθερό προσανατολισμό
.

.
και να συνεχίσω να βαδίζω ...
.
κρόκοι πανέμορφοι
.

.
τριγύρω, αρχίζουν τα καφεκόκκινα χρώματα
.

.

.
η Κ. είναι ορειβάτισσα
.

.
ω, οι υπέροχοι κρόκοι !
.



















.
.
.
.
.
.
.

.

το άνθος του κάκτου !

.
.

.
είδα το άνθος του κάκτου και ξαφνιάστηκα !
όπου υπάρχουν κάκτοι, όταν το μπορώ, παρακολουθώ την άνθισή τους.
είναι εντυπωσιακό το πώς λουλουδίζουν οι κάκτοι, πώς προβάλει απ' το αγκαθωτό σώμα μιά ομορφιά, συνήθως χρωματιστή, πανέμορφη !
.
ετούτος ο κάκτος στη γλάστρα μου, έβγαλε ένα ολόκληρο κλωνί με άνθη λευκά.
.

.
ακούω έξω τον αέρα που βουίζει.
με πήρε πάλι η νύχτα, μα δε με νοιάζει.
.
αύριο θα πάω να γραφτώ στο γυμναστήριο.
έχει μιά καλή προσφορά, γιά όλο το χρόνο.
δεν θα επωφεληθώ από τα γκρουπ γυμναστικής, γιατί δεν μ' αρέσουν, θα κάνω όμως όργανα.
είναι μεγάλο γυμναστήριο, πήγαινα και παλιότερα, θαρρώ έχει όλα τα όργανα.
.
συμφωνήσαμε απόψε με την Κατερίνα μου, την Παρασκευή πρωί - πρωί να πάμε πεζοπορία στο βουνό.
δρόσισε αρκετά ο καιρός, γιατί με ζέστη δεν το αντέχω.
.
.
.
ζούμε όλοι σαν σε εμπόλεμη κατάσταση...
όχι, ίσως δεν είναι έτσι η εμπόλεμη... στον πόλεμο τουλάχιστον έχεις ένα στόχο !
έχεις ξεκάθαρον εχθρό και ξεκάθαρους συμμάχους.
ξέρεις και τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνεις.
ξέρεις κι ότι κάποτε ο πόλεμος θα τελειώσει.
εδώ οι απώλειες δεν είναι ακόμα ολοφάνερες , μήτε όλωσδιόλου μετρήσιμες.
.
.

ο Σ., 50 χρονών, είναι δυό χρόνια τώρα άνεργος. δουλεύει ευτυχώς η γυναίκα του.
ο Π., 50 χρονών, είναι χρόνια άνεργος με 4 παιδιά, αλλά δούλευε καλά η γυναίκα του στον ιδιωτικό τομέα. πριν μήνες, την απέλυσαν. ίσον και οι δύο άνεργοι.
ο Σ., 50 χρονών, ψευτοδουλεύει. έχει δίδυμα μωρά. δούλευε όμως καλά η γυναίκα του στον ιδιωτικό τομέα. χτες την απέλυσαν.
η Σ. , 50 χρονών, δουλεύει γερά, στον ιδιωτικό τομέα, γιά χρόνια. έχουν δυό μήνες τώρα να τους πληρώσουν. το αφεντικό είπε "μη σας κάνει εντύπωση, θά ρθουν και χειρότερες μέρες." και ισχυρίστηκε ότι δεν έχει λεφτά να τους πληρώσει.
η Σ. όμως ξέρει ότι τον περασμένο μήνα τα κέρδη της επιχείρησης ήταν πολλες χιλιάδες ευρώ.
άραγε κοιτάζει κανείς, ελέγχει κανείς τι κάνουν οι επιχειρηματίες ;
.
κι ας μη συζητήσω γιά τα νέα παιδιά, που κάθονται, σε απόγνωση...
.
.
πού τον οδηγούν τον κόσμο ;
πώς θα καταλήξει όλο ετούτο ;
πού οδηγούν τον κόσμο ;
.
φυσάει έξω δυνατός άνεμος.
.
μικρέμουμότσαρτ,
πάλι μας πήρε η νύχτα...
πάμε ;
.
.
.
.
.
.
.

.
θυμάται το παιδί μιά κουβέντα από άλλοτε.
πότε άλλοτε ; ε, άλλοτε... το παιδί δεν λογαριάζει πιά τον καιρό... ό, τι καιρός κι όποιος καιρός θέλει, ας είναι...
"δεν μου έχει φύγει ποτέ άνθρωπος, αν δεν τόχω θελήσει εγώ"
αυτή η πρόταση, είναι λογικά ξεχασμένη... όπως τόσα άλλα... έπεα πτερόεντα...
μα το παιδί δεν την ξέχασε την κουβέντα...
μες στο χρόνο, τα βράδια πάντα προσεύχεται στη ζωή "ας μην το θελήσει !"
.
.
ζύμωσα ψωμάκι σήμερα. το έστειλα στην Χ. μας, που κάθεται στο κρεβάτι.
συνεχίζω να κάνω τον Polichinelle στα ξαδέρφια μου... περνάν απ' εδώ σχεδόν κάθε μέρα γιά λίγη ώρα.
κάνω ό, τι μπορώ, χρειάζονται υποστήριξη οι άνθρωποι γύρω μας.
οι καλοί, οι κακοί, οι δικοί μας άνθρωποι και οι ξένοι, όλοι δικοί μας...
.
.
.
.
πώς πήγε μιάμιση !
στο μεταξύ, έπλυνα στο χέρι απίστευτες στίβες πιάτα, ποτήρια, κουταλομαχαιροπίρουνα, μπωλάκια, κατσαρόλες και κατσαρολάκια.
παπάριασαν τα χέρια μου, μα δεν με πειράζει... μου αρέσει να καθαρίζω το νεροχύτη.
είναι μέρες τώρα, που το πλυντήριο τάφτυσε... κι όλα τα κάνω στο χέρι...
άντε τώρα, εδώ ο κόσμος χάνεται, ν' αγοράζεις εσύ πλυντήριο... μα δε με πειράζει, λέω. μου αρέσει να τα φτιάχνω κι έτσι. στο χέρι.
μόνο σκέψου, να ξανάχουμε εκείνο το προχθεσινό χειροφίλημα και να μυρίζει, λέει, το χέρι σου Ajax πιάτων ! λέμε τώρα...
.
.
.
.
.
.
κατέβασα τους χάρτες που ήθελα να βλέπω, και αύριο, αν προλάβω, θα τους τακτοποιήσω σε μιά μεριά.
Ελλάδα relief, Ευρώπη πολιτικός και relief, Αραβική χερσόνησος, Γαλλία και Ιταλία.
.
.

2.07 π. μ.
έξω φυσάει... mikremoumozartkalinyhta !
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.

Van Gogh

"έλιωσα παπούτσια σιδερένια"
.

.

"γύρε στον ώμο μου να ονειρευτείς"

.

.

.

.

.



.

le café de la nuit,
de la place Lamartine d' Arles

.


.

terrace du café le soir
place du Forum, à Arles

.
.
.

.
τι όμορφα μπαίνει το φθινόπωρο !
κάνει ακόμα ζέστη μες τη μέρα, τιραντάκια και μπλουζάκια ξεμανίκωτα, μα απ' το απόγευμα δροσίζει σιγά - σιγά.
κατέβασα πικέ κουβερτούλα γιατί το βράδυ κρυώνω.

.
σκέφτομαι αυτές τις μέρες την Προβηγκία.
την αγορά των λουλουδιών στη παλιά πόλη στη Νίκαια, τα χωράφια με τις λεβάντες και τα ηλιοτρόπια σ' όλον το νότιο δρόμο, κοντά στην Άρλ ως το Μονακό.
σκέφτομαι το φως.
το φως πληγωμένο απ' την απουσία.
τις ελιές, ως εκεί που φτάνει το μάτι.
και τα σιταροχώραφα.
.
χρειαζόμαστε να ονειρευόμαστε λίγην ομορφιά, ετούτον τον καιρό...
έτσι δεν είναι ;
.
.
δύσκολος καιρός γιά την πατρίδα...
λες και ζούμε σε πόλεμο...
δύσκολα είναι γιά όλους μας, μα ειδικά γιά τους πολύ νέους και τις οικογένειες που βρίσκονται σε ανεργία...
.
αληθινά, δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε όλοι μας να κάνουμε...
.
.
.
.
.

.

les roses de mon jardin...

.
.

.

















.



























.
















.














.


























































.
.
.
.
.
.
.
.

.
τελείωσα το ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΒΟΣΠΟΡΟ του Livaneli.
είναι βιβλίο που έχει αξία.
τα κατάλοιπα της Οθωμανικής κοινωνίας,
τα βαθειά ριζωμένα δόγματα και ήθη,
η προσπάθεια γιά εξευρωπαϊσμό,
η ιστορία - Βυζάντιο, Έλληνες, Οθωμανοί, Νεότουρκοι, Κούρδοι, Αρμεναίοι,
το πέρασμα όλων από Εις την Πόλιν (Εις ταμ Πούλ), καλογραμμένο βιβλίο, έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τη μέση κι έπειτα.
.
ξεκίνησα απόψε
οι "ψίθυροι στο Μπέγιογλου" του Boratav.
.
.
δεν είμαι καλά.
κοιμάμαι πολύ.
η Ά. λέει ότι κοιμάμαι γιατί έχω περάσει πολλά χρόνια σε αγρυπνία.
δεν με ικανοποιεί η εξήγηση...
είναι αλήθεια ότι τα τελευταία αρκετά χρόνια έχω ελάχιστα κοιμηθεί, εκτιμώ όμως ότι δεν είναι αυτός λόγος γιά να χρειάζομαι τόσο τον ύπνο.
τέλος, παρατηρώ εμαυτόν ...
.
.
.
.
.
.

.
η ημέρα ήταν ιδιαίτερης δυσκολίας...
χάραξε.
σκληρά.
αναγκάστηκα να τους κάνω τον Polichinelle. κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό.
δεν αναγκάστηκα, ήθελα και το έκανα. έτσι κάνω. έτσι έπρεπε. στα αληθινά δύσκολα, μπορώ και κάνω τον Polichinelle. το καραγκιοζάκι. ζήτημα χαρακτήρος...
.
το απόγευμα με κάλεσαν σε μιά σύσκεψη. ξαναείδα κάποιους φίλους μου.
με χρειάζονται - επιμένουν - στο άμεσο μέλλον.
δε νομίζω πως θα υπαναχωρήσω...
.
.
στο μεταξύ εγώ η ιδία ,
"κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά
μέσα στην απέραντη σιωπή ..."
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.

.
πήγα να υπηρετήσω στο Λαύριο, ενώ ήμουν ήδη μόλις δυό - τρία χρόνια διορισμένη.
σ' αυτήν την ιστορική πολιτεία, δεν υπήρχαν τότε δουλειές. οι οικογένειες ήσαν σε πολύ δύσκολη θέση. δεν είχαν την καθημερινή τροφή, μήτε γιά τα παιδιά.
αξιοπρεπή έρχονταν τα παιδιά στο σχολείο, μα πεινασμένα και στενοχωρημένα.
- τέτοια πράματα εμείς είχαμε ακούσει απ' τους γονείς μας, που ήσαν παιδιά της Κατοχής -.
ο Δήμος Λαυρίου έστησε τσουκάλια στην πλατεία. καθημερνό συσσίτιο.
έως ότου έλαβαν μιά πρόνοια, πήραν κάποια μέτρα, έδωσαν στον τόπο μιάν ανάπτυξη, άνοιξαν σιγά - σιγά ξανά οι δουλειές, ορθοπόδησαν ξανά οι άνθρωποι...
.
.
με τούτα και με κείνα, μην καταλήξει εκεί η πατρίδα !...
. .
στο μεταξύ,
μην αποθαρρύνονται οι άνθρωποι ...
μην αποθαρρύνονται τα παιδιά κυρίως, που δεν έχουν δουλειές ...
.
λέω, όποιος από μας μπορεί, όποιος έχει αυτήν τη δυνατότητα, όποιος έχει πρόσβαση στον κόσμο, όποιος γνωρίζει τον τρόπο να το κάνει, ας ενθαρρύνει τον κόσμο... ο καθείς το στενό ή το ευρύτερο περιβάλλον του, ο καθείς όσο και όπως μπορεί...
ήδη, κάποιοι το κάνουν !
.
ήρθε πάλι ο καιρός, όπου πρέπει να μιλάμε πρώτα γιά το "εμείς" κι έπειτα γιά το "εγώ"...
.
έχουμε ευτυχώς άξιους ανθρώπους !
καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, δασκάλους όλων των βαθμίδων, κοινωνικούς λειτουργούς, λειτουργούς κάθε λογιώ, υπαλλήλους κι εργαζόμενους κάθε λογιώ που έχουν καθημερινή επαφή με κόσμο, γιατρούς, εθελοντές κι άλλους, κι άλλους, που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της υποστήριξης κι ενθάρρυνσης του κόσμου, μέσα σε τούτην την κοινωνική λαίλαπα και στη μαζική αποθάρρυνση.
.
.
.
.
.
.
.

. . . . . . . . . .

.
στο video αυτό γιά την ΠΑΙΔΕΙΑ
με παρέπεμψε η
.
σαυρούλα των τεχνών

.
.

.
.
.
"ακόμα και οι τοίχοι της πόλης εκπαιδεύουν τους ανθρώπους" έλεγε ο Πλάτων
.
ακούω τον αγαπημένο μου Κ. Κ. να το λέει και προσπαθώ να θυμηθώ
τι γνωρίζω εγώ ΓΙΑ ΤΟΙΧΟΥΣ...
.
.


- έτσι, θυμήθηκα κάτι τις,
που έγραψε κάποιος, κι εγώ το διάβασα στο ιστολόγιό του, πάνε μερικά χρόνια τώρα :

"Κατόπιν,την παίδεψε πολύ η Ακρόπολη.

Την Ακρόπολη, την έβλεπε πλάϊ της τους χειμώνες, μες στο παράθυρό της!

Ούτε φαντάζεται κανείς, πόσο μπορεί να ξεσηκώσει ένα ήσυχο παιδί η Ακρόπολη!

Η ελληνική, λιτή γραμμή. Η λευκή.

Φουρτούνα μπορεί να κάνει την ψυχή του..."
.
.
.
- ύστερα θυμάμαι
ένα τεράστιο, μακρύ τείχος...
ήμουν μικρό κορίτσι. στεκόμουν εκεί κοντά κι έβλεπα με απορία τους ανθρώπους, μαυροντυμένους, που άγγιζαν το τείχος, χτύπαγαν πάνω ελαφρά το κεφάλι τους και έκλαιγαν.
πλησίασα κι εγώ. ακούμπισα το μέτωπό μου στις ζεστές πέτρες και προσευχήθηκα να χει ο κόσμος ελευθερία και ειρήνη.
.
.
.
- έπειτα αναρωτιέμαι
πώς να εκπαίδευσε άραγε τους ανθρώπους το τείχος του Βερολίνου ;
δεν πρόλαβα να δω το τείχος στο Βερολίνο, μα η Άννα κι η Ματίλντα , μου πήραν και μου έφεραν ένα κομματάκι πέτρα, "να, πάρε ! είναι μιά σταλιά απ' το τείχος του Βερολίνου!"
το κρατάω σα φυλαχτό...
πώς άραγε, και πόσες γενιές να εκπαίδευσε αυτό το τείχος; ...
.
.
.
τι άλλο ξέρω γιά τοίχους ;
- μουτζουρωμένους και κακοποιημένους - άθλιους τους τοίχους σε πολλές σχολές στα Ελληνικά μας Πανεπιστήμια...
πώς αλήθεια, εκπαιδεύουν αυτοί οι τοίχοι τα Ελληνόπουλα ;...
κάποτε, στη διάρκεια ενός εργασιακού ταξιδιού που έκανα με τη φίλη μου τη ζωγράφο, με πήγε στη Σορβόννη, να μου δείξει τη σχολή που σπούδασε...
μπήκαμε σε μιάν αίθουσα γεμάτη φοιτητές εν ώρα μαθήματος - αίθουσα σα ναό της τέχνης!
οι τοίχοι ως τη μέση ντυμένοι με σκούρο ξύλο και μπρούτζο που άστραφτε, κι απ' τη μέση κι απάνω "φρέσκα" ! τοίχοι ζωγραφιστοί, που εκπαιδεύουν τους φοιτητές να προστατεύουν την ομορφιά και την καθαριότητα και την κρατική περιουσία... ποιός ν'αγγίξει τέτοιες παραστάσεις ;!
οι τοίχοι που εκπαιδεύουν !
.
.
.
το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από τοίχους,
είναι οι τοίχοι του σπιτιού μας όταν γκρεμίζονταν...
παρούσα δεν ήμουνα, μα όσοι παρόντες, λεν ότι οι τοίχοι του σπιτιού δεν έπεφταν. την άκουσα πολλές φορές αυτήν την ιστορία...
ξανά και ξανά ο γερανός με την μπάλα στην άκρια, ξανά και ξανά, μα οι τοίχοι δεν ήθελαν να πέσουν και δεν έπεφταν...
"το σπίτι που πόνεσε"...
τέτοιος τοίχος να είσαι γιά τους άλλους. γερός. άφοβα ν' ακουμπάνε οι άνθρωποι απάνω σου. να τους τυλίγεις με προσοχή, με στοργή, με άπλα, με αέρα, να τους προστατεύεις και να τους αφίνεις να αναπτύσσονται.
.
αυτά τα λίγα, είναι όλα όσα εγώ γνωρίζω γιά τοίχους...
.
.
.
είπε κι άλλα όμως σ' αυτή του την ομιλία γιά την εκπαίδευση ο Κ.Κ.
αύριο πάλι, μικρέμουΜότσαρτ.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
Σάββατο 17 / 9
.
δρόσισε λίγο απ' το απόγευμα.
όμορφα είναι κι έτσι... κάθε καιρός έχει την ομορφιά του.
.
δε βγήκα σήμερα καθόλου απ' το σπίτι.
έφαγα όλη μέρα λίγο ψωμάκι, ήπια έναν καφέ και νερό. δεν πείνασα.
έκανα και λίγη δουλειά.
.
ξέρω πως η πολιτική τέχνη είναι ένα φοβερό εργαλείο, αν θες να δουλέψεις μ' αυτό γιά το καλό των ανθρώπων... γιά να βελτιώσεις τη ζωή τους, να τους μορφώσεις, να τους περιθάλψεις, να τους προστατέψεις, να παράγεις προς όφελός τους - ό, τι μπορείς να παράγεις, από μηχανές έως πολιτισμό -, να τονώσεις την κοινωνία των ανθρώπων, να την ενθαρρύνεις, να της δημιουργείς ελπίδα, να δίνεις ευκαιρίες, να υποστηρίζεις τις ευπαθείς ομάδες...
.
πώς γίνεται κι έχει πέσει η πολιτική στα χέρια ανθρώπων που την κακοποιούν τόσο βάναυσα;
πώς γίνεται και διαστρεβλώθηκαν τα πάντα ;
άλλοτε λέγαμε πως οι πολιτικοί μας μιλάν ξύλινη γλώσσα. τώρα, δεν μιλάν πιά ούτε καν αυτήν !
πώς κάνουν το μαύρο άσπρο και το άσπρο μαύρο ;! κι άλλοτε γινόταν αυτό, μα δεν τόκαναν όλοι, όπως γίνεται σήμερα !...
έχει χαθεί από καιρό το μέτρο, κι ο θεός να βάλει το χέρι του...
.
.
.
.
.
.
.
.

.
θα ήθελα να πήγαινα αύριο στη θάλασσα γιά κολύμπι. να χαρώ την ερημιά και το κρύο καθαρό νερό.
.
θα ήθελα να πάω να ποτίσω τη γη, να ξεδιψάσουν τα δέντρα, να μαζέψω τα τελευταία τσαμπιά σταφύλι.
.
να μάσσω τα βιβλία μου σ' ένα σακίδιο και να πάω να τ' απλώσω στο περβόλι, ακόμα κι αν δεν πρόκειται να διαβάσω καθόλου...
.
να μείνω τη νύχτα έξω ως αργά, να κοιτάζω τ' αστέρια, τις δυό αρκουδίτσες, την κασσιώπη και το απέραντο ποτάμι τον γαλαξία.
.
να δω αν μεγάλωσαν στο κλαδί οι ελιές.
.
ν' ακούσω αν φωνάζουν ακόμα το τριζόνι και ο τζίτζικας.
.
ν' ακούσω αν θα βγουν το βράδυ η κουκουβάγια κι ο γκιώνης.
.
την αυριανή μέρα - Σοφίας, Πίστης, Ελπίδας και Αγάπης,
κρατώ αυστηρά τα τελευταία 25 χρόνια, πίνω μόνο καφέ και νερό και τρώγω μοναχά ψωμάκι.
.
μας έχουν στη σκέπη τους, μικρέμουΜότσαρτ...
.
.
.
.
.
.
.
.

.

Ολοένα και περισσότεροι καθηγητές, από διάφορα πανεπιστήμια,

εκδίδουν ανακοινώσεις ή διακινούν ηλεκτρονικά κείμενα και συγκεντρώνουν υπογραφές με στόχο την ανάληψη πρωτοβουλιών,

προκειμένου να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια.

Μετά τους καθηγητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου,
του Πολυτεχνείου,
του Γεωπονικού,
της συγκλήτου του Αριστοτέλειου
και η Ανεξάρτητη Κίνηση του Πάντειου Πανεπιστημίου,
υποστηρίζει με ανακοίνωση της ότι
«τα πανεπιστήμια πρέπει να ανοίξουν και να μείνουν ΑΝΟΙΧΤΑ,
με πλήρεις ακαδημαϊκές λειτουργίες»
καθώς «η πρόκληση ενός νέου μακρού κύκλου ταραχών, θα απαξιώσει ακόμα περισσότερο το Δημόσιο Πανεπιστήμιο σε μια εξαιρετικά κρίσιμη εθνική και κοινωνική συγκυρία».
.
.
.
άντε να δούμε...
.
.
.
.
.
.
.

.
μου άρεσε η ΠΡΩΤΗ ΛΕΞΗ του Αλεξάκη.
μου άρεσε γιατί ασχολείται βασανιστικά - μα με τρόπο ανάλαφρο με το θέμα της γλώσσας / των γλωσσών...
οι αλληλεπιροές και αλληλεπιδράσεις των γλωσσών...
ασχολήθηκα με τις γλώσσες πολλά χρόνια απ' τη ζωή μου.
και με θυμώνει, με διαολίζει αφάνταστα και με απελπίζει το κακό που γίνεται στη γλώσσα μας - μέσω της Α παιδείας (άλφα στερητικόν) και
λόγω Α παιδείας των εκάστοτε ιθυνόντων (τραγικό) αλλά ακόμα χειρότερο λόγω μιάς μόνιμης (?) ίσως σκοπιμότητας...

δε θα βρεθεί ποτέ ένας άνθρωπος να "τρέξει" την παιδεία και τη γλώσσα ;
κανείς, ρε γμτ ?
.
.
.
.

διαβάζω ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΒΟΣΠΟΡΟ του Zulfu Livaneli.
οτιδήποτε, το πιό ασήμαντο πράγμα, που όμως έχει να κάνει με την Κωνσταντινούπολη, γιά μένα είναι ερωτεύσιμο !
στα όνειρά μου η Κωνσταντινούπολη !

πρώτα η Ελλάδα στα όνειρά μου κι έπειτα η Γαλλία, η Αραβία, η Κωνσταντινούπολη και η Ιταλία, με ανακατεμένη σειρά...
.
.
.
ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα
κι ώρα να βγάλω εγώ το σκύλο.
.
.
.
.
.
.

.
σκέφτομαι,
ότι αυτός ακριβώς είναι σήμερα και στο εμπόριο
ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης...
.
"έχω πολλές προσφορές και ανεξαρτήτως ποιοτικών χαρακτηριστικών, τις χώνω όλες προς εκτίμησιν σε ένα τσουβάλι"
.
πώς είπατε ; θα υποτιμηθούν έτσι και κάποιες προσφορές που πολύ αξίζουν ;
ε, και λοιπόν ; !
θα καταργηθούν έτσι αδιαπραγμάτευτες, ιστορικές και αξιόπιστες συντροφικότητες και συνεργασίες χρόνων ;
ε, και ; !
θα δυναμιτισθούν έτσι δοκιμασμένοι στο χρόνο και στις αντιξοότητες χαλύβδινοι ανθρώπινοι δεσμοί ;
ε, και τι έγινε ; !
.
.
.
.
.
λέω, καλά θα είναι
όποιος αρνείται κατηγορηματικά να αντικρύσει τη ζωή του
ως εμπόρευμα
μέσα στον νόμο της πλούσιας προσφοράς - μειωμένης ζήτησης

να διατηρεί το προσωπικό του έρμα
και να μένει σιωπηλός.
.
.
.
.
.
.
.

.
δωδεκάμιση.
έβγαλα λίγο έξω το σκυλί.
γλυκειά είν' η νύχτα. ένα μεγάλο φεγγάρι - δεν ξέρω αν είναι πανσέληνος - κι ένα μεγάλο φωτεινό, λαμπερό αστέρι. σκέφτομαι, ίσως να είναι η Αφροδίτη .
βαριεστημένα φωνάζουν τα τζιτζίκια, φωνάζουν πάντως.
μυρίζει γαλήνη και ησυχία έξω. κάτι όμορφο σα να μύρισε η νύχτα, κάτι σα γλυκύτητα, μα μπορεί και νάναι μονάχα η ιδέα μου.
.
υπάρχει Θεός άραγε ; αναρωτιέμαι. πάντα δηλαδή αναρωτιόμουν.
και αν υπάρχει, τι λογιώ είναι ;
.

.
θέλω από καιρό να γράψω κάτι, μα μιά με το ένα, μιά με το άλλο, δεν τό γραφα...
όπου βρεθώ, συναντώ γνωστούς ανθρώπους. ανθρώπους με τους οποίους κουβεντιάζουμε δηλαδή. συχνά κάποιους δεν τους θυμάμαι, μα με σταματάν και με καλημερίζουν ή καλησπερίζουν εκείνοι. άλλους πάλι τους θυμάμαι καλά και μιλάμε...
il ya q'que chose qui me frappe. ο τρόπος που μου απευθύνονται.
με σεβασμό. αυτή είναι η λέξη.
και ίσως και με μιά γλυκύτητα. άντρες ή γυναίκες, το ίδιο. με ενδιαφέρον και σεβασμό.
αυτό με κάνει αυτήν την εποχή και νιώθω κάπως καλύτερα. με τονώνει. δεν το ψάχνω, δεν κάνω παραμέσα σκέψεις, απλά με ευχαριστεί και λειτουργεί υποστηρικτικά. τίποτε άλλο.
.
.

.
.
.
.

.
ένας μικρός Σεπτέμβρης,
που αρχίζει την ευλογημένη σχολική του χρονιά
ΔΙΧΩΣ ΒΙΒΛΙΑ ...

τι μασκαραλίκια είν' αυτά ;
και τι καραγκιοζιλίκια είν' αυτά ;

ντροπή δεν έχει κανείς πιά ;
ούτε φιλότιμο ;
ούτε επίγνωση ;
ούτε στοιχειώδη λογική ;
ούτε στοιχειώδη γνώση ;

το 1910 το "Αναγνωστικόν" το φρόντισαν ο Δελμούζος, ο Νιρβάνας, ο Παπαντωνίου, ο Τριανταφυλλίδης, ο Γληνός, ο Χατζιδάκις !

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ; !
στην απόλυτη κατρακύλα της κατρακύλας είμαστε ;

ας μην πιάσουμε τους πολιτικούς που έχουνε ξεσκίσει τα πάντα...
έτσι κι αλλιώς, από τους περισσότερους (από τους υπάρχοντες) δεν περιμένουμε και τίποτα καλό...
.

οι καθηγηταράδες - πνευματικοί ταγοί ! - που σφραγίσανε τα πανεπιστήμια γιά τα θιγόμενα προσωπικά συμφέροντά τους και γιά τις θιγόμενες "συναλλαγές" τους (ας με συγχωρέσουν οι σοβαροί και έντιμοι Πανεπιστημιακοί - γιατί βέβαια υπάρχουν και σοβαροί δάσκαλοι...)
τι σκέφτονται και δεν βγαίνουν να γκαρίξουν γιά την κατάντια "ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΒΙΒΛΙΑ";

και πού τα πουλάνε αυτά στις τηλεοράσεις, ότι προωθούν τάχα το e- learning ?!
άκου τι σκέφτηκαν να πούνε !
σαν τα σταφύλια της αλεπούς, "Όμφακες εισίν" ...

λίγη ντροπή βρεεεεε !

.
Bretagne
Haute και Basse Normandie
Nord Pas de Calais
Picardie
Ile de France
Champagne / Ardenne
Lorraine
Alsace
Franche Comté
Bourgogne
Auvergne
Rhone / Alpes
Provence / Alpes / Cote d' Azur
Languedoc / Roussillon
. .
πόσο πολύ νοστάλγησα τη Γαλλία... κάθε μία ξεχωριστά περιοχή απ' τις παραπάνω, με την υπέροχη φύση της, την υπέροχη Γαλλική επαρχία, τα βουνά με τα χιόνια, τα δάση, τη χλωρίδα της, τα ποτάμια, τις λίμνες, τα λιμάνια, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη, τη Μεσόγειο, τις συνήθειες, τις φορεσιές, τη μουσική, τα προϊόντα, τα μουσεία, τα μουσεία, τα χωριά, τις πόλεις, τις κωμοπόλεις, το κρασί, το τυρί, τις αγορές, τα μνημεία, τους καλλιτέχνες, το πνεύμα, την παράδοση, τη γλώσσα...
χώρια το Παρίσι, μιά χώρα από μόνο του, μιά αγάπη από μόνο του...
.
τι πλούτος στην όραση, την ακοή, τη γεύση, την αφή, την όσφρηση...
τι πλούτος στην καρδιά και στο μυαλό...
τι μόνιμη νοσταλγία ζωής, η Γαλλία...
. .
και ποτέ δεν πάτησα το πόδι μου στις περιοχές Pays de la Loire, στο Poitou / Charentes, στο Limousin, στην Aquitaine και στο Midi / Pyrenées...
.

. . .
πριν χρόνια, είχα πάρει από ένα μουσείο σε μιά Γαλλική επαρχία ένα βιβλίο που αναφέρεται στους Έλληνες Μικρασιάτες, που πήγαν σ' αυτήν την πόλη κι έχουν φτιάξει μιά παροικία.
το βιβλιαράκι έχει πολύ ενδιαφέρον, είναι έκδοση του μουσείου και περιέχει προσωπικές αφηγήσεις - μαρτυρίες με τις ιστορίες ξεριζωμού κι επαναπατρισμού αυτών των οικογενειών.
.
το σκέφτομαι από καιρό, αν γινόταν να το μεταφράζαμε...
.
.
.
.
.
.
.

.10 Σεπτεμβρίου
.

της Αγίας ενδόξου Ισαποστόλου
Βασιλίσσης Πουλχερίας.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
εγγονή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μεγάλου,
κόρη του αυτοκράτορα Αρκαδίου
και αδελφή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του λεγομένου Μικρού.
.
Ανέλαβε τη μόρφωση και διαπαιδαγώγηση του μικροτέρου αδελφού της μέχρι της ενηλικιώσεώς του, αλλά και αργότερα υπήρξε το δεξί χέρι του και ο πραγματικός κυβερνήτης της Αυτοκρατορίας.
.
Τιμήθηκε όσο ελάχιστοι άλλοι βασιλείς για την ευλάβεια, τη σύνεση, τις πολλές αρετές και τις αμέτρητες αγαθοεργίες της. Με ειλικρινή και άπειρο σεβασμό αναφέρονταν σε αυτήν και την επευφημούσαν ως νέα Αγία Ελένη.
.
Το 450 απεβίωσε ο αδελφός της αυτοκράτορας Θεοδόσιος και η διακυβέρνηση του Κράτους απέμεινε σε αυτήν. Κατανόησε ότι η διακυβέρνηση χρειαζόταν στιβαρώτερα χέρια και, καθ' υπόδειξη και της Συγκλήτου, έλαβε σύζυγο τον ευλαβέστατο και ενάρετο συγκλητικό Μαρκιανό τον οποίο κατέστησε βασιλέα, υπό τον όρο ότι θα φυλάξει ως τέλους την παρθενία της.
.
Το 451, μαζί με το Μαρκιανό, ο οποίος συγκαταλέγεται επίσης μεταξύ των Αγίων, συνεκάλεσαν την Δ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία αναθεμάτισε τον μονοφυσιτισμό.
.
Τιμήθηκε ακόμη και εν ζωή ως αγία από όλους τους Επισκόπους και τους Πατριάρχες και ιδιαίτερα από τόν άγιο Λέοντα Πάπα Ρώμης. Είναι εκ των ευλαβεστέρων Βασιλισσών οι οποίες τίμησαν την Εκκλησία. Προς αυτήν απηύθυνε ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας θεολογικώτατες επιστολές του
.
Αυτή πρώτη θέσπισε δια νόμου το «περί του Ελληνιστί διατίθεσθαι» ,
να χρησιμοποιείται δηλ. η Ελληνική ως επίσημη γλώσσα του Κράτους, αντί της Λατινικής.
.
.
.
.
lat. pulcher / pulchra /pulchrum -
ωραίος, όμορφος.

αριθμός	ενικός				πληθυντικός
πτώση \ γένος	αρσενικό	θηλυκό	ουδέτερο		αρσενικό	θηλυκό	ουδέτερο
ονομαστική	pulcher	pulchra	pulchrum		pulchrī	pulchrae	pulchra
γενική	pulchrī	pulchrae	pulchrī		pulchrōrum	pulchrārum	pulchrōrum
δοτική	pulchrō	pulchrae	pulchrō		pulchrīs	pulchrīs	pulchrīs
αιτιατική	pulchrum	pulchram	pulchrum		pulchrōs	pulchrās	pulchra
κλητική	pulcher	pulchra	pulchrum		pulchrī	pulchrae	pulchra
αφαιρετική	pulchrō	pulchrā	pulchrō		pulchrīs	pulchrīs	pulchrīs

.
.
.
.
.

μνήμη Julie

.
.

.

Federico Garcia Lorca
.


Στην πορτοκαλιά από κάτω
Πλένει τα μπαμπακερά
Πράσινα έχει τα μάτια
κι η φωνή της βιολετιά
Αχ έρωτα!

Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...

Τρέχει το νερό στ' αυλάκι
Με τον ήλιο στην καρδιά του
Τραγουδάει ένα σπουργίτι
πάνω στη μικρή ελιά
Αχ έρωτα!

Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...

Κι όταν θα'χει αποσώσει
Όλο το σαπούνι η Λόλα
Θα 'ρθουν οι μικροί Τορέρος,
Οι Τορέρος οι μικροί
Αχ έρωτα!

Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα...
.
.
.
.
.
.

.
"Γεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιές
Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές
Γεια σας οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί
Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί"
.


χτες Δευτέρα,
σήμερα Τρίτη,
κάθε μέρα σχεδόν, σχεδόν κάθε νύχτα, κάθε μήνα Σεπτέμβρη, κάθε Μάη, κάθε Δεκέμβρη, κάθε Αύγουστο, κάθε χρόνο, πόσους χρόνους μη ρωτάς,
μέσα από χαρές μεγάλες, μέσα από πόνους μεγάλους κι από κόπο πολύ,
ένας άνθρωπος εκπαιδεύεται
στο να προσλαμβάνει με προσοχή, με ελπίδα, σεβαστικά, με ευγνωμοσύνη
ό, τι τον αφορά..
.

.
.
πάμε γιά ύπνο, μικρέμουμότσαρτ.
είμαστε κατάκοποι
κι η μέρα αύριο θάναι δύσκολη...
.
.
.
.
.
.
.
.

.
κατέβηκα την Ερμού, μπήκα στην Αγίου Μάρκου, στη Χρυσοσπηλιωτίσσης, στην Αιόλου και βγήκα Σοφοκλέους. ήθελα να αγοράσω γυάλινα βαζάκια και μεγάλα καπάκια φελλούς.
με πήραν τηλέφωνο πως η Μαρία έφυγε.
ανέβηκα την Ευρυπίδου, διέσχισα τη στοά Πεσμαζόγλου, πέρασα απ' τον Παπασωτηρίου απ' όπου μάζεψα την Άσπα, πήραμε ένα ταξί και γυρίσαμε σπίτι.
δεν έκλαψα και θαρρώ δε θα κλάψω.
.
εκείνη υποθέτω θα είναι ευχαριστημένη... συνάντησε τον Κώστα. τη μάνα της, την αδερφή της τη Διώνη που είχε να την δει από κορίτσι, τον πατέρα μου που αγαπιόντουσαν...
.
δεν έκλαψα, μα ποτέ φυσικά δε θα σβύσει από μέσα μου η αυλή του σπιτιού της, ο πεύκος όπου έριχναν ψωμάκι στα σπουργίτια το χειμώνα, η μπουκαμβίλλια τους όπου χε γίνει χοντρόκορμο δέντρο, το πηγάδι όπου κρύφτηκε ο Κώστας όταν τόσκασε απ' το μπλόκο της Κοκκινιάς, το πηγάδι όπου έκρυβαν παιδιά στον εμφύλιο, οι μπαμπακιές που είχαν φυτεμένες και μ' άφιναν να σπάω τη φούσκα και να βγάζω από μέσα τ΄άσπρο βαμβάκι, τα παιχνίδια μου απλωμένα στο περβάζι της κουζίνας της.
.
δε θα σβύσει από μέσα μου η ευγένειά της, η υπομονή της, η διακριτικότητά της, η ηρεμία της, ο σιγανός τόνος της φωνής της, η φιλομάθειά της - έμαθε Ιταλικά μονάχη της και Γαλλικά και λίγα Αγγλικά.
.
δε θα σβύσει ποτέ από μέσα μου η χαρά, τα γέλια μας, οι αγκαλιές μας.
.
.
.
.
.
.

.
χτες Κυριακή κολύμπησα νωρίς το πρωί.
μόλις έβρεχες το πόδι στο νερό ξύλιαζες μα μετά βούταγες ξαφνικά και ήταν υπέροχα !
πολύ λίγος κόσμος και νερά πεντακάθαρα, κρυστάλλινα. δεν μου κανε καρδιά να βγω απ' τη θάλασσα.
.
ύστερα κλάδεψα τ' αμπέλι. ένα αμπελάκι καϋμένο, αφρόντιστο, μονάχα νερό του ρίχνω, ήταν βαρυφορτωμένο όμως από καρπό.
ροζ και κόκκινο σταφύλι, μήτε ξέρω τι ποικιλία είναι, μοσχομυρίζει, αλλά έχει κουκούτσι και με δυσκολεύει.
.
αν όμως το κάνω γλυκό, δεν πρόκειται να ξεκουκουτσιάσω ! με το κουκούτσι θα το κάνω...
.
.
.
σήμερα το πρωί πήγαμε με τον αδερφό μου στη Μαρία.
ξέρω πως είναι η τελευταία φορά που την είδα.
στάθηκα κοντά στο κρεβάτι της και την σταύρωνα.
.
χτες ο γιατρός μίλησε γιά μιά - δυό μέρες κι ήμουν αποβραδύς πολύ αναστατωμένη.
θεός είν' ο γιατρός ; πού ξέρει αυτός πόσο μπορεί ν' αντέξει η καρδιά τ' ανθρώπου ;
.
σωματικοποιώ την αναστάτωσή μου ...
ξάπλωσα το βράδυ κι ενώ κοιμάμαι αμέσως και βαθειά σαν τα μωρά, χτες ήταν αδύνατο να κλείσω μάτι...
μ' έπιασαν κράμπες. το δεξί μου πόδι πάθαινε κράμπες οχι όλο μαζί, αλλά λίγο - λίγο, κατεβαίνοντας προς τα δάχτυλα.
στο τέλος μ' έπιασαν δυνατοί πόνοι στα δάχτυλα. υπομόνεψα ώσπου ηρέμησα σιγά - σιγά.
.
είχα ανοιχτά τα μάτια και προσπαθούσα να θυμηθώ πού είχε μιά ελίτσα η Μαρία στο πρόσωπο.
στο γλυκό κι υπομονετικό της πρόσωπο...
τη βρήκα σήμερα το πρωί την ελιά, στο μάγουλο κοντά στο πηγούνι της, παρόλο που το πρόσωπό της είναι πιά αγνώριστο, φευγάτο ...
όταν με είχε μικρή αγκαλιά, θυμάμαι οτι μου άρεσε να πιάνω την ελίτσα στο μάγουλό της.
.
εμένα και τον ξάδερφό μου τον Γιώργο, αγκαλιά μας μεγάλωσε.
έτσι κι αλλιώς, μ' αυτόν μου τον ξάδερφο, μεγαλώνουμε ίσαμε τώρα σαν δίδυμα παιδιά .
.
.
θάθελα να γράψω κι άλλο, όμως νιώθω πολύ κουρασμένη και δεν αντέχω.
.
.
.
μικρέμουμότσαρτ, λες να συμβεί απόψε ;
.
.
.
.
.
.
.