.
βαδίζοντας
.
από ένα
βουνό trés long
σε μία trés long
νήσο ... .
.

"... μόνο που πέρασα κι ακούμπησα στον ίδιο τοίχο

που ακουμπήσατε ..."

.

γερή λιακάδα, Κυριακή πρωί, παλιοί και νέοι συνάδελφοι, κι άλλος κόσμος, βάλαμε πλώρη γιά το Μακρονήσι.

μήτε ξέρω πόσα χρόνια ήθελα να πάω, μάλλον από πάντα ... σήμερα ήρθε η μέρα ....

δεν θέλω να πω λόγια ...
δε φελάν τα λόγια εδώ ...


πέτρα παντού.
βάτοι, φρύγανα, αγκαθιές, αγκαθιές, αγκαθιές.
περπατάς πάνω σε μιά θάλασσα από ρίγανες και θυμάρια.
μέλισσες κι άπειρες πεταλούδες. λευκές και μαύρες.
κι ασπάλαθοι.

δεν στάθηκα στις ομιλίες.

πήρα το δρομί κι έφυγα. πώς αμολάς ένα κατσίκι στη βοσκή, έτσι ...

ήθελα να δω απ' τον τόπο ό, τι πιό πολύ γίνεται να δει κανείς μέσα σε λίγες ώρες.

βάδισα περίπου στα τέσσερα χιλιόμετρα. κι άλλα τόσα να γυρίσω πίσω.

ήλιος ...

το πρόσωπό μου έχει πάρει ένα χρώμα, κάτι σα φούξια ...

άγγιξα ό, τι μπορούσα να αγγίξω.

μάζεψα μικρές πέτρες και καρφιά σκουριασμένα.
κάθισα στο χώμα να ξεκουραστώ.

δεν ξέρω γιατί - δεν εξηγούνται όλα, είχα δυό μουσικές μέσα μου - και βέβαια τον Ρίτσο.

.

.

Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
Eίμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα.

Ναζίμ Χικμέτ

.

και αυτό :

.

.

When you sing I'm singing with you liberty
When you cry I cry with you in sorrow
When you suffer I'm praying for you liberty
For your struggles will bring us a new tomorrow
Days of sad darkness and fear must one day crumble
For the force of your kindness and love make them tremble
When you sing I'm singing with you liberty
In the void of your absence I keep searching for you

Who are you dream illusion or just reality
Faith ideal desire revolution
I believe you're the symbol of our humanity
Lighting up the world for eternity

I can see why men die to defend you
Try to guard to protect and attend you
When you sing I'm singing with you liberty
With your tears or your joys I love you
Let us sing and rejoice make our own history
Songs of hope with one voice guide us to victory
Liberty, liberty

.

.

.

.

.

.
τα σπάρτα στην πλαγιά του βουνού φαίνονται από μακριά !
.
.
κοίταζα σήμερα τη βροχή.
έπεφτε πλούσια, με πάθος δυνατό, θηλυκό, πάνω σε γη στεγνή.
έλαμψαν όλα.
άστραψε το κίτρινο στο βουνό ! από μακριά φαίνεται !
.
μ' άρεσαν και τα μολυβί σύννεφα. κι οι βροντές.
.
έχω απόψε ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα κι ακούω το νεράκι που πέφτει.
μου αρέσει τόσο πολύ, που δεν ξέρω αν θα πλαγιάσω.
.
ο ίδιος πάντα και πάντα ήχος της βροχής
σι
Συ
σι
Συ
.
.
.

.

χωρίς φόβο

με πάθος....

.

.

το όνομα "κίνηση αγανακτισμένων πολιτών" γιά την ελληνική πραγματικότητα το θεωρώ αρκετά "ατυχές" , γιά να μην πω "ανιστόρητο"...

όποιος το πρότεινε και το επέβαλε, κατά μίμησιν των σύγχρονων Ισπανών διαμαρτυρόμενων πολιτών, δεν γνωρίζει ιστορικά τουλάχιστον 2 πράγματα, που αποτελούν ελληνικές πατέντες !

.

το πρώτο είναι,

ότι επι σειρά ετών στην πατρίδα μας με αυτήν την προσωνυμία "των αγανακτισμένων (δήθεν) πολιτών" εμφανίζονταν και ΔΡΟΥΣΑΝ υπόγεια και ανεξέλεγκτα, κατά των αγωνιστών, κατά των δημοκρατών πολιτών και δημοκρατικών θεσμών, διάφορες ομάδες φασιστικής ταυτότητας, υποκινούμενες από μηχανισμούς σκοτεινούς και παρακρατικούς...

αυτό, είναι πιά μιά αλήθεια βαθειά ριζωμένη στη συνείδησή μας...

.

δεύτερον (σε συνάρτηση του πρώτου),

ότι πολλές φορές, τα χρόνια μετά τον Β' παγκόσμιο, το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, οι εκπρόσωποί του, αλλά και απλοί νεολαίοι με την επαναστατικότητα της ηλικίας τους, καθώς και διάφορες κοινωνικές μειονότητες, καθώς και μετανάστες οικονομικοί και πολιτικοί, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, έγιναν στόχοι από "αγανακτισμένους πολίτες".

άνθρωποι υπέστησαν βάναυσες επιθέσεις - στην καλύτερη περίπτωση λεκτικής βίας, στην χειρότερη κινδύνευσε η ζωή τους -, από άτομα και ομάδες που παρίσταναν και αυτοαποκαλούνταν "αγανακτισμένοι" και "καθώς πρέπει" πολίτες.

.

οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ το είδαμε συχνά αυτό το έργο, στην σύγχρονη Ελλάδα μας ...

.

γι αυτό και άκουσα προχτές με σκεπτικισμό την πρόσκληση από μέρους "αγανακτισμένων πολιτών" γιά μαζική διαμαρτυρία κατά της τρέχουσας κοινωνικής πολιτικής.

.

.

στη διαμαρτυρία πήγα όμως.

πήγα γιά δυό ή μάλλον γιά τρείς λόγους.

.

ο πρώτος λόγος είναι ότι ήθελα να δω και να εξακριβώσω με τα μάτια μου, γιά τι ακριβώς κίνηση πρόκειται...

.

ο δεύτερος λόγος είναι ότι σε περίπτωση που επρόκειτο γιά αληθινή, κανονική, αυθόρμητη λαϊκή διαμαρτυρία, ήθελα και έπρεπε να είμαι εκεί.

είμαι "εκεί" από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, από την κατάληψη δηλαδή της Νομικής (τω καιρώ εκείνω...) και εντεύθεν.

σε όλες τις φάσεις μέσα στο χρόνο ... το "να είμαι εκεί", αποτελεί σχεδόν προσωπική και επαγγελματική διαστροφή... δεν θά έλειπα φυσικά τώρα !

.

ο τρίτος λόγος που κατέβηκα, και πολύ σοβαρός γιά μένα είναι ότι γνώριζα πως θα κατέβει νεολαία. το έχω ξαναπεί, το πιστεύω ακράδαντα και είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που βάζω στη ζωή μου : δεν γίνεται να αφίνουμε τα παιδιά μόνα τους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα κι εμείς να στεκόμαστε πίσω και να τα κοιτάμε νίβοντας τα χέρια μας ...

.

.

η νέοι διαμαρτύρονται κυρίως γιά μιά κοινωνία που οι δικές μας γενιές τους παραδίδουν...

.

σκέφτομαι, ότι ακόμα και όσοι από μας δεν φέρουν προσωπική ευθύνη γι αυτά τα σημερινά χάλια,

ακόμα κι όσοι από μας δεν τεμπέλιασαν όλ' αυτά τα χρόνια μα δούλεψαν σκληρά,

ακόμα κι όσοι από μας δεν έχουν φοροδιαφύγει μα πλήρωναν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους στο δημόσιο,

ακόμα και όσοι από μας έκαμαν έργα ειρηνικά και έντιμα,

ακόμα και όσοι από μας ήσαν μπροστά στα κοινωνικά - λαϊκά κινήματα,

ακόμα κι όσοι από μας έχουν μιάν ήσυχη συνείδηση,

ακόμα κι αυτοί ή ΚΥΡΙΩΣ ΑΥΤΟΙ, πρέπει να χουν την προσοχή τους τεταμένη αυτήν την εποχή.

δυνάμεις απρόβλεπτες και ανεξέλεγκτες δρουν σε όλον τον κόσμο.

οι δυνάμεις "της αγοράς", έχουν ενεργοποιήσει διάφορους μηχανισμούς εδώ κι εκεί, προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους.

οι μέρες είναι πονηρές και το κάθε τι χρειάζεται θαρρώ να το διυλίζουμε...

ψύχραιμα, σοφά, παίρνοντας υπ' όψιν τα ιστορικά δεδομένα και την εμπειρία,

χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά, να καταργήσουμε τον αυθορμητισμό, τη ζωντάνια, τη φρεσκάδα και τις πρωτοβουλίες...

.

το δημόσιο στίγμα μας, παρά τον γενικό θυμό και την αγανάκτηση, θαρρώ δεν πρέπει να είναι το "αγανακτισμένοι πολίτες".

αυτό έχει να κάνει μόνο με το θυμικό του πλήθους και μας παραπέμπει αλλού...

το στίγμα μας θαρρώ πρέπει να είναι αξιοπρεπείς, ειρηνικά μαχόμενοι πολίτες,

που δεν ανέχονται κανείς να τους κοροϊδεύει,

που δεν ανέχονται την επίθεση του στυγνού καπιταλισμού να πέφτει στα κεφάλια τους,

πολίτες που δεν ανέχονται την κοινωνική αδικία,

που υπερασπίζονται τα κυριαρχικά και εθνικά τους συμφέροντα,

την ειρήνη και το δικαίωμα όλων στη ζωή και την εργασία.

.

αυτούς τους απλούς, ανθρώπινους όρους ζωής !

.

.

κατά τα άλλα, μεγάλη και ειρηνική ήταν η διαδήλωση χτες,

όπου κυρίαρχη ήταν η νεολαία.

η πιό αυθόρμητη και ειλικρινής από όλο αυτό το πλήθος ήταν η νεολαία...

.

μακάρι να μπορέσουμε να διαφυλάξουμε αλώβητη αυτήν την νεολαία και τη μελλοντική ζωή της, ως κόρην οφθαλμού.

.
los locos que inventaron el amor !
.

Ballade pour deux fous

.

Τα απογεύματα στο Μπουένος Άϊρες
έχουν κάτι που μόνο εγώ το βλέπω.
Βγαίνω στο δρόμο κι ενώ γύρω μου όλα είναι ίδια,
στο μυαλό μου πάντα τα ίδια,
ξαφνικά
πίσω από να δέντρο
εμφανίζεται αυτός !
μία παράξενη μίξη ανθρώπου, εξωγήινου !
στο κεφάλι του για καπέλο φοράει
μισή φλούδα από πεπόνι
οι ρίγες απ’ το πουκάμισό του ζωγραφισμένες πάνω στο σώμα του
και για παπούτσια δύο σόλες μισοφαγωμένες.
Κρατά στα χέρια του από ένα σημαιάκι.
Μάλλον τον βλέπω μόνο εγώ να περνάει ανάμεσα από το πλήθος…
Γύρω μου όλα διογκώνονται, μεγενθύνονται
Κι εγώ προχωρώ σ’ ένα παραλήρημα από φώτα, ήχους οσμές…
Τότε αυτός με πλησιάζει, μου χαμογελά,
Μου δίνει ένα σημαιάκι και χάνεται στο βάθος, σιγοτραγουδώντας.

Κι έτσι ο τρελός με πείθει
να προχωρήσω μαζί του με μια μηχανή, που δεν την βλέπεις.
Μόνο την ακούς…
Δυό γέροι μας χειροκροτούν.
Ζήσε ! οι τρελοί που ανακάλυψαν τον έρωτα !
Ένας φαντάρος, ένας άγγελος κι ένα κορίτσι
ακολουθούν τους δικούς μας ρυθμούς.
Κόσμος ωραίος βγαίνει να μας χαιρετίσει.
Ο δικός σου τρελός, ο δικός μου τρελός
προκαλεί με το γέλιο του ακόμα και τα καμπαναριά.
Και στο τέλος, μου σιγοτραγουδά.
.
.

.
.
.
.
.
Το σούρουπο στο Μπουένος Άϋρες έχει κάτι… δεν ξέρω τι…
Βγαίνω τα βράδια στους δρόμους όπως πάντα…
Και ξαφνικά, πίσω από ένα δέντρο
φαίνεται αυτός !
Μισό καπέλο στο κεφάλι,
οι ρίγες του πουκάμισου ζωγραφισμένες στο δέρμα.
Και έτσι μισοχορεύοντας, μισοπατώντας
μου βγάζει το καπέλο, μου χαρίζει μια σημαιούλα και μου λέει
«ξέρω ότι είμαι τρελός, τρελός, τρελός !
δε βλέπεις το φεγγάρι, που κυκλώνει την Callao...
όταν νυχτώσει στην άκρη του σεντονιού σου θάρθω
μ’ ένα ποίημα κι ένα τρομπόνι
να σου ξυπνήσω την καρδιά
έλα ! πέτα ! νιώσε !"


Κι έτσι λέγοντας ο τρελός
με καλεί να ακολουθήσω τις φαντασιώσεις του.
Όλοι μας χειροκροτούν
ζήτω οι τρελοί, που ανακάλυψαν την αγάπη !
κι ύστερα, μου τραγουδάει με μισή φωνή
«αγάπα με έτσι ! σκαρφάλωσε στην τρυφεράδα της τρέλας που έχω μέσα μου !
βάλε αυτήν την περρούκα από κορυδαλλούς
κι έλα μαζί μου, έλα !"
τρελός αυτός, τρελή κι εγώ !
.
.
.

.
.
..
.
.
.
.
.

BALADA PARA UN LOCO
1969

Letra: Horacio Ferrer.
Música: Astor Piazzolla.


Para recitar

Las tardecitas de Buenos Aires tiene ese qué sé yo, viste?
Salgo de casa por Arenales, lo de siempre en la calle y en mí,
cuando de repente, detrás de ese árbol, se aparece él,
mezcla rara de penúltimo linyera y de primer polizonte
en el viaje a Venus. Medio melón en la cabeza,
las rayas de la camisa pintadas en la piel,
dos medias suelas clavadas en los pies,
y una banderita de taxi libre en cada mano... Ja...ja...ja...ja...
Parece que sólo yo lo veo, porque él pasa entre la gente
y los maniquíes me guiñan, los semáforos me dan tres luces celestes
y las naranjas del frutero de la esquina me tiran azahares,
y así, medio bailando, medio volando,
se saca el melón, me saluda, me regala una banderita
y me dice adiós.

Para cantar:

Ya sé que estoy piantao, piantao, piantao,
no ves que va la luna rodando por Callao
y un coro de astronautas y niños con un vals
me baila alrededor...
Ya sé que estoy piantao, piantao, piantao,
yo miro a Buenos Aires del nido de un gorrión;
y a vos te vi tan triste; vení, volá, sentí,
el loco berretín que tengo para vos.
Loco, loco, loco, cuando anochezca en tu porteña soledad,
por la ribera de tu sábana vendré, con un poema
y un trombón, a desvelar tu corazón.
Loco, loco, loco, como un acróbata demente saltaré,
sobre el abismo de tu escote hasta sentir
que enloquecí tu corazón de libertad, ya vas a ver.

Para recitar:

Y así el loco me convida a andar
en su ilusión súper-sport,
y vamos a correr por las cornisas
con una golondrina por motor.
De Vieytes nos aplauden: Viva, viva...
los locos que inventaron el amor;
y un ángel y un soldado y una niña
nos dan un valsecito bailador.
Nos sale a saludar la gente linda
y el loco, pero tuyo, qué sé yo, loco mío,
provoca campanarios con su risa
y al fin, me mira y canta a media voz:

Para cantar:

Quereme así, piantao, piantao, piantao...
trepate a esta ternura de loco que hay en mí,
ponete esta peluca de alondra y volá, volá conmigo ya:
vení, quereme así piantao, piantao, piantao,
abrite los amores que vamos a intentar
la trágica locura total de revivir,
vení, volá, vení, tra...lala...lara...

.

.

.

.

.

.
άνοιξη στο βουνό !.
.

φωτογραφίες

foteini

:

κυπαρισσάκι μου ψηλό

ποιά βρύση σε ποτίζει

και στέκεις πάντα δροσερό

κι ανθείς και λουλουδίζεις ;

άγριες παιώνιες.

μωβ.

το θυμάρι πρασίνισε

και μοσχοβολά

άγριες παιώνιες.

λευκές.

ο κλέφτης !.

elle,

à genoux

..

στο κελί ...
.

ξημερώνει Κυριακή.
μη μου φοβάσαι.
.
ανεβήκαμε πρωί πρωί με τη Μ. στο βουνό. κάναμε 5 χιλιόμετρα.
πέρασε μπροστά μας και μιά αλεπού ! κατέβηκε τρεχάτη, διέσχισε το δρόμο και πέρασε στην απέναντι μεριά, κοκκίνω και φουντωτή.
οι άνθρωποι φώναζαν όλοι μαζί "αλεπού ! αλεπού !" . Σαββατοκύριακο το βουνό έχει κόσμο πάνω ! πηγαινοέρχονται άνθρωποι, μιλάν μεταξύ τους, άλλοι τρέχουν, άλλοι κάνουν ασκήσεις, άλλοι παν γρήγορα, άλλοι αργά...
το απολαμβάνω...
όπως το περίμενα, έκρηξη των χρωμάτων. αυτή την εποχή υπάρχει κίτρινο, μωβ και λευκό.
κίτρινα τα σπάρτα ολάνθιστα, έχω πάντα στο νου μου τους στίχους του Δροσίνη "τις αργυρές αγράμπελες και τα χρυσά τα σπάρτα, όλα γιά σένα τάκοψα, κι έλα καλή μου, πάρτα!"
κι έπειτα, θυμάσαι που σου ξαναείπα γιά τις άγριες παιώνιες ; μώβ και λευκές ! γεμάτα τα βράχια, οι χαράδρες, οι κορφούλες, οι άκριες του δρόμου.
το θυμάρι του Υμηττού πρασίνισε σιγά σιγά, μα δεν είναι τώρα η εποχή γιά το μυρωδάτο μωβ ανθάκι.

τέλος κατέβηκα, πήρα το σκυλί και γραμμή ίσα στο κελί...
καθάρισα γαβράκια και τα πάστωσα με αλάτι, ξύδι και σκορδάκι.
το βράδυ ήρθαν ξαφνικά η Μαρία μου με τον Κωστάκη. έτσι, τον γιορτάσαμε εδώ !
όταν έφυγαν τριγύρισα και είδα τις δυό άρκτους και την Κασσιώπη.
δεν έχει φεγγαράκι απόψε.

.

μνήμη Ν. Π.
.
.
.
-με αφορμή την παρουσίαση στην πολύ καλή εκπομπή "στα άκρα ! " -
.
είπε τραγουδιστά το "Άνδρα μοι ένεπε μούσα, πολύτροπον, ως μάλα πόλλα πλάχθη..."
.
μίλησε γιά τις "σταθερές" της ζωής.
.
βάζω, είπε, όταν ερμηνεύω, τις ψιλές, τις δασείες, τις περισπωμένες, τις οξείες.
.
είμαι ένας εργάτης της μουσικής.
.
ήμουνα τζόρας - προσπάθησα να επιβιώσω μέσα σε έναν χώρο, με τον οποίο δεν έχω καμιά σχέση (μιλώντας γιά τα κυκλώματα της νύχτας και τις εταιρείες).
.
είναι λυτρωτικά τα δάκρυα.
.
ο κοινωνικός ιστός έχει διαλυθεί - εγώ έχω ενωτικό πρόσημο.
.
η θάλασσα είναι λεωφόρος.
.
στη θάλασσα, στον αέρα και τη μουσική υπάρχει ρευστότητα.
.
μίλησε γιά τα δελφίνια.
.
όταν είσαι γονιός αποκτάς Αχίλλειο πτέρνα...
.
όταν είμαστε παιδιά, παίζαμε τον "μπίκο".
.
έψαξα να βρω το παιχνίδι, που δεν τόχω ξανακούσει, όπως ακριβώς εκείνος το περιέγραψε :
.
Ο μπίκος
.
..
Το παιχνίδι ήταν ευρύτατα διαδεδομένο στα πρώτα μετα κατοχικά χρόνια.
Τα παιδιά μιμούνταν τους μεγάλους και κατασκεύαζαν όλμους και να πώς :
Παίρναν ένα άδειο κονσερβοκούτι, αφαιρούσαν εντελώς τον ένα πάτο και στον άλλον άνοιγαν μια τρύπα. Επειτα έσκαβαν στο χώμα μια λακκούβα που να χωρέσει ίσα-ίσα το κονσερβοκούτι. Εριχναν στη λακκούβα λίγο νερό και λίγη ασετυλίνη και τη σκεπάζαν τοποθετώντας το κονσερβοκούτι ανάποδα, με τον τρυπημένο πάτο προς τα πάνω. Προφανώς, οι αναθυμιάσεις της ασετυλίνης που συγκεντρώνονταν στο κονσερβοκούτι αποτελούσαν εκρηκτικό μίγμα. Τα παιδιά κρατώντας ένα μακρύ ξύλο που στην άκρη του είχαν δέσει ένα αναμμένο χαρτί πλησιάζαν το κονσερβοκούτι και έφερναν τη φωτιά κοντά στη τρύπα. Αμέσως γινόταν έκρηξη και το κονσερβοκούτι πεταγόταν επάνω με θόρυβο. Νικούσε τοπαιδί που το κονσερβοκούτι του θα πεταγόταν ψηλότερα.
.
.
.

να χαίρεται η ψυχή σου,

καλέ μας !

.
.
.
.

.
ωραία που είναι η βροχή !
καλοκαιρινή, φθινοπωρινή, χειμωνιάτικη, ανοιξιάτικη βροχούλα. ανοιξιάτικη βροχή !
από χτες βράδυ ως τα σήμερα, πήραν όλα τα φυτά πάνω τους.
σα να ψηλώσανε πόντους τα δέντρα !
το βουνό πάνω σκοτεινό, βαθύ πράσινο.
είπαμε με την Μ., να ανέβουμε το Σάββατο πρωί. θάχουν ανθίσει τα σπάρτα ! στο κίτρινο θάναι όλα !
μικρότερη όταν ήμουν, δεν την άντεχα τη βροχή... με ενοχλούσε.
θέλει κι η βροχή, ως φαίνεται, την ώριμότητά της. και τη δική της υπομονή.
ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν. ὅτε δὲ γέγονα γυνή, την βροχήν ηγάπησα ! σε ελεύθερη νεοελληνική μτφρ :) = τη βροχή αγάπησα.
.
βροχή κι απαντοχή.
βροχερή απαντοχή.
ανοιξιάτικη.
.
.
.
.
.

.

signature

foteini

.

.
"Δικά σου,

οι γλυτσίνες,
οι κόκκινες τουλίπες,
οι νεοσσοί πελαργοί
κι οι χελιδονοφωλιές.

Δικά μου,

τα άγρια ρείκια, τα γαϊδουράγκαθα,
τα “μη με λησμόνει”,
κι οι μαργαρίτες μαδημένες
un peu "
.
.
.
Αντιγράφω
από τη μικρή συλλογή "Journal - Μ. p. T."
.
"Κάποτε, να μου το θυμηθείς, σα θα καθόμαστε συντροφευμένα ο ένας πλάϊ στον άλλο, θα θυμόμαστε τα λάθη που μας σακάτεψαν άλλοτε και θα γελάμε τρανταχτά. όχι τρυφερά σαν σήμερα, όχι στοργικά σαν αύριο... τρανταχτά !
θέλει και το γέλιο το χρόνο του, γιά να εννοήσει, να ωριμάσει, να εννοήσει, να συγχωρέσει, να εννοήσει, να αλαφρύνει, να εννοήσει, να λατρέψει, να εννοήσει, να κουβεντιάσει, να εννοήσει, να ζητήσει, να εννοήσει, να μεταλάβει.
χρειάζεται και το γέλιο το χρόνο του.
γι αυτό ο καλός Θεός έφτιασε την αιωνιότητα"
.
.
.
.
.

.
πάμε, μικρέμουΜότσαρτ, γιά την σελίδα Claudel !
ύπνο έπειτα.
.
.
.
.
.

.
ξημερώνει Κυριακή
.
.
βατράχια.
βατράχια ξελαρυγκιάζονται στην άκρη της θάλασσας, φωνασκούν ξεδιάντροπα και κακαρίζουν σα να χασκογελάνε κορίτσια.
.
τριζόνια.
στους φράχτες με τις περικοκλάδες ένα συνεχές, αδιάκοπο τρι, τρι, τρι. το καλοκαίρι δεν έχει έρθει ακόμα.

ο γκιώνης.
σταθερός σύντροφος ερημίας, σταθερά γκιωνγκιωνίζει, πετάει χαμηλά στα κλαδιά, φτερουγίζει και φεύγει.
.
μισόγιομο φεγγάρι.
υγρασία, ψύχρα.
χώθηκα μέσα, ο Πέπε μαζί μου, άρρωστος και αρκετά άκεφος, ακούω την αγαπημένη μου Μαρία να μεταδίδει τα νέα από το Dusseldorf.
ψηφίζω πρώτη τη Δανία (γνωρίζοντας φυσικά πως δεν θα έχει καμμία τύχη...), μου άρεσαν και η Εσθονία, η Μολδαβία, η Βοσνία κι η Ιρλανδία.

'εφερα μαζί μου τον Κλωντέλ και τον "κλήρο του μεσημεριού". το παιδεύω κανα μήνα... διαβάζω σταθερά μία με δύο σελίδες την ημέρα ! έχω σπάσει ρεκόρ ! τόσο όμως μπορώ.

.
.

απ' το κελί,
μικρέμουΜότσαρτ, καληνύχτα
.
.
.
.
Κυριακή πρωί
όρθρος στα περβόλια, η ώρα εφτάμιση, ο ήλιος ψηλά !
θα κλέψω τα τριαντάφυλλα, απ' την τριανταφυλλιά σου...
γιά να πω την αλήθεια, έκοψα πρωινιάτικα απ' το διπλανό χτήμα όλα τα μαγιάτικα εκατόφυλλα, ροζ βαθύ !
τι θα τα κάνουμε τώρα;
χμμ... θα δούμε... :)

.
μπορούμε να καταλάβουμε τα "αυτόματα αντανακλαστικά της κοινωνίας",
όταν η Πολιτεία αποδεικνύεται εγκληματικά ανίκανη στο να φροντίζει την ασφάλεια των πολιτών της...
μπορούμε φυσικά να καταλάβουμε το γιατί δημιουργούνται "αυτόματοι αντανακλαστικοί μηχανισμοί",
μα δεν γίνεται να τους υπερασπιζόμαστε !
όταν ο πολίτης, λόγω εγκληματικής ανικανότητας του συντεταγμένου (?) κράτους επιλέγει να λειτουργεί με την αυτοδικία, ή, ακόμα χειρότερο, με ξεκαθάρισμα λογαριασμών,
προκύπτουν κίνδυνοι πολύ μεγαλύτεροι από αυτούς γιά τους οποίους "ξεσηκώνεται"...
.
το αυγό του φιδιού έχει σπάσει.
.
.
.
.

.
σχετικά με
το κλείσιμο του θεάτρου,
.
τις δυσκολίες του θεατρικού μουσείου,
.
και ποιός ξέρει τίνος άλλου...


"Εποχή της απόλυτης εκποίησης
που φτάνει ώς την εθνική και πολιτισμική απαξίωση".
.
.
.
.
.

.
χτες βράδυ, με είχε καλέσει ο φίλος μου ο παπάς, σε μιά εκδήλωση γιά τον Ελληνισμό του Πόντου.
η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω καλά αυτές τις σελίδες.
σχεδόν καθόλου, θάλεγα... δεν έτυχε να τις ψάξω...
γιατί, πουθενά δεν το διδασκόμαστε αυτό, μα ούτε υπάρχει σε σχολικό βιβλίο ή σε ύλη γιά να το διδάξουμε !
.
καλά κάνει ο παπάς... δεν πρέπει να φοβάται πιά κανείς ή να διστάζει να αναδεικνύει τέτοια θέματα απ' την ελληνική ιστορία...
διεθνισμός - διεθνισμός, εντάξει τόσα χρόνια μας πήραν το κεφάλι, εντάξει, καλός είν' ο διεθνισμός, μα η πατρίδα είναι πατρίδα !
δεν μπορεί να γυρίζουνε τα μυαλά των παιδιών, με το θέμα τάχα του διεθνισμού, και να τα κάνουν να ξεχνάν εντελώς ότι υπάρχει πατρίδα !
ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε, τόσα χρόνια...
.
αλλοίμονο, αν χάριν μιάς δήθεν "προοδευτικότητας", πάψουμε πιά να μιλάμε γιά τις χαμένες πατρίδες...
και τότε, η μισή Κύπρος, που είναι υπό κατοχήν ; ! να κλείσουμε το στόμα ;
δεν γίνεται χάριν της πολύτιμης ΕΙΡΗΝΗΣ να κάνουμε σε όλα μόκο...
ένας μπούσουλας κι ένα μέτρο να υπάρχει...
.
τέλος, έτυχε μέσα σε δυό μέρες να ακούσω δυό φορές το ίδιο θέμα, γιά τον Πόντο.
το Σάββατο απ' τον Βύρωνα, χτες το απόγευμα μέσα απ' τις εργασίες του σχολείου.
χτες βράδυ, κατέβασα χάρτες κι άρχισα το ψάξιμο.
.
πόσο λίγα πράγματα γνωρίζουμε γιά την ιστορία !
αναρωτιέμαι, αν πρέπει κανείς να ασχοληθεί συστηματικά, με τι ακριβώς, προς ποιό target group και με τι τρόπο ;...



.
μου αρέσει να παρατηρώ τη "διαφορά" ανάμεσα στους δυό χάρτες...
.

.
.
.
.
.
.

.

Χτες βράδυ, Σάββατο , είδα τον φίλο μου το Βύρωνα, με το φίλο του τον Λευτεράκη.

Δύο αστείρευτες πηγές χιούμορ και γνώσης μαζί.

Εκ Κωνσταντινουπόλεως ορμώμενοι και οι δύο, πολίτες του κόσμου και οι δύο, κρατάν τη συζήτηση σε εκπληκτικά πράγματα και τους κοιτάζω πάντα όταν μιλάν, με δέος και με το στόμα ορθάνοιχτο, σα χαζοπούλι.

Άκουσα ψες ιστορίες και πράγματα για τον Ελληνισμό της Πόλης, για τον Βόσπορο, για τα περίφημα «γιαλί» του, για τον Κεράτιο κόλπο, για τη Μαύρη θάλασσα, για την Πρίγκηπο και τη Χάλκη, για τα παράλια της Μικρασίας, για μονές, εκκλησιές, ανασκαφές, ευρήματα, αυθεντικές, ανθρώπινες ιστορίες, η ιστορία μέσα στην Ιστορία – αυτήν με το κεφαλαίο Ι.

Καταλήξαμε γύρω στις δυόμιση το ξημέρωμα να συζητούμε για την «έψηση» του αγίου μύρου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, από τον «Οφικιάλιο Άρχοντα 1^ο Μυρεψό», που όμως είναι μια μεγάλη ιστορία και θα προσπαθήσω κάπως να την καταγράψω τις επόμενες μέρες…

Τους άκουγα να μιλάν για τον Πόντο, για την Αζοφική Θάλασσα ( Μαιώτις – όπου το όνομα Μαιώτις ανήκε στην μητέρα δεν θυμάμαι τίνος βασιλέα).

Πώς ο Ιγνάτιος, μητροπολίτης Καφαντιανής και Γοτθίων, με το εικόνισμα της Παναγίας ανά χείρας έφθασε βόρεια, στην Πετρούπολη (άλλη Πετρούπολη είναι αυτή) στον ποταμό Don, όπου η γη είχε παγετώνες κι ήταν αφιλόξενη, έτσι παρεκάλεσε την Μεγάλη Αικατερίνη να τους δώσει άλλη γη.

Πορεύτηκε έτσι και ίδρυσε την Μαριούπολη – από τον Ελληνισμό των Ιονίων νήσων, την μητροπολιτική Ελλάδα και όσους ακολούθησαν το 1767-8 τον Ρώσικο στόλο , στα παράλια της Αζοφικής.

Η μητρόπολη που υπάρχει σήμερα εκεί, έχει κτισθεί με χρήματα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.

.

.

.

Μακάρι να καταφέρω κάποτε να βρεθώ μαζί τους «εις την Πόλιν» ή στα παράλια ! πού να χεις τέτοια τύχη να ταξιδέψεις σε αυτούς τους τόπους με ανθρώπους που γνωρίζουν κάθε γωνιά σαν τη χούφτα τους…

.

.

.

Το Σάββατο όμως ξεκίνησε καλά απ' το πρωί, αφού -στην έτσι κι αλλιώς δραματική εκποίηση των ειδών του θεάτρου-, είχαμε την τύχη ν’ αγοράσουμε πάμφθηνα προσεγμένες εκδόσεις θεατρικών προγραμμάτων, με το έργο μέσα.

.

Μόλις μπορέσω, θα ξεψαχνίσω λίγο λίγο τα βιβλία που πήρα.

.

Αγόρασα πάμφθηνα κι ένα σκηνικό κομμάτι, από το έργο «ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες», ένα ωραίο ξύλινο καράβι του Γιώργου Πάτσα, όπου το θεωρώ σπουδαίο απόκτημα και δεν χορταίνω να το κοιτάζω …

.

.

Αυτά είναι τα νέα, μικρέμουΜόζαρτ.

.

Joseph Rudyard Kipling

(30 December 1865 – 18 January 1936)

.

Αν...

.

.

Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος, σαν όλοι τριγύρω τα 'χουν χαμένα

και φταίχτη σε κράζουν για τούτο.

Αν μπορείς να πιστεύεις σε σένα, σαν όλοι για σένα αμφιβάλλουν,

μα και ν' ανέχεσαι εσύ ν' αμφιβάλλουν για σένα.

Αν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν' αποκάνεις ποτέ καρτερώντας.

Κι αν, σα σε μπλέξουνε ψεύτες, εσύ σε ψευτιές δεν ξεπέσεις.

Κι αν μισημένος, κρατείς την ψυχή σου κλεισμένη στο μίσος,

μα χωρίς και να δείχνεις ποτέ περισσή καλωσύνη

κι ουδέ πάρα πολύ συνετός στις κουβέντες σου να 'σαι.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι, δίχως ωστόσο να γίνεις των ονείρων σου σκλάβος ποτέ.

Κι αν στοχάζεσαι πάντα, μα χωρίς και να κάνεις τη Σκέψη σκοπό σου.

Αν μπορείς ν' ανταμώνεις τον Θρίαμβο κ' είτε την Ήττα

και να φέρνεσαι πάντα στους δυο κατεργάρους αυτούς ολοΐδια

Αν μπορείς να υποστείς μίαν αλήθεια που λες,

να τη βλέπεις, διαστρεμμένη απ' αχρείους, να γίνει για βλάκες παγίδα.

Κι αν της ζωής σου το έργο, μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια,

και να σκύβεις ξανά, να το χτίζεις ξανά, με φθαρμένα εργαλεία.

Αν μπορείς να σωριάζεις μια στίβα τα κέρδη, το βιός σου,

και σε μια ζαριά να ρισκάρεις τα πάντα, μια κ' έξω, και να χάνεις,

και πάλιν ν' αρχίζεις απ' τ' άλφα,δίχως ποτέ μια κουβέντα να πεις για τα κέρδη που πάνε.

Αν μπορείς ν' αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά σου,να δουλεύουν ακόμα για σε

κι αφού σπάσουν, κι αφού παραλύσουν,κι έτσι μπορείς να κρατήσεις ακόμα,

σα μέσα σου πια δεν υπάρχει τίποτα εξον απ' τη θέληση που τους προστάζει: «Βαστάτε!».

Αν με τα πλήθη μιλώντας, φιλάξεις την πάσα αρετή σου.

Κι αν με Ρηγάδες παρέα, δεν χάσεις το νου σου.

Κι αν ούτε εχτροί, μα ούτε φίλοι ακριβοί, να σε πλήξουν μπορούνε.

Κι αν λογαριάζεις τους πάντες, αλλά και κανέναν περίσσια.

Και αν μπορείς να διατρέχεις στο κάθε λεφτό, που αδυσώπητο φεύγει, όλο τον δρόμο που

πρέπει να γίνεται μες στους εξήντα τους χτύπους,

τότε δική σου θα' ναι όλη η Γη, κι ό,τι μέσα της κλείνει,

και - τρανότερο! - τότε πια γένηκες άντρας, παιδί μου!

.

.

.

αυτό, Έμελυ,

είναι το σπουδαίο ποιημα !

το αντέγραψα θυμάμαι κι εγώ τότε,

με μικρά, παιδιάστικα, στρογγυλά γράμματα

και το φυλάω μέχρι σήμερα

στην καρδιά μου...

.

.

.

.

.

.

.
"εξαφανισμένη !
λείπεις από παντού και βρίσκουν ευκαιρία να σκυλεύουν τ' όνομα και τη δουλειά σου. πώς τους το επιτρέπεις ; αν ήσουν παρούσα, αν σε βλέπανε, δεν θα τολμούσαν μπροστά σου να λεν τις μαλακίες τους...
κακώς απουσιάζεις απ' τα τεκταινόμενα !" είπε ο Μιχάλης...
........
οι τουρίστες ! που πήγαιναν ξέγνοιαστοι εκδρομή, ως ότου τράκαραν στο κτίριο κι έπεσαν μέσα, βρίσκουν ευκαιρία και στην απουσία σου σκυλεύουν τη δουλειά και το όνομά σου !
πόσο ψυχρά και παγερά αδιάφορη σ' αφίνουν όλ' αυτά ! ...
πόσο ψυχρά και παγερά αδιάφορη σ' αφίνουν τα άσχετα ανθρωπάρια και τα τομάρια φασιστικής νοοτροπίας... οι ντενεκέδες οι ξεγάνωτοι !
«Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου»
.
θα λείπω από παντού !
.
.
.
.
.
.

.
"Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Α, τι φριχτά στις πέντε που βραδιάζει!
Ήτανε πέντε σ' όλα τα ρολόγια.
Ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ."

Λόρκα, "Θρήνος γιά τον Ιγνάθιο"

Μτφρ. Νίκος Γκάτσος

.

..................................

.

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;

.

..............................

.

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

.

.

.

Λιγοστεύουν οι ήρωες...

.

.

.

.

photo της foteinis
.

.
νιά όμορφη ποτιστική βροχή σήμερα απ' το πρωί,
κάθεται ήσυχα πάνω στις πευκοβελόνες και στα άνθη της νερατζιάς, πλιτς, πλιτς...
. . .

.

φωτογραφίες της foteinis
.

χτες βράδυ κοιμήθηκα ήσυχα.
είδα στον ύπνο τον πατέρα μου χαμογελαστό. ήταν σα να με σκέπαζε μιά φτερούγα. κοιμήθηκα με εμπιστοσύνη.
σηκώθηκα πρωί - πρωί, πλύθηκα, ντύθηκα, πήγα στο νοσοκομείο.
.
έχω ορκιστεί να μην πατήσω ποτέ ξανά πόδι σε νοσοκομείο, αλλά να, που πάτησα τον όρκο.
στεκόμουν εκεί ώρα πολλή, στην είσοδο του ιατρείου, πλάϊ στον υπόλοιπο κόσμο.
φοβόμουν, έτρεμα λίγο απ' το φόβο μου, έτρεχαν δάκρυα, μα είχα κρεμασμένα στο λαιμό μου εκείνα τα σκούρα γυαλιά miu miu με το λευκό σκελετό, που κοροϊδεύουν τ' αδέρφια μου, τα φόρεσα, κι έτσι κανείς δε μ' είδε να κλαίω.
σκεφτόμουν πάλι την ανάγκη της χειροπιαστής ανθρώπινης παρουσίας.
χειροπιαστής, με την κυριολεξία του όρου.
.
ήρθε κάποτε η ώρα και μπήκα στο ιατρείο. ο διευθυντής της κλινικής, ώριμος άνθρωπος, σοβαρός.
"δεν έχετε απολύτως τίποτα !", ήταν η διάγνωση.
.
απορώ, πώς έφυγε ξαφνικά τόσο βάρος από μέσα μου, και του γέλασα...
βγήκα έξω χαρούμενη, γερή σα γαϊδούρι, ευτυχισμένη σχεδόν...
.
έπειτα, βόλτα στο Θησείο...
γεμίζουν έτσι ξανά οι μπατταρίες
ψυχής και σώματος !
.

ο ναός του Ηφαίστου

.

.

.

και η στοά του Αττάλου

.

.

η Ρωμαϊκή αγορά

.

.

ο βράχος

.

.

το Φετιχέ τζαμί

.

.

Ο Μεντρεσές των Αθηνών
- ισλαμικό ιεροσπουδαστήριο, που ιδρύθηκε στην Αθήνα τον 17ο αιώνα,
βόρεια του Ωρολογίου του Κυρρήστου

.


.

λεπτομέρεια

.

.

Ωρολόγιον του Κυρρήστου - κοινώς "Αέρηδες"

.






.
"Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής,
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος,
η Τραμουντάνα, η Όστρια"
.
Οδ. Ε
.
.
.
.
.
.
.
.

.